Tekst 1: The work of representation
Wie?
Deze tekst werd geschreven door Stuart Hall. Hij is cultureel theoreticus
en socioloog. Hall was een van de stichters van de Birmingham School of
Cultural studies. Zijn bekendste werk is dat van Encoding/decoding maar
in dit artikel gaat het vooral over de ‘cultural studies’ als theorievorm zelf.
Zijn grootse invloeden zijn Karl Marx, Antonio Gramsci, Raymond Williams,
Louis Althusser en Michel Foucault.
Wat?
Deze tekst is opgedeeld in 6 hoofdstukken.
In het eerste hoofdstuk geeft de auteur een introductie over het belang
van representatie binnen de Cultural studies. Hij begint met het begrip
‘representatie’ uit te leggen en te definiëren en waarom er zoveel
aandacht wordt besteed in Cultural Studies.
Representatie gaat betekenis en taalgebruik verbinden met cultuur. Het
maakt deel uit van een proces van hoe betekenis geproduceerd en
uitgewisseld wordt tussen leden van een cultuur.
Hall haalt drie benaderingen aan: de reflectieve, de intentionele en de
constructieve benadering. Binnen de constructieve benadering staan 2
modellen centraal: de semiotiek van Saussure en de discursieve
benadering van Foucault.
Zo zegt hij dat betekenis van woorden wordt opgebouwd door een
systeem van representatie. Aan de hand van deze codes weten we welke
taal we moeten gebruiken om betekenis over te brengen. Waar rekening
mee gehouden moet worden is dat in verschillende talen, tekens een
bepaald concept meekrijgen. We worden niet met taal geboren, we krijgen
het aangeleerd. We noemen dit ook wel cultureel of taalkundig relativisme.
Je cultuur bepaalt hoe je de wereld ziet en hoe je gebeurtenissen en
betekenis gaat opnemen.
Volgens Hall moet er een vaste betekenis zijn binnen taal, anders zou het
volgens hem niet mogelijk zijn om elkaar te begrijpen binnen de
veranderende sociale en culturele conventies omtrent taal. Sociale en
taalkundige conventies veranderen doorheen de tijd. Taalkundige codes
variëren tussen talen, soms met een verschillende nuance.
De constructieve benadering dankt zijn oorsprong aan de Zwitserse
taalkundige Saussure. Hij wordt gezien als een van de grondleggers van de
semiotiek. Deze laatste werd nog verder ontwikkelt door Barthes, Strauss
en Focault.
Op het werk van De Saussure werd ook kritiek geuit, zo zou hij te veel
aandacht besteden aan de ‘signifier’ en de ‘signified’ en zou hij te
wetenschappelijk naar semiotiek kijken zonder rekening te houden met het
feit dat taal constant verandert (poststructuralistisch)
,Waarom?
Dit artikel is relevant omdat Hall een overzicht maakt van de evolutie van
de linguïstiek. Dit is belangrijk omdat we dagelijks in contact komen met
taal en betekenisgeving. Net daarom is het belangrijk om dit verder te
blijven onderzoeken.
Theoretisch perspectief.
Het artikel sluit aan bij de semiotiek en het structuralisme. Er wordt
gekeken naar het “hoe” en “waarom” van tekens. Zowel de semiotiek als
het structuralisme delen de visie dat de betekenis niet opgesloten ligt
binnen de tekens zelf, maar eerder betekenis krijgt binnen een context.
Betekenis is in dat opzicht niet permanent, maar evolueert afhankelijk van
tijd en plaats.
Hoe?
Dit artikel kwam tot stand aan de hand van een literatuurstudie.
, Tekst 2: Hoodstuk zeven uit: Subculture, the meaning of style
WIE
De tekst ‘Seven’ is geschreven door Dick Hebdige. Hebdige is professor
aan de universiteit van Californië (Santa Barbara) binnen de campus
‘Interdisciplinary Humanities Center’ en werkt tevens aan het
‘Departement of Art and Film Studies’. Sinds 1970 geeft hij les aan
kunstscholen en hij was ‘Decaan of Critical Studies’ en ‘Director’ van het
experimentele programma aan ‘CalArts’.
Hij heeft reeds enkele artikels, reviews en essays gepubliceerd en is auteur
van drie boeken over kunst en populaire cultuur; ‘Subculture: The meaning
of Style’, ‘Cut’n mix: culture, identity and Caribbean Music’ en ‘Hiding in
the light: On Images and Things’.
Zijn onderzoeksinteresses liggen bij transmediapresentaties en de
integratie van het kritische denken in de kunstbeoefening en het
onderwijzen. Hebdige kreeg zijn ‘Master of Arts degree’ van het ‘Center for
Contemporary Cultural Studies’ in Engeland.
WAT
De tekst gaat over het feit dat men ‘stijl’ (kleding, juwelen, uiterlijk,..)
gebruikt om een boodschap over te brengen. Hebdige stelt zichzelf in het
begin 2 vragen; ‘Hoe geeft subcultuur betekenis aan zijn leden?’ En ‘Hoe
duidt het op verstoring/chaos?’ Om een goed antwoord te kunnen geven
op deze vragen beweert Hebdige dat de betekenis van ‘stijl’ preciezer
moet worden uitgelegd.
Hij gebruikt ondermeer het werk van Roland Barthes om het verschil
tussen een subcultuur en ‘normale’ stijl aan te tonen. Hebdige toont aan
dat subculturele stilistische kledingstukken (de combinatie van de kleren,
de dans, het dialect, de muziek,..) ongeveer dezelfde relatie hebben tot de
conventionele kleding (‘normale’ kostuums en dassen, informele
kleding,..). De ‘normale’ kledingsdracht onderscheid zich echter van die
van de subculturen doordat de conventionele outfit van de gemiddelde
man en vrouw gekozen zijn binnen de grenzen van geld, smaak,
voorkeur,... en ze de normaliteit uitdrukken om afwijkend gedrag tegen te
gaan.
Hebdige toont de subcultuur aan met de ‘punk’ beweging. Deze toonden
hun eigen codes aan de hand van hun kledij. Door de herpositionering en
de recontextualisering van de goederen, door het omverwerpen van de
conventionele gebruiken en het uitvinden van nieuwe gebruiken, heeft de
subculturele stilist een leugen aan wat Althusser ‘het valse opvallende van
Wie?
Deze tekst werd geschreven door Stuart Hall. Hij is cultureel theoreticus
en socioloog. Hall was een van de stichters van de Birmingham School of
Cultural studies. Zijn bekendste werk is dat van Encoding/decoding maar
in dit artikel gaat het vooral over de ‘cultural studies’ als theorievorm zelf.
Zijn grootse invloeden zijn Karl Marx, Antonio Gramsci, Raymond Williams,
Louis Althusser en Michel Foucault.
Wat?
Deze tekst is opgedeeld in 6 hoofdstukken.
In het eerste hoofdstuk geeft de auteur een introductie over het belang
van representatie binnen de Cultural studies. Hij begint met het begrip
‘representatie’ uit te leggen en te definiëren en waarom er zoveel
aandacht wordt besteed in Cultural Studies.
Representatie gaat betekenis en taalgebruik verbinden met cultuur. Het
maakt deel uit van een proces van hoe betekenis geproduceerd en
uitgewisseld wordt tussen leden van een cultuur.
Hall haalt drie benaderingen aan: de reflectieve, de intentionele en de
constructieve benadering. Binnen de constructieve benadering staan 2
modellen centraal: de semiotiek van Saussure en de discursieve
benadering van Foucault.
Zo zegt hij dat betekenis van woorden wordt opgebouwd door een
systeem van representatie. Aan de hand van deze codes weten we welke
taal we moeten gebruiken om betekenis over te brengen. Waar rekening
mee gehouden moet worden is dat in verschillende talen, tekens een
bepaald concept meekrijgen. We worden niet met taal geboren, we krijgen
het aangeleerd. We noemen dit ook wel cultureel of taalkundig relativisme.
Je cultuur bepaalt hoe je de wereld ziet en hoe je gebeurtenissen en
betekenis gaat opnemen.
Volgens Hall moet er een vaste betekenis zijn binnen taal, anders zou het
volgens hem niet mogelijk zijn om elkaar te begrijpen binnen de
veranderende sociale en culturele conventies omtrent taal. Sociale en
taalkundige conventies veranderen doorheen de tijd. Taalkundige codes
variëren tussen talen, soms met een verschillende nuance.
De constructieve benadering dankt zijn oorsprong aan de Zwitserse
taalkundige Saussure. Hij wordt gezien als een van de grondleggers van de
semiotiek. Deze laatste werd nog verder ontwikkelt door Barthes, Strauss
en Focault.
Op het werk van De Saussure werd ook kritiek geuit, zo zou hij te veel
aandacht besteden aan de ‘signifier’ en de ‘signified’ en zou hij te
wetenschappelijk naar semiotiek kijken zonder rekening te houden met het
feit dat taal constant verandert (poststructuralistisch)
,Waarom?
Dit artikel is relevant omdat Hall een overzicht maakt van de evolutie van
de linguïstiek. Dit is belangrijk omdat we dagelijks in contact komen met
taal en betekenisgeving. Net daarom is het belangrijk om dit verder te
blijven onderzoeken.
Theoretisch perspectief.
Het artikel sluit aan bij de semiotiek en het structuralisme. Er wordt
gekeken naar het “hoe” en “waarom” van tekens. Zowel de semiotiek als
het structuralisme delen de visie dat de betekenis niet opgesloten ligt
binnen de tekens zelf, maar eerder betekenis krijgt binnen een context.
Betekenis is in dat opzicht niet permanent, maar evolueert afhankelijk van
tijd en plaats.
Hoe?
Dit artikel kwam tot stand aan de hand van een literatuurstudie.
, Tekst 2: Hoodstuk zeven uit: Subculture, the meaning of style
WIE
De tekst ‘Seven’ is geschreven door Dick Hebdige. Hebdige is professor
aan de universiteit van Californië (Santa Barbara) binnen de campus
‘Interdisciplinary Humanities Center’ en werkt tevens aan het
‘Departement of Art and Film Studies’. Sinds 1970 geeft hij les aan
kunstscholen en hij was ‘Decaan of Critical Studies’ en ‘Director’ van het
experimentele programma aan ‘CalArts’.
Hij heeft reeds enkele artikels, reviews en essays gepubliceerd en is auteur
van drie boeken over kunst en populaire cultuur; ‘Subculture: The meaning
of Style’, ‘Cut’n mix: culture, identity and Caribbean Music’ en ‘Hiding in
the light: On Images and Things’.
Zijn onderzoeksinteresses liggen bij transmediapresentaties en de
integratie van het kritische denken in de kunstbeoefening en het
onderwijzen. Hebdige kreeg zijn ‘Master of Arts degree’ van het ‘Center for
Contemporary Cultural Studies’ in Engeland.
WAT
De tekst gaat over het feit dat men ‘stijl’ (kleding, juwelen, uiterlijk,..)
gebruikt om een boodschap over te brengen. Hebdige stelt zichzelf in het
begin 2 vragen; ‘Hoe geeft subcultuur betekenis aan zijn leden?’ En ‘Hoe
duidt het op verstoring/chaos?’ Om een goed antwoord te kunnen geven
op deze vragen beweert Hebdige dat de betekenis van ‘stijl’ preciezer
moet worden uitgelegd.
Hij gebruikt ondermeer het werk van Roland Barthes om het verschil
tussen een subcultuur en ‘normale’ stijl aan te tonen. Hebdige toont aan
dat subculturele stilistische kledingstukken (de combinatie van de kleren,
de dans, het dialect, de muziek,..) ongeveer dezelfde relatie hebben tot de
conventionele kleding (‘normale’ kostuums en dassen, informele
kleding,..). De ‘normale’ kledingsdracht onderscheid zich echter van die
van de subculturen doordat de conventionele outfit van de gemiddelde
man en vrouw gekozen zijn binnen de grenzen van geld, smaak,
voorkeur,... en ze de normaliteit uitdrukken om afwijkend gedrag tegen te
gaan.
Hebdige toont de subcultuur aan met de ‘punk’ beweging. Deze toonden
hun eigen codes aan de hand van hun kledij. Door de herpositionering en
de recontextualisering van de goederen, door het omverwerpen van de
conventionele gebruiken en het uitvinden van nieuwe gebruiken, heeft de
subculturele stilist een leugen aan wat Althusser ‘het valse opvallende van
