Angila Sultani, HBO-V PL4 Fontys Hogescholen Eindhoven 2021/2022 Severinus
Soort bewijs: Beroeps kritische situatie
Relatie met de compentiegebieden: Communicator, samenwerkingspartner, EBP
professional en organisator
Feedback op authenticiteit en inhoud: Ik heb je stuk gelezen en ik vind het goed
omschreven.
Ik was er op het moment ook bij toen je dit
constateerde, ik vond het mooi om te zien dat
je assertief handelden. Je zag het probleem,
overlegt en ondernam actie en loste het
probleem direct op. Daarnaast heb je het goed
overgedragen op collega’s en er voor gezorgd
dat collega’s goed op de hoogte waren wat er
moest gebeuren. Toen je daarna terug kwam
vond je het wel lastig zoals je ook omschrijft en
vond je het vervelend dat DG zo veel pijn had
bij de behandeling van zijn duim. Dit siert je en
maakt je ook wie je bent. Maar probeer dit
soort dingen niet te veel binnen te laten komen,
want je hebt DG goed geholpen en dat is het
belangrijkste. Topper
Rol van de feedbackgever: Werkbegeleider
Naam en datum gezien door Willem, 26-4-2021
werkvelddeskundige:
Ontstoken duim?
Ik heb ervoor gekozen om een beroepskritische situatie uit te werken waarin ik concreet
waarneembaar gedrag beschrijf en waaruit blijkt dat ik competent ben. Mijn handelen onderbouw ik
met de drie pijlers van evidence based practice, waardoor de koppeling tussen theoretische inzichten
en het eigen praktisch handelen zichtbaar wordt om de situatie te kunnen verklaren. Met deze
beroepskritische situatie, toon ik de volgende canmedsrollen en competenties aan:
Communicator: de verpleegkundige communiceert op persoonsgerichte en professionele wijze met
de zorgvrager en diens informele netwerk, waarbij voor optimale informatie-uitwisseling wordt
gezorgd.
Samenwerkingspartner: De verpleegkundige werkt zowel binnen als buiten de eigen organisatie
samen met andere beroepsbeoefenaren of instanties waarin zij als autonome professional haar
bijdrage levert aan de kwaliteit en continuïteit van zorg.
De reflectieve EBP professional: Je reflecteert voortdurend en methodisch op je eigen handelen in
de samenwerking met de zorgvrager en andere zorgverleners en betrekt hierbij inhoudelijke,
procesmatige en moreel-ethische aspecten van je keuzes en beslissingen.
Organisator: De verpleegkundige toont leiderschap in het verpleegkundig handelen en in de
samenwerking met anderen en weegt de verschillende belangen waarbij het belang van de
zorgvrager voorop staat. De verpleegkundige plant en coördineert de zorg rondom de
zorgvrager/groep zorgvragers. De verpleegkundige neemt verantwoordelijkheid voor de veiligheid
van zorgvragers en medewerkers binnen de organisatie.
15-4-2021
1
, Angila Sultani, HBO-V PL4 Fontys Hogescholen Eindhoven 2021/2022 Severinus
Achtergrondinformatie: De client DG is een 13 jarige jongen met een ernstige verstandelijke
beperking op basis van het syndroom van Down. Stichting Downsyndroom beschreef in 2013 dat
syndroom van Down een aangeboren aandoening is, de oorzaak is een ‘’extra’’ chromosoom. Iemand
met het downsyndroom heeft van één bepaald chromosoom (chromosoom 21) geen twee, maar drie
exemplaren. Volgens Pre- en neonatale screeningen (2021) hebben alle mensen met Downsyndroom
een verstandelijke beperking. Ongeveer 3 van de 10 mensen met downsyndroom hebben een
ernstige verstandelijke beperking. Bij een ernstige verstandelijke beperking is er een sprake van een
IQ van 20 tot 40 en een ontwikkelingsniveau van 1 tot 2 jaar (Nijgh & Brink, 2015). In DG’s elektrische
patiënten dossier (hierna te vernoemen als ECD) staat beschreven dat DG een ontwikkelingsleeftijd
heeft van 18 maanden. De sociaal-emotionele ontwikkeling en de adaptieve vaardigheden (motoriek,
zelfredzaamheid, huishoudelijke activiteiten, spel en sociaal) lijken hier enigszins bij aan te sluiten.
Dit is geconstateerd door middel van een testafname eind 2016 aan de hand van Bayley-lll.
Meetinstrumenten in de zorg beschreef in 2019a dat deze test bedoeld is om jonge kinderen met
risico op ontwikkelingsachterstanden of ontwikkelingsstoornissen te onderzoeken of te volgen zodat
er een uitspraak kan worden gedaan over de huidige ontwikkelingsniveau van het kind.
De client DG gaat naar een school voor speciaal onderwijs, het MBS in Eindhoven. Op school
besteden ze veel aandacht aan leervakken. Daarnaast richten ze hun focus ook op zelfredzaamheid,
communicatie, gedrag en sociale competentie. Ze bereiden de leerlingen voor op goed burgerschap
en een zo zelfstandig mogelijke deelname aan de maatschappij (MBS, 2021). Net zoals de zorg die DG
krijgt bij Severinus, wordt ook zijn school en taxi vervoer gefinancierd vanuit de Wet Langdurige Zorg.
Volgens Ministerie van Algemene Zaken (2021) regelt de Wet Langdurige Zorg (hierna te vernoemen
als WLZ) zware en intensieve zorg voor onder andere mensen met een handicap en die 24 uur per
dag zorg nabij of permanent toezicht nodig hebben. Het Centrum Indicatiestelling Zorg (hierna te
vernoemen als CIZ) beoordeelt of iemand in aanmerking komt voor zorg vanuit de WLZ en geeft een
indicatie-profiel af. DG heeft de zorgzwaartepakket-VG5, wat inhoudt: wonen met intensieve
begeleiding en intensieve verzorging.
Situatie: Ik zat in de woonkamer van het woonhuis Nieuwe Kerkstraat 37, samen met collega’s en
cliënten. Rond half vier, komt zoals gewoonlijks de taxi van DG terug vanuit school. Ook vandaag
arriveerde de taxi op tijd en zag ik DG moeizaam uit de taxi komen naar het woonhuis toe. Ik zei
tegen een collega ‘’Die zal vast moe zijn’’. Ik dacht dat DG moe was van school en dacht er verder
niets bijzonders bij. Toen DG in de woonkamer kwam, ging hij rustig op de bank zitten, maakte hij
geen geluid én geen bewegingen zoals hij altijd doet. Hier begon mijn niet-pluis gevoel. Oelen
beschreef in 2015 dat verpleegkundigen de achteruitgang van patiënten kunnen herkennen door
middel van het niet-pluisgevoel voordat er sprake is van objectieve achteruitgang van de vitale
functies. In een onderzoek van verplegingswetenschappers, komt naar voren dat verpleegkundigen
de verslechtering bij een client in een vroeg stadium kunnen opsporen door hun niet-pluisgevoel
(Douw et al., 2016). Douwe et al., creëerde in 2016 een meetinstrument, waarmee verpleegkundigen
hun niet-pluis gevoel kunnen kwantificeren, de DENWIS. Bij criteria 9 staat er ‘’change in behaviour’’
en van daar uit voort kwam mijn niet-pluisgevoel in de situatie met DG. Ik waarnam dat DG niet
functioneerde zoals hij altijd deed. Hij oogde rustig en té kalm, ook zijn gezichtsspieren waren aan
gespannen. Volgens de Nota Pijnsignalering van Severinus & Linda Weijer (2017) is het belangrijk om
alert te zijn op kleine signalen, weten hoe cliënten normaal gesproken kunnen reageren en
afwijkingen daarin kunnen constateren zijn belangrijke vaardigheden. Het zogenaamd ‘klein kunnen
kijken’ is een voorwaarde om pijn te kunnen opmerken. Medewerkers van Severinus moeten een
‘’niet-pluisgevoel’’ serieus nemen en er vervolg aan geven door systematisch te gaan observeren.
Severinus & Linda Weijer beschreven in 2017 dat zo’n niet-pluis gevoel kan ontstaan als een cliënt
zich anders gedraagt dan anders. Ik loop nu circa 3 maanden stage en dit was de eerste keer dat ik
vond dat DG’s gedrag anders was dan normaal.
2
Soort bewijs: Beroeps kritische situatie
Relatie met de compentiegebieden: Communicator, samenwerkingspartner, EBP
professional en organisator
Feedback op authenticiteit en inhoud: Ik heb je stuk gelezen en ik vind het goed
omschreven.
Ik was er op het moment ook bij toen je dit
constateerde, ik vond het mooi om te zien dat
je assertief handelden. Je zag het probleem,
overlegt en ondernam actie en loste het
probleem direct op. Daarnaast heb je het goed
overgedragen op collega’s en er voor gezorgd
dat collega’s goed op de hoogte waren wat er
moest gebeuren. Toen je daarna terug kwam
vond je het wel lastig zoals je ook omschrijft en
vond je het vervelend dat DG zo veel pijn had
bij de behandeling van zijn duim. Dit siert je en
maakt je ook wie je bent. Maar probeer dit
soort dingen niet te veel binnen te laten komen,
want je hebt DG goed geholpen en dat is het
belangrijkste. Topper
Rol van de feedbackgever: Werkbegeleider
Naam en datum gezien door Willem, 26-4-2021
werkvelddeskundige:
Ontstoken duim?
Ik heb ervoor gekozen om een beroepskritische situatie uit te werken waarin ik concreet
waarneembaar gedrag beschrijf en waaruit blijkt dat ik competent ben. Mijn handelen onderbouw ik
met de drie pijlers van evidence based practice, waardoor de koppeling tussen theoretische inzichten
en het eigen praktisch handelen zichtbaar wordt om de situatie te kunnen verklaren. Met deze
beroepskritische situatie, toon ik de volgende canmedsrollen en competenties aan:
Communicator: de verpleegkundige communiceert op persoonsgerichte en professionele wijze met
de zorgvrager en diens informele netwerk, waarbij voor optimale informatie-uitwisseling wordt
gezorgd.
Samenwerkingspartner: De verpleegkundige werkt zowel binnen als buiten de eigen organisatie
samen met andere beroepsbeoefenaren of instanties waarin zij als autonome professional haar
bijdrage levert aan de kwaliteit en continuïteit van zorg.
De reflectieve EBP professional: Je reflecteert voortdurend en methodisch op je eigen handelen in
de samenwerking met de zorgvrager en andere zorgverleners en betrekt hierbij inhoudelijke,
procesmatige en moreel-ethische aspecten van je keuzes en beslissingen.
Organisator: De verpleegkundige toont leiderschap in het verpleegkundig handelen en in de
samenwerking met anderen en weegt de verschillende belangen waarbij het belang van de
zorgvrager voorop staat. De verpleegkundige plant en coördineert de zorg rondom de
zorgvrager/groep zorgvragers. De verpleegkundige neemt verantwoordelijkheid voor de veiligheid
van zorgvragers en medewerkers binnen de organisatie.
15-4-2021
1
, Angila Sultani, HBO-V PL4 Fontys Hogescholen Eindhoven 2021/2022 Severinus
Achtergrondinformatie: De client DG is een 13 jarige jongen met een ernstige verstandelijke
beperking op basis van het syndroom van Down. Stichting Downsyndroom beschreef in 2013 dat
syndroom van Down een aangeboren aandoening is, de oorzaak is een ‘’extra’’ chromosoom. Iemand
met het downsyndroom heeft van één bepaald chromosoom (chromosoom 21) geen twee, maar drie
exemplaren. Volgens Pre- en neonatale screeningen (2021) hebben alle mensen met Downsyndroom
een verstandelijke beperking. Ongeveer 3 van de 10 mensen met downsyndroom hebben een
ernstige verstandelijke beperking. Bij een ernstige verstandelijke beperking is er een sprake van een
IQ van 20 tot 40 en een ontwikkelingsniveau van 1 tot 2 jaar (Nijgh & Brink, 2015). In DG’s elektrische
patiënten dossier (hierna te vernoemen als ECD) staat beschreven dat DG een ontwikkelingsleeftijd
heeft van 18 maanden. De sociaal-emotionele ontwikkeling en de adaptieve vaardigheden (motoriek,
zelfredzaamheid, huishoudelijke activiteiten, spel en sociaal) lijken hier enigszins bij aan te sluiten.
Dit is geconstateerd door middel van een testafname eind 2016 aan de hand van Bayley-lll.
Meetinstrumenten in de zorg beschreef in 2019a dat deze test bedoeld is om jonge kinderen met
risico op ontwikkelingsachterstanden of ontwikkelingsstoornissen te onderzoeken of te volgen zodat
er een uitspraak kan worden gedaan over de huidige ontwikkelingsniveau van het kind.
De client DG gaat naar een school voor speciaal onderwijs, het MBS in Eindhoven. Op school
besteden ze veel aandacht aan leervakken. Daarnaast richten ze hun focus ook op zelfredzaamheid,
communicatie, gedrag en sociale competentie. Ze bereiden de leerlingen voor op goed burgerschap
en een zo zelfstandig mogelijke deelname aan de maatschappij (MBS, 2021). Net zoals de zorg die DG
krijgt bij Severinus, wordt ook zijn school en taxi vervoer gefinancierd vanuit de Wet Langdurige Zorg.
Volgens Ministerie van Algemene Zaken (2021) regelt de Wet Langdurige Zorg (hierna te vernoemen
als WLZ) zware en intensieve zorg voor onder andere mensen met een handicap en die 24 uur per
dag zorg nabij of permanent toezicht nodig hebben. Het Centrum Indicatiestelling Zorg (hierna te
vernoemen als CIZ) beoordeelt of iemand in aanmerking komt voor zorg vanuit de WLZ en geeft een
indicatie-profiel af. DG heeft de zorgzwaartepakket-VG5, wat inhoudt: wonen met intensieve
begeleiding en intensieve verzorging.
Situatie: Ik zat in de woonkamer van het woonhuis Nieuwe Kerkstraat 37, samen met collega’s en
cliënten. Rond half vier, komt zoals gewoonlijks de taxi van DG terug vanuit school. Ook vandaag
arriveerde de taxi op tijd en zag ik DG moeizaam uit de taxi komen naar het woonhuis toe. Ik zei
tegen een collega ‘’Die zal vast moe zijn’’. Ik dacht dat DG moe was van school en dacht er verder
niets bijzonders bij. Toen DG in de woonkamer kwam, ging hij rustig op de bank zitten, maakte hij
geen geluid én geen bewegingen zoals hij altijd doet. Hier begon mijn niet-pluis gevoel. Oelen
beschreef in 2015 dat verpleegkundigen de achteruitgang van patiënten kunnen herkennen door
middel van het niet-pluisgevoel voordat er sprake is van objectieve achteruitgang van de vitale
functies. In een onderzoek van verplegingswetenschappers, komt naar voren dat verpleegkundigen
de verslechtering bij een client in een vroeg stadium kunnen opsporen door hun niet-pluisgevoel
(Douw et al., 2016). Douwe et al., creëerde in 2016 een meetinstrument, waarmee verpleegkundigen
hun niet-pluis gevoel kunnen kwantificeren, de DENWIS. Bij criteria 9 staat er ‘’change in behaviour’’
en van daar uit voort kwam mijn niet-pluisgevoel in de situatie met DG. Ik waarnam dat DG niet
functioneerde zoals hij altijd deed. Hij oogde rustig en té kalm, ook zijn gezichtsspieren waren aan
gespannen. Volgens de Nota Pijnsignalering van Severinus & Linda Weijer (2017) is het belangrijk om
alert te zijn op kleine signalen, weten hoe cliënten normaal gesproken kunnen reageren en
afwijkingen daarin kunnen constateren zijn belangrijke vaardigheden. Het zogenaamd ‘klein kunnen
kijken’ is een voorwaarde om pijn te kunnen opmerken. Medewerkers van Severinus moeten een
‘’niet-pluisgevoel’’ serieus nemen en er vervolg aan geven door systematisch te gaan observeren.
Severinus & Linda Weijer beschreven in 2017 dat zo’n niet-pluis gevoel kan ontstaan als een cliënt
zich anders gedraagt dan anders. Ik loop nu circa 3 maanden stage en dit was de eerste keer dat ik
vond dat DG’s gedrag anders was dan normaal.
2
