Medische kennis periode 1
Aantekeningen week 1
Homeostase: een stabiel intern milieu, alles moet in balans zijn (bijvoorbeeld:
lichaamstemperatuur – zweten).
Cardiovasculaire stelsel: circulatiestelsel.
Het hart: hartslag x hartvolume = hoeveelheid hartoutput.
Ademhalingsstelsel: na lange tijd inspanning gaat je bloed verzuren, de pH waarde gaat
omlaag, zuurstof gaat omlaag. Hemoglobine bindt aan zuurstof. Wanneer er geen zuurstof
is, gaat CO2 binden aan hemoglobine.
Sporters kunnen op hoogte ingaan, waardoor je dan minder zuurstof hebt en dan worden er
meer rode bloedcellen aan gemaakt. Hierdoor heb je een verhoogde capaciteit zuurstof in je
lichaam.
Spijsverteringsstelsel: verteringsappen worden aangemaakt in de alvleesklier. Vervolgens
gaan deze sappen in de maag en dan wordt de pH weer verhoogd en gaat de spijsvertering
door.
Blauw licht onderdrukt de aanmaak van melatonine.
Atrofie: letterlijk 'zonder voeding', is een afname van weefsel- of orgaanmassa.
Leerdoelen week 1:
De belangrijkste organisatieniveaus:
Chemisch niveau: atomen verbinden zich tot moleculen met een complexe vorm.
Celniveau: moleculen vertonen interactie, waardoor grotere moleculen ontstaan.
Weefselniveau: bestaat uit cellen die samenwerken om een specifieke functie uit te
voeren.
Orgaanniveau (histologie): bestaat uit meerdere weefsels die samenwerken om een
specifieke functie uit te voeren.
Orgaanstelselniveau: organen werken samen in orgaanstelsels.
Organisch niveau: alle orgaanstelsels in het lichaam werken samen om het leven en de
gezondheid in stand te houden.
,Doelstellingen en werkwijzen bij anatomie en fysiologie:
Anatomische kijk op het zenuwstelsel: de bouw en de ligging.
Het centrale zenuwstelsel ligt tussen de hersenen en het ruggenmerg.
Perifere zenuwstelsel is een verbinding tussen het CZS en de rest van het lichaam.
Fysiologische indeling: de werking van het zenuwstelsel.
Vegetatief ZS: reguleert activiteiten die buiten onze wil om gebeuren (ademhalingsregulatie/
bloeddrukregulatie). Ook wel onwillekeurige ZS genoemd. Richt zich vooral op de gladde
spieren en de klieren.
Parasympatische ZS: werkt voornamelijk wanneer jij (en dus je lichaam) in rust is.
Hartslag en bloeddruk verlagen hierdoor, tegelijkertijd verhoogt het de snelheid van je
spijsvertering.
Sympathisch ZS: werkt vooral als je in beweging bent. Je bloeddruk verhoogt en de
spijsverteringssnelheid verlaagd hierbij.
Animaal ZS: richt zich op de integratie (eenheid) van de mens en zijn omgeving. Dit zijn de
bewuste handelingen (aanspannen spieren). Communicatie en gedrag zijn de kernwoorden
van het animale ZS. Richt zich vooral op de dwarsgestreepte spieren.
Orgaansysteem: de bouw, ligging en samenhang:
De huid: haar, huid en nagels. De huid beschermt het lichaam tegen gevaren vanuit de
omgeving: speelt een rol bij het reguleren van de lichaamstemperatuur.
Het beenderstelsel (het skelet): schedel, sleutelbeen, schouderblad, borstbeen, ribben,
wervels, heiligbeen, beenderen van de arm, bekken, beenderen van het been. Het
beenderstelsel biedt ondersteuning, beschermt weefsels, is de opslagplaats voor
mineralen en vormt bloedcellen.
Het spierstelsel: axiale spieren (langs de lengteas), spieren van de ledematen en pezen
en gewrichtsbanden. Het spierstelsel maakt beweging mogelijk, zorgt voor stevigheid en
produceert warmte.
Het zenuwstelsel: hersenen, ruggenmerg en perifere zenuwen. Het zenuwstelsel maakt
onmiddellijke reactie op prikkels mogelijk, meestal door het coördineren van de
activiteiten van andere orgaanstelsels.
Het endocriene stelsel (het hormoonstelsel): epifyse, hypofyse, schildklier,
bijschildklieren, thymus, pancreas, bijnieren, ovaria bij de vrouw en de testes bij de man.
Het endocriene stelsel reguleert langdurige veranderingen in de activiteit van andere
orgaanstelsels.
Het cardiovasculaire stelsel: hart, capillairen, arterie en vene. Het cardiovasculaire stelsel
transporteert cellen en opgeloste stoffen, evenals voedingsstoffen, afvalstoffen en
gassen.
, Het lymfestelsel: lymfeknopen, thymus, milt en lymfevaten. Het lymfestelsel verdedigt
tegen infecties en ziekten en zorgt voor terugkeer weefselvocht naar de bloedsomloop.
Het ademhalingsstelsel: neusholte, sinus, farynx, larynx, trachea, bronchi, long en
diafragma. Het ademhalingsstelsel transporteert lucht naar plaatsen waar gaswisseling
plaatsvindt tussen de buitenlucht en het circulerende bloed en produceert geluid.
Het spijsverteringsstelsel: speekselklieren, mond en gebit, farynx, slokdarm, lever,
galblaas, maag, pancreas, dikke darm, dunne darm en rectum. Het spijsverteringsstelsel
verwerkt voedsel, neemt voedingsstoffen op en verwijdert afvalstoffen.
Het urinaire stelsel: nier, ureter, blaas en urethra.
Het mannelijke voorplantingsstelsel: prostaat, zaadblaasje, ductus deferens
(zaadleiders), uretha (urinebuis), bijbal, zaadbal, penis en scrotum. Het mannelijke
voortplantingsstelsel produceert geslachtscellen en hormonen.
Het vrouwelijke voortplantingsstelsel: melkklier, eileider, ovarium, baarmoeder, vagina
en uitwendige geslachtsdelen. Het vrouwelijke voortplantingsstelsel produceert
geslachtscellen en hormonen, ondersteunt embryonale en foetale ontwikkeling van
bevruchting tot geboorte.
Belangrijke lichaamsholten:
Beschermen de organen tegen schokken van buitenaf en maken het mogelijk dat inwendige
organen van vorm en omvang kunnen veranderen.
Borstholte: heeft drie compartimenten. De borstholte bevat één pericardiale holte en
twee pleurale holten. Het hart zit in de pericardiale holte. Elk van beide pleuraholten
omgeeft een long.
Buik- en bekkenholte: vormen samen een enkele holte. De buik- en bekkenholte loopt
van het diafragma tot het bekken. Deze holte is onderverdeeld in de bovenste buikholte
en de onderste bekkenholte. Het ‘sereuze’ membraan in de buikholte wordt het
peritoneum genoemd. De buikholte bevat de lever, maag, milt, dunne darm en de dikke
darm. De bekkenholte bevat het distale gedeelte van de dikke darm, de urineblaas en
een deel van de voortplantingsorganen. Het mesenterium of darmscheil is in de
anatomie de dubbele laag peritoneum, die vanuit de achterwand van de buikholte
vastgehecht is aan de dunne darm.
De wanden van deze inwendige holten worden bekleed met een sereus membraan, deze
produceren vocht dat de oppervlakten van de ingewanden vochtig houdt en smeert,
waardoor er bij beweging minder wrijving optreedt. Het gedeelte van een sereus membraan
dat een visceraal orgaan bekleedt, wordt een viscerale laag genoemd.
Aantekeningen week 1
Homeostase: een stabiel intern milieu, alles moet in balans zijn (bijvoorbeeld:
lichaamstemperatuur – zweten).
Cardiovasculaire stelsel: circulatiestelsel.
Het hart: hartslag x hartvolume = hoeveelheid hartoutput.
Ademhalingsstelsel: na lange tijd inspanning gaat je bloed verzuren, de pH waarde gaat
omlaag, zuurstof gaat omlaag. Hemoglobine bindt aan zuurstof. Wanneer er geen zuurstof
is, gaat CO2 binden aan hemoglobine.
Sporters kunnen op hoogte ingaan, waardoor je dan minder zuurstof hebt en dan worden er
meer rode bloedcellen aan gemaakt. Hierdoor heb je een verhoogde capaciteit zuurstof in je
lichaam.
Spijsverteringsstelsel: verteringsappen worden aangemaakt in de alvleesklier. Vervolgens
gaan deze sappen in de maag en dan wordt de pH weer verhoogd en gaat de spijsvertering
door.
Blauw licht onderdrukt de aanmaak van melatonine.
Atrofie: letterlijk 'zonder voeding', is een afname van weefsel- of orgaanmassa.
Leerdoelen week 1:
De belangrijkste organisatieniveaus:
Chemisch niveau: atomen verbinden zich tot moleculen met een complexe vorm.
Celniveau: moleculen vertonen interactie, waardoor grotere moleculen ontstaan.
Weefselniveau: bestaat uit cellen die samenwerken om een specifieke functie uit te
voeren.
Orgaanniveau (histologie): bestaat uit meerdere weefsels die samenwerken om een
specifieke functie uit te voeren.
Orgaanstelselniveau: organen werken samen in orgaanstelsels.
Organisch niveau: alle orgaanstelsels in het lichaam werken samen om het leven en de
gezondheid in stand te houden.
,Doelstellingen en werkwijzen bij anatomie en fysiologie:
Anatomische kijk op het zenuwstelsel: de bouw en de ligging.
Het centrale zenuwstelsel ligt tussen de hersenen en het ruggenmerg.
Perifere zenuwstelsel is een verbinding tussen het CZS en de rest van het lichaam.
Fysiologische indeling: de werking van het zenuwstelsel.
Vegetatief ZS: reguleert activiteiten die buiten onze wil om gebeuren (ademhalingsregulatie/
bloeddrukregulatie). Ook wel onwillekeurige ZS genoemd. Richt zich vooral op de gladde
spieren en de klieren.
Parasympatische ZS: werkt voornamelijk wanneer jij (en dus je lichaam) in rust is.
Hartslag en bloeddruk verlagen hierdoor, tegelijkertijd verhoogt het de snelheid van je
spijsvertering.
Sympathisch ZS: werkt vooral als je in beweging bent. Je bloeddruk verhoogt en de
spijsverteringssnelheid verlaagd hierbij.
Animaal ZS: richt zich op de integratie (eenheid) van de mens en zijn omgeving. Dit zijn de
bewuste handelingen (aanspannen spieren). Communicatie en gedrag zijn de kernwoorden
van het animale ZS. Richt zich vooral op de dwarsgestreepte spieren.
Orgaansysteem: de bouw, ligging en samenhang:
De huid: haar, huid en nagels. De huid beschermt het lichaam tegen gevaren vanuit de
omgeving: speelt een rol bij het reguleren van de lichaamstemperatuur.
Het beenderstelsel (het skelet): schedel, sleutelbeen, schouderblad, borstbeen, ribben,
wervels, heiligbeen, beenderen van de arm, bekken, beenderen van het been. Het
beenderstelsel biedt ondersteuning, beschermt weefsels, is de opslagplaats voor
mineralen en vormt bloedcellen.
Het spierstelsel: axiale spieren (langs de lengteas), spieren van de ledematen en pezen
en gewrichtsbanden. Het spierstelsel maakt beweging mogelijk, zorgt voor stevigheid en
produceert warmte.
Het zenuwstelsel: hersenen, ruggenmerg en perifere zenuwen. Het zenuwstelsel maakt
onmiddellijke reactie op prikkels mogelijk, meestal door het coördineren van de
activiteiten van andere orgaanstelsels.
Het endocriene stelsel (het hormoonstelsel): epifyse, hypofyse, schildklier,
bijschildklieren, thymus, pancreas, bijnieren, ovaria bij de vrouw en de testes bij de man.
Het endocriene stelsel reguleert langdurige veranderingen in de activiteit van andere
orgaanstelsels.
Het cardiovasculaire stelsel: hart, capillairen, arterie en vene. Het cardiovasculaire stelsel
transporteert cellen en opgeloste stoffen, evenals voedingsstoffen, afvalstoffen en
gassen.
, Het lymfestelsel: lymfeknopen, thymus, milt en lymfevaten. Het lymfestelsel verdedigt
tegen infecties en ziekten en zorgt voor terugkeer weefselvocht naar de bloedsomloop.
Het ademhalingsstelsel: neusholte, sinus, farynx, larynx, trachea, bronchi, long en
diafragma. Het ademhalingsstelsel transporteert lucht naar plaatsen waar gaswisseling
plaatsvindt tussen de buitenlucht en het circulerende bloed en produceert geluid.
Het spijsverteringsstelsel: speekselklieren, mond en gebit, farynx, slokdarm, lever,
galblaas, maag, pancreas, dikke darm, dunne darm en rectum. Het spijsverteringsstelsel
verwerkt voedsel, neemt voedingsstoffen op en verwijdert afvalstoffen.
Het urinaire stelsel: nier, ureter, blaas en urethra.
Het mannelijke voorplantingsstelsel: prostaat, zaadblaasje, ductus deferens
(zaadleiders), uretha (urinebuis), bijbal, zaadbal, penis en scrotum. Het mannelijke
voortplantingsstelsel produceert geslachtscellen en hormonen.
Het vrouwelijke voortplantingsstelsel: melkklier, eileider, ovarium, baarmoeder, vagina
en uitwendige geslachtsdelen. Het vrouwelijke voortplantingsstelsel produceert
geslachtscellen en hormonen, ondersteunt embryonale en foetale ontwikkeling van
bevruchting tot geboorte.
Belangrijke lichaamsholten:
Beschermen de organen tegen schokken van buitenaf en maken het mogelijk dat inwendige
organen van vorm en omvang kunnen veranderen.
Borstholte: heeft drie compartimenten. De borstholte bevat één pericardiale holte en
twee pleurale holten. Het hart zit in de pericardiale holte. Elk van beide pleuraholten
omgeeft een long.
Buik- en bekkenholte: vormen samen een enkele holte. De buik- en bekkenholte loopt
van het diafragma tot het bekken. Deze holte is onderverdeeld in de bovenste buikholte
en de onderste bekkenholte. Het ‘sereuze’ membraan in de buikholte wordt het
peritoneum genoemd. De buikholte bevat de lever, maag, milt, dunne darm en de dikke
darm. De bekkenholte bevat het distale gedeelte van de dikke darm, de urineblaas en
een deel van de voortplantingsorganen. Het mesenterium of darmscheil is in de
anatomie de dubbele laag peritoneum, die vanuit de achterwand van de buikholte
vastgehecht is aan de dunne darm.
De wanden van deze inwendige holten worden bekleed met een sereus membraan, deze
produceren vocht dat de oppervlakten van de ingewanden vochtig houdt en smeert,
waardoor er bij beweging minder wrijving optreedt. Het gedeelte van een sereus membraan
dat een visceraal orgaan bekleedt, wordt een viscerale laag genoemd.
