13.1
De lever
Je lever ligt rechtsboven in je buik, direct onder de rand van je ribben. Direct onder
de lever zit de galblaas.
Net als elk ander orgaan krijgt de lever vers bloed aangeleverd via de leverslagader.
Daarnaast krijgt de lever bloedaanvoer via de poortader. Vrijwel alle aders uit de
darmen, de maag en de milt komen samen in de poortader, zodat al het bloed uit de
darmen eerst naar de lever gaat, voordat het door het hart door het lichaam wordt
gepompt. De lever heeft dus een dubbele bloedtoevoer.
Het bloed in de poortader is zuurstofarm en - na een maaltijd - beladen met
voedingsstoffen. De lever is het eerste orgaan dat deze voedingsstoffen ontvangt en
begint te bewerken.
, Glucosegehalte van het bloed
Glucose in het bloed noem je bloedsuiker. Het glucosegehalte van het bloed mag
niet te hoog of te laag zijn en moet min of meer constant blijven. De lever speelt
hierbij een belangrijke rol.
Te veel glucose in bloed
Na een maaltijd wordt door resorptie in de dunne darm veel glucose in het bloed
opgenomen. Via de poortader gaat de glucose naar de lever. Daar wordt glucose
opgeslagen in de vorm van glycogeen. Dit gebeurt onder invloed van insuline, dat
ook in eilandjes van Langerhans wordt geproduceerd. Ook in skeletspierweefsel
wordt glucose als glycogeen opgeslagen. Insuline zorgt er óók voor dat
lichaamscellen glucose kunnen opnemen, de invloed is dus niet uniek op levercellen.
Als er meer glucose binnenkomt dan de lever in de vorm van glycogeen kan
opslaan, verwerkt de lever glucose op een andere manier.
Te weinig glucose in het bloed
Er is altijd energie nodig in weefselcellen. De cellen krijgen de energie door
verbranding van glucose. Er gaat dan ook constant glucose vanuit het bloed naar de
weefsels. Dit proces gaat natuurlijk sneller als je lichaam heel actief is. Maar ook als
je niets doet hebben de cellen glucose nodig. Je lichaam heeft glucosereserves in de
vorm van glycogeen in de lever en in skeletspierweefsel. Als er behoefte is aan
glucose, dan wordt het glycogeen in de lever omgezet in glucose, dat vervolgens in
het bloed terechtkomt. Glucose dat door de lever wordt afgegeven, is er voor alle
lichaamscellen. Glucose die in de spieren wordt vrijgemaakt, is er voor lokaal
gebruik, dus alleen voor de spiercellen. Het omzetten van glycogeen in glucose
gebeurt onder invloed van het hormoon glucagon. De eilandjes van Langerhans in
de alvleesklier geven glucagon af wanneer zij een te lage glucoseconcentratie in het
bloed waarnemen.
Aminozuren en eiwitten
Na een maaltijd bevat het bloed in de poortader veel aminozuren. Deze worden door de
lever bewerkt.
Voor de opbouw van alle eiwitten in je lichaam zijn twintig verschillende aminozuren nodig.
Er zijn acht aminozuren die je met je voedsel moet opnemen; je noemt ze essentiële
aminozuren.
De andere 12 aminozuren worden niet-essentiële aminozuren genoemd. De levercellen
kunnen ze zelf maken.
Elke lichaamscel zorgt voor de opbouw van zijn eigen eiwitten. De lever zorgt ervoor dat de
cellen over de juiste aminozuren kunnen beschikken.
De aanmaak van bloedeiwitten gebeurt ook in de lever.
Als er aminozuren 'over' zijn, worden ze afgebroken. Ook dat gebeurt in de levercellen. De
aminogroep wordt verwijderd en de rest kan als brandstof gebruikt worden of wordt omgezet
tot vetzuur om als vet opgeslagen te worden.
De lever
Je lever ligt rechtsboven in je buik, direct onder de rand van je ribben. Direct onder
de lever zit de galblaas.
Net als elk ander orgaan krijgt de lever vers bloed aangeleverd via de leverslagader.
Daarnaast krijgt de lever bloedaanvoer via de poortader. Vrijwel alle aders uit de
darmen, de maag en de milt komen samen in de poortader, zodat al het bloed uit de
darmen eerst naar de lever gaat, voordat het door het hart door het lichaam wordt
gepompt. De lever heeft dus een dubbele bloedtoevoer.
Het bloed in de poortader is zuurstofarm en - na een maaltijd - beladen met
voedingsstoffen. De lever is het eerste orgaan dat deze voedingsstoffen ontvangt en
begint te bewerken.
, Glucosegehalte van het bloed
Glucose in het bloed noem je bloedsuiker. Het glucosegehalte van het bloed mag
niet te hoog of te laag zijn en moet min of meer constant blijven. De lever speelt
hierbij een belangrijke rol.
Te veel glucose in bloed
Na een maaltijd wordt door resorptie in de dunne darm veel glucose in het bloed
opgenomen. Via de poortader gaat de glucose naar de lever. Daar wordt glucose
opgeslagen in de vorm van glycogeen. Dit gebeurt onder invloed van insuline, dat
ook in eilandjes van Langerhans wordt geproduceerd. Ook in skeletspierweefsel
wordt glucose als glycogeen opgeslagen. Insuline zorgt er óók voor dat
lichaamscellen glucose kunnen opnemen, de invloed is dus niet uniek op levercellen.
Als er meer glucose binnenkomt dan de lever in de vorm van glycogeen kan
opslaan, verwerkt de lever glucose op een andere manier.
Te weinig glucose in het bloed
Er is altijd energie nodig in weefselcellen. De cellen krijgen de energie door
verbranding van glucose. Er gaat dan ook constant glucose vanuit het bloed naar de
weefsels. Dit proces gaat natuurlijk sneller als je lichaam heel actief is. Maar ook als
je niets doet hebben de cellen glucose nodig. Je lichaam heeft glucosereserves in de
vorm van glycogeen in de lever en in skeletspierweefsel. Als er behoefte is aan
glucose, dan wordt het glycogeen in de lever omgezet in glucose, dat vervolgens in
het bloed terechtkomt. Glucose dat door de lever wordt afgegeven, is er voor alle
lichaamscellen. Glucose die in de spieren wordt vrijgemaakt, is er voor lokaal
gebruik, dus alleen voor de spiercellen. Het omzetten van glycogeen in glucose
gebeurt onder invloed van het hormoon glucagon. De eilandjes van Langerhans in
de alvleesklier geven glucagon af wanneer zij een te lage glucoseconcentratie in het
bloed waarnemen.
Aminozuren en eiwitten
Na een maaltijd bevat het bloed in de poortader veel aminozuren. Deze worden door de
lever bewerkt.
Voor de opbouw van alle eiwitten in je lichaam zijn twintig verschillende aminozuren nodig.
Er zijn acht aminozuren die je met je voedsel moet opnemen; je noemt ze essentiële
aminozuren.
De andere 12 aminozuren worden niet-essentiële aminozuren genoemd. De levercellen
kunnen ze zelf maken.
Elke lichaamscel zorgt voor de opbouw van zijn eigen eiwitten. De lever zorgt ervoor dat de
cellen over de juiste aminozuren kunnen beschikken.
De aanmaak van bloedeiwitten gebeurt ook in de lever.
Als er aminozuren 'over' zijn, worden ze afgebroken. Ook dat gebeurt in de levercellen. De
aminogroep wordt verwijderd en de rest kan als brandstof gebruikt worden of wordt omgezet
tot vetzuur om als vet opgeslagen te worden.
