film recensie la vie es belle

Recensie ‘La Vita è Bella’
Een beladen film maar toch met een lach
La Vita è Bella is een film die gaat over de joodse Guido uit Italië.
Samen met zijn vrouw Dora hebben ze een zoontje genaamd
Giosué. Op een dag worden ze opgehaald om naar een Duits
concentratiekamp gebracht te worden. Guido wil niet dat dit een
vervelende en traumatische ervaring voor zijn zoontje is en
maakt hem wijs dat dit een groot en spannend spel is op het
kamp en dat de winnaar beloond zal worden met een echte tank.
Giosué sprong er echt uit. Hoe het jongetje zo goed zijn rol
speelde en hij geloofde dat het allemaal een spel was. Guido
was een erg origineel personage. Hij was ontzettend energiek en in het begin kon dit best
storend zijn. Hij praatte vaak heel snel. Later had ik het veel minder door. Het voegde wel
een bepaalde sfeer toe aan het al tragische verhaal van zichzelf. Het maakte het verhaal net
wat luchtiger. Het zoontje kwam heel realistisch over. De manier waarop hij zijn gevoelens
uitte was erg mooi om te zien. Ook de moeder die bang is en bij haar zoontje wil zijn geeft
goed haar gevoelens weer. Door bepaalde scènes kan je goed zien dat ze met haar hoofd bij
haar zoontje en man zit. Alleen de vader was soms wat minder realistisch, vooral in het
begin, want toen was hij ontzettend onhandig en dat kwam soms minder realistisch over. In
het begin was het nog even lastig om echt een band op te bouwen met de personages, maar
naar mate de film vorderde kwam er steeds meer een band. Het verhaal werd steeds
pakkender. Ik vond het plot heel erg origineel. De manier hoe de vader het verhaal zo
geloofwaardig maakte voor zijn zoontje en er alles voor over had om het ook geloofwaardig
te laten worden. Hij probeert de traumatische ervaring voor zijn zoontje te beperken en de
manier waarop is heel bijzonder. De film bleef daardoor ook interessant om naar te blijven
kijken en pakte me op een gegeven moment ook echt daardoor. Het gaf een treurig gevoel
door de gebeurtenis, maar tegelijkertijd een mooi gevoel. De vader had namelijk zoveel over
voor zijn zoon en de manier waarop hij dat deed was natuurlijk erg leuk bedacht. Je merkte
een overgang van komisch naar tragisch vanaf het moment dat de moeder Dora had
besloten om ook met de trein mee te gaan waar haar man en zoontje inzaten. Het einde van
de film was erg verassend. Het was een ander einde dan verwacht, maar een zeer goed
bedacht einde. De film past een beetje in het genre die mij aanspreekt. Er komt romantiek en
humor in voor. Soms was de humor wat anders dan gewend, maar dit werd ook steeds
minder naarmate de film vorderde. Het onderwerp de Tweede Wereldoorlog is ook altijd
interessant. De regisseur Roberto Benigni speelt tegelijk ook de rol van Guido. Hij wilde deze
film een andere draai geven en humor erin verwerken. Hij wilde dat het een sprookje werd
over de holocaust. Hij heeft bij meerdere joodse groeperingen advies gevraagd om de film zo
goed mogelijk te laten worden en hij heeft alle films van concentratiekampen gezien. Zo kon
hij zich optimaal voorbereiden en de film realistisch laten overkomen, maar dan toch met zijn
eigen draai eraan. Het is een zeer beladen onderwerp en Roberto heeft er toch een verhaal
van kunnen maken waarbij je toch kan lachen. De film heeft een grote indruk achtergelaten.
Het verhaal is goed over nagedacht. Na het kijken van de film voelde je het verdriet maar
tegelijkertijd de vreugde. De film is dan ook aan te raden voor mensen die houden van films
over de Tweede Wereldoorlog, maar misschien niet het beladen gevoel de hele film willen
hebben. De film is zeker een ervaring die de moeite waard is.


Robin Smitsmans VW5C