Probleem 2: Internalizing problems (anxiety, depression)
Examining the association between parenting and childhood anxiety (McLeod et al., 2007)
Traditionele modellen van kinderlijke anxiety gebruikten de brede ouderschapsdimensies van
acceptance vs. rejection en autonomy vs. psychological control. Dit plaatst ouderschapsstijl op een
continuüm met positief ouderschap (acceptatie) aan de ene kant en negatief ouderschap (afwijzing)
aan de andere kant.
Ouderschapsdimensies:
1. Rejection: weinig ouderlijke warmte, goedkeuring en responsiviteit. Hierdoor worden kinderen
gevoeliger voor anxiety en kunnen zij problemen ervaren met emotieregulatie. Ouderlijke
afwijzing verhoogt dus het risico op het ontwikkelen van angststoornissen.
Withdrawal: gebrek aan betrokkenheid v/d ouders bij het kind, gebrek aan interesse in
de activiteiten v/h kind, gebrek aan emotionele steun/wederkerigheid.
Aversiveness: ouderlijke gewelddadigheid richting het kind (kritiek, straffen, conflict),
gebrek aan ouderlijke acceptatie.
Warmte: positiviteit v/d ouder richting het kind, plezierige/fijne interacties tussen ouder
en kind, ouderlijke betrokkenheid bij de activiteiten v/h kind.
2. Control: overmatige regulatie v/d activiteiten en routines v/h kind, aanmoediging van
afhankelijkheid v/d ouders, en instructies geven aan het kind over hoe die zich moet voelen/hoe
die moet denken. Als ouders overmatig controleren in contexten waarbij het juist (gezien de
ontwikkelingsfase) normaal is voor het kind om afhankelijker te worden (bijv. naar school gaan),
kunnen kinderen verminderde zelfeffectiviteit ervaren, en hierdoor ook meer anxiety (bijv. over
hun vermogen om zelfstandig te kunnen functioneren).
Overinvolvement: ouderlijke verstoring v/d autonomie en onafhankelijkheid v/h kind,
problemen met grenzen, overmatige strengheid, aanmoediging van afhankelijkheid v/d
ouders.
Autonomy-granting: ouderlijke aanmoediging v/d meningen en keuzes v/h kind,
erkenning v/d onafhankelijkheid v/h kind, beroep op de input v/h kind m.b.t. keuzes en
oplossingen voor problemen.
Deze meta-analyse kijkt naar de relatie tussen ouderschapsstijl en kinderlijke anxiety. Eerdere
onderzoeken hiernaar lieten gemixte resultaten zien. Deze studie kijkt ook naar eventuele
modererende variabelen (leeftijd of geslacht v/h kind, geslacht v/d ouder) en sub-dimensies v/d
traditionele ouderschapscategorieën.
De volgende definities zijn in deze studie gehanteerd:
Trait anxiety: een continu persoonlijkheidskenmerk, representeert een algemene
kwetsbaarheid voor stemmingsstoornissen wanneer het verhoogd is.
Anxiety disorders: specifieke clusters van angstsymptomen die zorgen voor distress of
beperkingen.
Ouderschap: gedrag richting de kinderen, gerapporteerd door kinderen, ouders of
observanten.
Resultaten:
Een effect size van .21; ouderschap verklaarde ong. 4% v/d variantie in anxiety in de jeugd.
De relatie tussen ouderschap en kinderlijke anxiety was dus klein.
Negatief ouderschap was geassocieerd met meer anxiety in de jeugd
Methodologische moderatoren;
- Diagnostische status sterkere effecten voor gediagnosticeerde dan voor niet-
gediagnosticeerde jongeren
Examining the association between parenting and childhood anxiety (McLeod et al., 2007)
Traditionele modellen van kinderlijke anxiety gebruikten de brede ouderschapsdimensies van
acceptance vs. rejection en autonomy vs. psychological control. Dit plaatst ouderschapsstijl op een
continuüm met positief ouderschap (acceptatie) aan de ene kant en negatief ouderschap (afwijzing)
aan de andere kant.
Ouderschapsdimensies:
1. Rejection: weinig ouderlijke warmte, goedkeuring en responsiviteit. Hierdoor worden kinderen
gevoeliger voor anxiety en kunnen zij problemen ervaren met emotieregulatie. Ouderlijke
afwijzing verhoogt dus het risico op het ontwikkelen van angststoornissen.
Withdrawal: gebrek aan betrokkenheid v/d ouders bij het kind, gebrek aan interesse in
de activiteiten v/h kind, gebrek aan emotionele steun/wederkerigheid.
Aversiveness: ouderlijke gewelddadigheid richting het kind (kritiek, straffen, conflict),
gebrek aan ouderlijke acceptatie.
Warmte: positiviteit v/d ouder richting het kind, plezierige/fijne interacties tussen ouder
en kind, ouderlijke betrokkenheid bij de activiteiten v/h kind.
2. Control: overmatige regulatie v/d activiteiten en routines v/h kind, aanmoediging van
afhankelijkheid v/d ouders, en instructies geven aan het kind over hoe die zich moet voelen/hoe
die moet denken. Als ouders overmatig controleren in contexten waarbij het juist (gezien de
ontwikkelingsfase) normaal is voor het kind om afhankelijker te worden (bijv. naar school gaan),
kunnen kinderen verminderde zelfeffectiviteit ervaren, en hierdoor ook meer anxiety (bijv. over
hun vermogen om zelfstandig te kunnen functioneren).
Overinvolvement: ouderlijke verstoring v/d autonomie en onafhankelijkheid v/h kind,
problemen met grenzen, overmatige strengheid, aanmoediging van afhankelijkheid v/d
ouders.
Autonomy-granting: ouderlijke aanmoediging v/d meningen en keuzes v/h kind,
erkenning v/d onafhankelijkheid v/h kind, beroep op de input v/h kind m.b.t. keuzes en
oplossingen voor problemen.
Deze meta-analyse kijkt naar de relatie tussen ouderschapsstijl en kinderlijke anxiety. Eerdere
onderzoeken hiernaar lieten gemixte resultaten zien. Deze studie kijkt ook naar eventuele
modererende variabelen (leeftijd of geslacht v/h kind, geslacht v/d ouder) en sub-dimensies v/d
traditionele ouderschapscategorieën.
De volgende definities zijn in deze studie gehanteerd:
Trait anxiety: een continu persoonlijkheidskenmerk, representeert een algemene
kwetsbaarheid voor stemmingsstoornissen wanneer het verhoogd is.
Anxiety disorders: specifieke clusters van angstsymptomen die zorgen voor distress of
beperkingen.
Ouderschap: gedrag richting de kinderen, gerapporteerd door kinderen, ouders of
observanten.
Resultaten:
Een effect size van .21; ouderschap verklaarde ong. 4% v/d variantie in anxiety in de jeugd.
De relatie tussen ouderschap en kinderlijke anxiety was dus klein.
Negatief ouderschap was geassocieerd met meer anxiety in de jeugd
Methodologische moderatoren;
- Diagnostische status sterkere effecten voor gediagnosticeerde dan voor niet-
gediagnosticeerde jongeren
