Immigratielanden vergeleken
Wat kan Nederland leren van klassieke immigratielanden?
3.1 lange geschiedenis van immigratie
Ons land kende veel immigratie rond de 17de en 18de eeuw. In de 19de en de 20ste eeuw kwamen er minder
immigranten, mede door de slechte economie. Sinds de jaren 60 is het weer toegenomen, de toestroom
van (im)migranten heeft dus pieken en dalen. Redenen om je land te verlaten zijn: armoede of vervolging
(pushfactoren). Redenen om naar een land toe te komen zijn: welvaart of veiligheid (pullfactoren).
De mythe van de terugkeer
Veel migranten hebben het idee dat ze kunnen migreren om geld te verdienen en daarna weer terug te
keren. Soms kan dit ook maar meestal kunnen ze niet meer terug, hun terugkeer blijkt inderdaad een
mythe te zijn. Er is geen ‘terug’ voor bijvoorbeeld kinderen die hun originele taal en land niet kennen. Vaak
is het moment waarop mensen realiseren wat de verandering die migratie met zich meebrengt is de komst
van kinderen.
3.2 terminologie
In grote steden ligt de migratie een stuk hoger dan op het platteland of kleine steden of dorpen. Een
allochtoon is iemand die zelf of 1 van de ouders buitenlands is en daar is geboren en een autochtoon is
iedereen die in Nederland is geboren en waarvan de (groot)ouders ook hier zijn geboren en opgegroeid.
Wanneer je grootouders allochtoon zijn hoor je tot de derde generatie en word je dus formeel niet zo
beschouwd, maar sommigen zodanig wel.
Belanden begrippen
Wanneer je ouders migranten zijn maar jij niet word je gezien als migrant, dit zorgde voor veel discussies
omdat je ineens zou horen tot de migratiegeschiedenis van je ouders. Nu is er zo veel gezeik over het
woord allochtoon dat het is veranderd naar inwoners met een migratieachtergrond.
3.3 internationale vergelijkingen
De klassieke immigratielanden zijn de Verenigde Staten, Canada en Australië omdat hun samenlevingen
vanaf het begin zijn gevormd door migranten.
Migratie vanuit Europa
De migratiegeschiedenis van deze landen komt overeen en allereerst valt de herkomst van de migranten
op. In Canada en Australië golden lange tijd raciale overwegingen bij de selectie van migranten. Ook in de
VS beginnen ze al vroeg met de regulering van migratie.
Migratie vanuit Azië en Latijns-Amerika
In Australië domineert, net als in Canada, vanaf eind jaren 70 de Aziatische migratie. Nu is ongeveer 40%
aan totale immigratie van Aziaten. De VS kende sinds de jaren 60 niet alleen Aziatische immigratie maar
ook Latijns-Amerikaanse. Volgens de verwachtingen zal Amerika deze eeuw 25% Spaanstalige immigranten
hebben en dan ook nog hun nakomelingen. In alle drie de landen is de Europese migratie gekrompen tot
rond de 10% van het totale aantal nieuwkomers.
3.4 immigratie als een keuze
Verschil klassieke immigratielanden en West-Europese landen: in klassieke immigratielanden wordt al
langer een duidelijk immigratiebeleid gevoerd. Immigratie wordt gezien als bewuste keuze die onderdeel
is van de toekomst niet als iets wat de samenleving overkomt. In Australië geldt een puntensysteem:
opleiding, kennis van taal, leeftijd en beroepen staan centraal. Economische criteria staan voorop in zo’n
soort migratiebeleid. Omdat de kwaliteiten van een migrant belangrijk zijn werken ze snel onder hun
niveau dit komt doordat de opleiding die ze deden meestal niet bestaat in een nieuw land. Toch zijn de
klassieke immigratielanden een voorbeeld voor Nederland waarbij er geen helder immigratiebeleid is.
Wat kan Nederland leren van klassieke immigratielanden?
3.1 lange geschiedenis van immigratie
Ons land kende veel immigratie rond de 17de en 18de eeuw. In de 19de en de 20ste eeuw kwamen er minder
immigranten, mede door de slechte economie. Sinds de jaren 60 is het weer toegenomen, de toestroom
van (im)migranten heeft dus pieken en dalen. Redenen om je land te verlaten zijn: armoede of vervolging
(pushfactoren). Redenen om naar een land toe te komen zijn: welvaart of veiligheid (pullfactoren).
De mythe van de terugkeer
Veel migranten hebben het idee dat ze kunnen migreren om geld te verdienen en daarna weer terug te
keren. Soms kan dit ook maar meestal kunnen ze niet meer terug, hun terugkeer blijkt inderdaad een
mythe te zijn. Er is geen ‘terug’ voor bijvoorbeeld kinderen die hun originele taal en land niet kennen. Vaak
is het moment waarop mensen realiseren wat de verandering die migratie met zich meebrengt is de komst
van kinderen.
3.2 terminologie
In grote steden ligt de migratie een stuk hoger dan op het platteland of kleine steden of dorpen. Een
allochtoon is iemand die zelf of 1 van de ouders buitenlands is en daar is geboren en een autochtoon is
iedereen die in Nederland is geboren en waarvan de (groot)ouders ook hier zijn geboren en opgegroeid.
Wanneer je grootouders allochtoon zijn hoor je tot de derde generatie en word je dus formeel niet zo
beschouwd, maar sommigen zodanig wel.
Belanden begrippen
Wanneer je ouders migranten zijn maar jij niet word je gezien als migrant, dit zorgde voor veel discussies
omdat je ineens zou horen tot de migratiegeschiedenis van je ouders. Nu is er zo veel gezeik over het
woord allochtoon dat het is veranderd naar inwoners met een migratieachtergrond.
3.3 internationale vergelijkingen
De klassieke immigratielanden zijn de Verenigde Staten, Canada en Australië omdat hun samenlevingen
vanaf het begin zijn gevormd door migranten.
Migratie vanuit Europa
De migratiegeschiedenis van deze landen komt overeen en allereerst valt de herkomst van de migranten
op. In Canada en Australië golden lange tijd raciale overwegingen bij de selectie van migranten. Ook in de
VS beginnen ze al vroeg met de regulering van migratie.
Migratie vanuit Azië en Latijns-Amerika
In Australië domineert, net als in Canada, vanaf eind jaren 70 de Aziatische migratie. Nu is ongeveer 40%
aan totale immigratie van Aziaten. De VS kende sinds de jaren 60 niet alleen Aziatische immigratie maar
ook Latijns-Amerikaanse. Volgens de verwachtingen zal Amerika deze eeuw 25% Spaanstalige immigranten
hebben en dan ook nog hun nakomelingen. In alle drie de landen is de Europese migratie gekrompen tot
rond de 10% van het totale aantal nieuwkomers.
3.4 immigratie als een keuze
Verschil klassieke immigratielanden en West-Europese landen: in klassieke immigratielanden wordt al
langer een duidelijk immigratiebeleid gevoerd. Immigratie wordt gezien als bewuste keuze die onderdeel
is van de toekomst niet als iets wat de samenleving overkomt. In Australië geldt een puntensysteem:
opleiding, kennis van taal, leeftijd en beroepen staan centraal. Economische criteria staan voorop in zo’n
soort migratiebeleid. Omdat de kwaliteiten van een migrant belangrijk zijn werken ze snel onder hun
niveau dit komt doordat de opleiding die ze deden meestal niet bestaat in een nieuw land. Toch zijn de
klassieke immigratielanden een voorbeeld voor Nederland waarbij er geen helder immigratiebeleid is.
