Lijmen/het been
Lijmen en het been zijn eigenlijk 2 verhalen die op elkaar volgen. Het
begint met het verhaal Lijmen. Echter als je de titel leest, zal je aan
lijmen denken van iets plakken, maar hier heeft het een andere
betekenis. Hier wilt het zeggen dat er iemand met mooie
praatjes/beloftes overhaalt wordt. Het begint allemaal bij een
genaamd Boorman. Hij zoekt een bediende, die hij ook vindt op café.
Zijn bediende heet Frans Laarmans, maar boorman besluit hem De
Mattos te noemen. Boorman is de hoofdredacteur van de
Wereldtijdschriften, waarmee hij zijn boterham verdient. Toch
verloopt niet alles netjes, want hij zorgt ervoor dat hij zijn
tijdschriften kan verkopen door handelaars, ondernemers en
fabrikanten te lijmen en/of chanteren. Bijvoorbeeld Boorman
ontdekte per toeval dat een begrafenisondernemer Korthals, die dus
lijken vervoerden, maar ook heel erg zieken, maar 1 wagen
gebruikte voor beide gevallen, terwijl hij liet blijken van niet. Korthals
noemde de lijkwagen ‘Korthals XIV’ en de ziekenwagen ‘Korthals XV’.
Dat liet hij zien doormiddel van een foto die hij bewerkt had.
Boorman kwam hier achter en zo chanteerde hij de
begrafenisondernemer om wel 10 000 exemplaren te kopen van de
tijdschriften. Als hij niet chanteren kon, dan lijmde hij. Hij schreef vol
lof over een bepaalde fabriek of zaak, ging ermee naar de baas, liet
het voorlezen door zijn bediende en probeerde zo erg veel
exemplaren te verkopen. Soms slaagde zijn plan, maar soms ook
niet. Bij mevrouw Lauwereyssen, baas van een fabriek voor
keukenliften, slaagde zijn plan. De vrouw zat er jammer genoeg al
krap bij door haar been waar ze veel medicatie voor nodig had. Toch
lukte het Boorman om 100 000 exemplaren te kunnen verkopen aan
de vrouw in een levering en afbetaling van zeven periodes. Op het
einde van periode 7, trad Boorman af als baas en gaf de fakel door
aan Laarmans.
Het been gaat verder op dit verhaal, maar enkele jaren later.
Laarmans is nu baas en deed goede zaken. Hij had nog contact met
boorman die één keer in de maand wel eens langskwam. Toen ze op
een dag eens afspraken en wandelde in de stad, botste ze tegen een
vrouw. En, ja, je kunt het al raden; het was mevrouw Lauwereyssen.
Haar been was echter nu geamputeerd en ze had een houten been
gekregen. Ze herkende elkaar onmiddellijk, maar de vrouw met het
houten been moest niets van hen afweten. Een paar dagen later
Lijmen en het been zijn eigenlijk 2 verhalen die op elkaar volgen. Het
begint met het verhaal Lijmen. Echter als je de titel leest, zal je aan
lijmen denken van iets plakken, maar hier heeft het een andere
betekenis. Hier wilt het zeggen dat er iemand met mooie
praatjes/beloftes overhaalt wordt. Het begint allemaal bij een
genaamd Boorman. Hij zoekt een bediende, die hij ook vindt op café.
Zijn bediende heet Frans Laarmans, maar boorman besluit hem De
Mattos te noemen. Boorman is de hoofdredacteur van de
Wereldtijdschriften, waarmee hij zijn boterham verdient. Toch
verloopt niet alles netjes, want hij zorgt ervoor dat hij zijn
tijdschriften kan verkopen door handelaars, ondernemers en
fabrikanten te lijmen en/of chanteren. Bijvoorbeeld Boorman
ontdekte per toeval dat een begrafenisondernemer Korthals, die dus
lijken vervoerden, maar ook heel erg zieken, maar 1 wagen
gebruikte voor beide gevallen, terwijl hij liet blijken van niet. Korthals
noemde de lijkwagen ‘Korthals XIV’ en de ziekenwagen ‘Korthals XV’.
Dat liet hij zien doormiddel van een foto die hij bewerkt had.
Boorman kwam hier achter en zo chanteerde hij de
begrafenisondernemer om wel 10 000 exemplaren te kopen van de
tijdschriften. Als hij niet chanteren kon, dan lijmde hij. Hij schreef vol
lof over een bepaalde fabriek of zaak, ging ermee naar de baas, liet
het voorlezen door zijn bediende en probeerde zo erg veel
exemplaren te verkopen. Soms slaagde zijn plan, maar soms ook
niet. Bij mevrouw Lauwereyssen, baas van een fabriek voor
keukenliften, slaagde zijn plan. De vrouw zat er jammer genoeg al
krap bij door haar been waar ze veel medicatie voor nodig had. Toch
lukte het Boorman om 100 000 exemplaren te kunnen verkopen aan
de vrouw in een levering en afbetaling van zeven periodes. Op het
einde van periode 7, trad Boorman af als baas en gaf de fakel door
aan Laarmans.
Het been gaat verder op dit verhaal, maar enkele jaren later.
Laarmans is nu baas en deed goede zaken. Hij had nog contact met
boorman die één keer in de maand wel eens langskwam. Toen ze op
een dag eens afspraken en wandelde in de stad, botste ze tegen een
vrouw. En, ja, je kunt het al raden; het was mevrouw Lauwereyssen.
Haar been was echter nu geamputeerd en ze had een houten been
gekregen. Ze herkende elkaar onmiddellijk, maar de vrouw met het
houten been moest niets van hen afweten. Een paar dagen later
