Should We Pay For News in Our Digital Democracy?
De ethiek van paywalls gaat verder dan eenvoudige ergernissen. Eerst waren bedrijven blij om hun
nieuws online aan te bieden maar al snel werd dat een probleem. Omdat informatie nu meer
beschikbaar werd stopten veel consumenten met het kopen van papieren kranten en zagen de
nieuwsmerken grote dalingen in hun winst. Om dat tegen te gaan begonnen ze met digitaal adverteren,
maar dat werkte alleen tijdelijk; de irritante ervaring van pop-up ads leidde tot een groei van
gebruikers die ad-block software installeerden wat weer de winst van nieuwssites deed schaden.
Door de problemen rondom online adverteren hebben uitgevers de lezers omarmd en manieren
onderzocht om meer inkomsten te genereren uit het publiek via abonnementen en lidmaatschappen.
Op die manier kwam de paywall tot leven.
The Wall Street Journal was de eerste met dit concept, zij hadden een ‘harde paywall’ die ervoor
zorgde dat lezers een abonnement moesten betalen of compleet werden geblockt van alle artikels.
Sindsdien zijn er ook ‘zachte paywalls’, zoals de ‘gemeten paywall’ waar lezers een limiet krijgen van
gratis artikels per maand voordat ze een abonnement hoeven te nemen. Ongeacht het soort paywall,
het resultaat is het zelfde: lezers betalen het nieuwsbedrijf direct om toegang te krijgen tot informatie.
Kranten gebruiken het principe steeds vaker.
Zoals de bedoeling was geven paywalls de mogelijkheid voor nieuwsbedrijven om winst te maken
zonder afhankelijk te zijn van digitale advertenties wat veel voordelen biedt. Paywalls zorgen ervoor
dat mediaproducenten kunnen overleven in een vrije markt economie. Dat is vooral belangrijk voor
activiteiten op kleine schaal, gezien de advertentie-inkomsten doorgaans geconcentreerd zijn bij grote
bedrijven als Google en Facebook. Extra geld voor de uitbetalingen van journalisten en upgrades van
apparatuur die kunnen helpen bij het creëren van nieuwe en betere inhoud voor consumenten.
Verder geeft het nieuwsbedrijven onafhankelijkheid. Sponsors willen zo veel mogelijk mensen die hun
bericht zien. Sommige nieuwsbedrijven hebben om die reden hun journalistieke kwaliteit verlaagd
door reclame te maken voor sensationele clickbait artikelen. Sara Libby: ‘’Er is absoluut een vrijheid
om de soorten verhalen die we belangrijk vinden te bespreken, omdat we niets verplicht zijn tegenover
adverteerders of gebonden paginaweergaven. Die druk is er niet meer.’’
Daarnaast is er ook beweerd dat de paywalls (misschien indirect) bijdragen aan de verspreiding van
desinformatie online. Door Facebook en Twitter kan iedereen een inhoudproducent zijn met relatieve
anonimiteit en gemak, kunnen ‘gratis, minder betrouwbare nieuwsbronnen en aggregators artikelen
pushen die binnen enkele seconden viraal gaan.’’ Nepnieuws kan hierdoor snel, zonder veel moeite
worden verspreid terwijl echt nieuws achter betaalmuren blijft hangen.
Hoewel sommigen dit probleem gepositioneerd hebben als een kwestie van persoonlijke keuze die
gemakkelijk kan worden overwonnen door consumenten 'te poneren' en 'een paar dubbeltjes uit te
geven' voor toegang tot echt, kwalitatief hoogstaand nieuws, is de realiteit misschien niet zo
eenvoudig. Studies hebben aangetoond dat "de mensen die in de VS voor nieuws betalen, rijker en
beter opgeleid zijn dan degenen die dat niet doen". Dus, "het ophangen van een nieuws-betaalmuur
kan volledig onaanvaardbare asymmetrieën veroorzaken in de kwaliteit van nieuws dat toegankelijk is
voor mensen met verschillende financiële omstandigheden ... [wat ingaat] tegen elk denkbaar
democratisch principe’’. Door inhoud achter een betaalmuur te verbergen, hebben degenen die het
zich niet kunnen veroorloven om een abonnement te betalen, geen toegang tot informatie die mogelijk
van invloed kan zijn op hun leven, waardoor de toch al kansarmen in de samenleving nog slechter af
zijn omdat ze vastzitten met onbetrouwbare nieuwsbronnen als hun enige bronnen. Op deze manier is
"de betaalmuur inherent in strijd met het primaire doel van de journalistiek: het publiek informeren en
informeren over belangrijke kwesties".
De ethiek van paywalls gaat verder dan eenvoudige ergernissen. Eerst waren bedrijven blij om hun
nieuws online aan te bieden maar al snel werd dat een probleem. Omdat informatie nu meer
beschikbaar werd stopten veel consumenten met het kopen van papieren kranten en zagen de
nieuwsmerken grote dalingen in hun winst. Om dat tegen te gaan begonnen ze met digitaal adverteren,
maar dat werkte alleen tijdelijk; de irritante ervaring van pop-up ads leidde tot een groei van
gebruikers die ad-block software installeerden wat weer de winst van nieuwssites deed schaden.
Door de problemen rondom online adverteren hebben uitgevers de lezers omarmd en manieren
onderzocht om meer inkomsten te genereren uit het publiek via abonnementen en lidmaatschappen.
Op die manier kwam de paywall tot leven.
The Wall Street Journal was de eerste met dit concept, zij hadden een ‘harde paywall’ die ervoor
zorgde dat lezers een abonnement moesten betalen of compleet werden geblockt van alle artikels.
Sindsdien zijn er ook ‘zachte paywalls’, zoals de ‘gemeten paywall’ waar lezers een limiet krijgen van
gratis artikels per maand voordat ze een abonnement hoeven te nemen. Ongeacht het soort paywall,
het resultaat is het zelfde: lezers betalen het nieuwsbedrijf direct om toegang te krijgen tot informatie.
Kranten gebruiken het principe steeds vaker.
Zoals de bedoeling was geven paywalls de mogelijkheid voor nieuwsbedrijven om winst te maken
zonder afhankelijk te zijn van digitale advertenties wat veel voordelen biedt. Paywalls zorgen ervoor
dat mediaproducenten kunnen overleven in een vrije markt economie. Dat is vooral belangrijk voor
activiteiten op kleine schaal, gezien de advertentie-inkomsten doorgaans geconcentreerd zijn bij grote
bedrijven als Google en Facebook. Extra geld voor de uitbetalingen van journalisten en upgrades van
apparatuur die kunnen helpen bij het creëren van nieuwe en betere inhoud voor consumenten.
Verder geeft het nieuwsbedrijven onafhankelijkheid. Sponsors willen zo veel mogelijk mensen die hun
bericht zien. Sommige nieuwsbedrijven hebben om die reden hun journalistieke kwaliteit verlaagd
door reclame te maken voor sensationele clickbait artikelen. Sara Libby: ‘’Er is absoluut een vrijheid
om de soorten verhalen die we belangrijk vinden te bespreken, omdat we niets verplicht zijn tegenover
adverteerders of gebonden paginaweergaven. Die druk is er niet meer.’’
Daarnaast is er ook beweerd dat de paywalls (misschien indirect) bijdragen aan de verspreiding van
desinformatie online. Door Facebook en Twitter kan iedereen een inhoudproducent zijn met relatieve
anonimiteit en gemak, kunnen ‘gratis, minder betrouwbare nieuwsbronnen en aggregators artikelen
pushen die binnen enkele seconden viraal gaan.’’ Nepnieuws kan hierdoor snel, zonder veel moeite
worden verspreid terwijl echt nieuws achter betaalmuren blijft hangen.
Hoewel sommigen dit probleem gepositioneerd hebben als een kwestie van persoonlijke keuze die
gemakkelijk kan worden overwonnen door consumenten 'te poneren' en 'een paar dubbeltjes uit te
geven' voor toegang tot echt, kwalitatief hoogstaand nieuws, is de realiteit misschien niet zo
eenvoudig. Studies hebben aangetoond dat "de mensen die in de VS voor nieuws betalen, rijker en
beter opgeleid zijn dan degenen die dat niet doen". Dus, "het ophangen van een nieuws-betaalmuur
kan volledig onaanvaardbare asymmetrieën veroorzaken in de kwaliteit van nieuws dat toegankelijk is
voor mensen met verschillende financiële omstandigheden ... [wat ingaat] tegen elk denkbaar
democratisch principe’’. Door inhoud achter een betaalmuur te verbergen, hebben degenen die het
zich niet kunnen veroorloven om een abonnement te betalen, geen toegang tot informatie die mogelijk
van invloed kan zijn op hun leven, waardoor de toch al kansarmen in de samenleving nog slechter af
zijn omdat ze vastzitten met onbetrouwbare nieuwsbronnen als hun enige bronnen. Op deze manier is
"de betaalmuur inherent in strijd met het primaire doel van de journalistiek: het publiek informeren en
informeren over belangrijke kwesties".
