Tessa Aerts, Yenthe Leers en Julie Vanmelle
Black Eyed Susan door Julie Heaberlin
Wij hadden over dit boek zeer lage verwachtingen. Enerzijds omdat het van een boekenlijst
kwam en we hier al een aantal slechte ervaringen mee hebben gehad. Anderzijds waren we
van mening dat een thriller niet echt ons gewoonlijke genre is. Wij dachten dat het een
uitdaging ging zijn om van dit soort boek te genieten, omdat het verder van de realiteit staat
dan de romantische boeken die onze voorkeur dragen. Uit de volledige boekenlijst hebben
we specifiek dit boek gekozen aangezien de korte inhoud ons het meeste aansprak.
Verder leek het ons ook leuk om een boek te lezen waarbij het hoofdpersonage van onze
leeftijd is, maar toch zo een ander leven leidt dan wij. Het sprak ons wel aan dat het boek
afwisselend in het verleden, meisje van zestien, en in het heden, volwassen vrouw van 36,
werd verwoord en geschreven.
Het eerste spanningselement dat we willen bespreken is de compositie. Black Eyed Susans
begon “ab ovo”, het verhaal kwam heel traag op gang. Er wordt in het eerste hoofdstuk
geïnsinueerd dat er iets ergs gebeurd is met Tessa, ze is namelijk één van de Susans. Deze
erge gebeurtenis wordt geïmpliceerd in de volgende passage: “Ik schijn met de zaklamp in het
gat. Draden spinrag, als spinnenkunst. Achter in een grijze, vierkante klont. Die al zeventien
jaar ligt te wachten in de crypte die ik ervoor heb gemaakt.” (p.17) Wat een Susan is, wordt al
redelijk snel duidelijk waardoor de spanning niet opgebouwd kon worden. Er werden
verschillende onnodig uitgebreide beschrijvingen van alle personages gegeven wat het verhaal
langdradig maakte. Dit zorgde ervoor dat onze motivatie om verder te lezen ver te zoeken
was. Dit wordt verduidelijkt in volgende passage: “Het gezicht van dr. Giles zou het
menselijke equivalent kunnen zijn, een glorieus landschap op zich […] Ik schat dat haar
leeftijd richting de zeventig kruipt.” (p.114-115).
Na deze lange beschrijvingen klaarde de hemel op en zorgden verrassende gebeurtenissen
ervoor dat wij (de lezer) ons verschillende vragen stelden waardoor we zin hadden om verder
te lezen. Deze vragen gingen over allerlei onderwerpen: de kleinste details die werden
weggelaten, wie de geniepige spadedief was, waarom Lydia verdwenen is, wat de plotse
relatie tussen Bill en Tessa met het verhaal te maken had en zelfs vragen zoals WIE IS DE
MOORDENAAR? De bedoeling van de schrijfster was om deze vragen te beantwoorden door
een wisselwerking tussen heden en verleden. Wij vinden dat ze hierin gefaald is, aangezien
we na het lezen van het boek nog steeds met heel veel vragen blijven zitten. Na het uitlezen
van het boek bleven we niet alleen met de vragen zitten die we ons tijdens het lezen stelden,
maar na de grote onthulling kwamen er zelfs nog extra vragen bij. Vragen zoals: waarom liet
Lydia Tessa zeventien jaar op hete kolen zitten, wie heeft de bloemen gepland, is de
moordenaar wel echt dood en wat bedoelt Tessa met haar laatste zin. De laatste zin luidt:
“Waar Lydia ook is, alleen met haar pen of liggend op zacht zand of uitgestrekt in een
bloemenveld, de Susans zijn in haar hoofd rustig hun nieuwe thuis aan het bouwen, steen
voor steen.”
1
Black Eyed Susan door Julie Heaberlin
Wij hadden over dit boek zeer lage verwachtingen. Enerzijds omdat het van een boekenlijst
kwam en we hier al een aantal slechte ervaringen mee hebben gehad. Anderzijds waren we
van mening dat een thriller niet echt ons gewoonlijke genre is. Wij dachten dat het een
uitdaging ging zijn om van dit soort boek te genieten, omdat het verder van de realiteit staat
dan de romantische boeken die onze voorkeur dragen. Uit de volledige boekenlijst hebben
we specifiek dit boek gekozen aangezien de korte inhoud ons het meeste aansprak.
Verder leek het ons ook leuk om een boek te lezen waarbij het hoofdpersonage van onze
leeftijd is, maar toch zo een ander leven leidt dan wij. Het sprak ons wel aan dat het boek
afwisselend in het verleden, meisje van zestien, en in het heden, volwassen vrouw van 36,
werd verwoord en geschreven.
Het eerste spanningselement dat we willen bespreken is de compositie. Black Eyed Susans
begon “ab ovo”, het verhaal kwam heel traag op gang. Er wordt in het eerste hoofdstuk
geïnsinueerd dat er iets ergs gebeurd is met Tessa, ze is namelijk één van de Susans. Deze
erge gebeurtenis wordt geïmpliceerd in de volgende passage: “Ik schijn met de zaklamp in het
gat. Draden spinrag, als spinnenkunst. Achter in een grijze, vierkante klont. Die al zeventien
jaar ligt te wachten in de crypte die ik ervoor heb gemaakt.” (p.17) Wat een Susan is, wordt al
redelijk snel duidelijk waardoor de spanning niet opgebouwd kon worden. Er werden
verschillende onnodig uitgebreide beschrijvingen van alle personages gegeven wat het verhaal
langdradig maakte. Dit zorgde ervoor dat onze motivatie om verder te lezen ver te zoeken
was. Dit wordt verduidelijkt in volgende passage: “Het gezicht van dr. Giles zou het
menselijke equivalent kunnen zijn, een glorieus landschap op zich […] Ik schat dat haar
leeftijd richting de zeventig kruipt.” (p.114-115).
Na deze lange beschrijvingen klaarde de hemel op en zorgden verrassende gebeurtenissen
ervoor dat wij (de lezer) ons verschillende vragen stelden waardoor we zin hadden om verder
te lezen. Deze vragen gingen over allerlei onderwerpen: de kleinste details die werden
weggelaten, wie de geniepige spadedief was, waarom Lydia verdwenen is, wat de plotse
relatie tussen Bill en Tessa met het verhaal te maken had en zelfs vragen zoals WIE IS DE
MOORDENAAR? De bedoeling van de schrijfster was om deze vragen te beantwoorden door
een wisselwerking tussen heden en verleden. Wij vinden dat ze hierin gefaald is, aangezien
we na het lezen van het boek nog steeds met heel veel vragen blijven zitten. Na het uitlezen
van het boek bleven we niet alleen met de vragen zitten die we ons tijdens het lezen stelden,
maar na de grote onthulling kwamen er zelfs nog extra vragen bij. Vragen zoals: waarom liet
Lydia Tessa zeventien jaar op hete kolen zitten, wie heeft de bloemen gepland, is de
moordenaar wel echt dood en wat bedoelt Tessa met haar laatste zin. De laatste zin luidt:
“Waar Lydia ook is, alleen met haar pen of liggend op zacht zand of uitgestrekt in een
bloemenveld, de Susans zijn in haar hoofd rustig hun nieuwe thuis aan het bouwen, steen
voor steen.”
1
