Oog voor detail
Vertellen en verbeelden (ME1V15002)
Universiteit Utrecht
27.09.2024
Woordenaantal: 713
, In de film 12 Angry Men (1957) hebben 12 juryleden de taak om unaniem een oordeel te
vellen in een rechtszaak waarin een jonge jongen wordt beschuldigd van de moord op zijn
vader.1 Het is hun verantwoordelijkheid om gezamenlijk te beslissen of de jongen zal worden
vrijgesproken of de doodstraf opgelegd zal krijgen. Hoewel dit een zware beslissing is, lijkt
het aanvankelijk voor alle juryleden duidelijk: al het bewijs wijst erop dat de veroordeelde
schuldig is aan de moord. Echter is er één jurylid die hier anders over denkt; jurylid 8. Hij is
van mening dat er nogmaals kritisch naar de zaak gekeken dient te worden voordat de jury
met een oordeel komt. De juryleden besluiten toe te geven aan de wens van jurylid 8, en de
zaak opnieuw te bespreken. Dit leidt tot een intens debat waarin niet alleen de schuldvraag ter
discussie komt te staan, maar ook vooroordelen, emoties en persoonlijke ervaringen van de
juryleden naar boven komen.
In dit essay zal een sequentie uit de film 12 Angry Men (1957) worden geanalyseerd
waarin de door Aristoteles beschreven anagnorisis duidelijk naar voren komt, en wordt
versterkt door filmische stijlkeuzes.2
De juryleden gaan in de film nogmaals de argumenten van de verdediging na om een
weloverwogen beslissing te kunnen maken over de veroordeelde. Eén voor één worden de
argumenten van de verdediging van tafel geveegd, waardoor de juryleden steeds meer
overtuigd raken van de onschuld van de veroordeelde. Echter blijft er één cruciaal en
overtuigend argument overeind: een ooggetuige heeft onder ede verklaard de moord te
hebben gezien, en de veroordeelde als dader geïdentificeerd. Wanneer dit wederom wordt
besproken door de juryleden komt jurylid 9 plots tot een belangrijke realisatie. Zo’n realisatie
wordt door Aristoteles een een anagnorsis wordt genoemd: een sleutelelement in een plot
waarin de ontdekking van de waarheid plaatsvindt.3 De aanleiding van deze realisatie
(anagnorsis) zijn de afdrukken op de neus van jurylid 4, die hij heeft door zijn bril. De
1
12 Angry Men, geregisseerd door Sydney Lumet (Orion-Nova Productions, 1957)
2
12 Angry Men, 1:23-1:28
3
Aristotle, Poetics (London: Penguin Books, 1996), 18–19.
1
Vertellen en verbeelden (ME1V15002)
Universiteit Utrecht
27.09.2024
Woordenaantal: 713
, In de film 12 Angry Men (1957) hebben 12 juryleden de taak om unaniem een oordeel te
vellen in een rechtszaak waarin een jonge jongen wordt beschuldigd van de moord op zijn
vader.1 Het is hun verantwoordelijkheid om gezamenlijk te beslissen of de jongen zal worden
vrijgesproken of de doodstraf opgelegd zal krijgen. Hoewel dit een zware beslissing is, lijkt
het aanvankelijk voor alle juryleden duidelijk: al het bewijs wijst erop dat de veroordeelde
schuldig is aan de moord. Echter is er één jurylid die hier anders over denkt; jurylid 8. Hij is
van mening dat er nogmaals kritisch naar de zaak gekeken dient te worden voordat de jury
met een oordeel komt. De juryleden besluiten toe te geven aan de wens van jurylid 8, en de
zaak opnieuw te bespreken. Dit leidt tot een intens debat waarin niet alleen de schuldvraag ter
discussie komt te staan, maar ook vooroordelen, emoties en persoonlijke ervaringen van de
juryleden naar boven komen.
In dit essay zal een sequentie uit de film 12 Angry Men (1957) worden geanalyseerd
waarin de door Aristoteles beschreven anagnorisis duidelijk naar voren komt, en wordt
versterkt door filmische stijlkeuzes.2
De juryleden gaan in de film nogmaals de argumenten van de verdediging na om een
weloverwogen beslissing te kunnen maken over de veroordeelde. Eén voor één worden de
argumenten van de verdediging van tafel geveegd, waardoor de juryleden steeds meer
overtuigd raken van de onschuld van de veroordeelde. Echter blijft er één cruciaal en
overtuigend argument overeind: een ooggetuige heeft onder ede verklaard de moord te
hebben gezien, en de veroordeelde als dader geïdentificeerd. Wanneer dit wederom wordt
besproken door de juryleden komt jurylid 9 plots tot een belangrijke realisatie. Zo’n realisatie
wordt door Aristoteles een een anagnorsis wordt genoemd: een sleutelelement in een plot
waarin de ontdekking van de waarheid plaatsvindt.3 De aanleiding van deze realisatie
(anagnorsis) zijn de afdrukken op de neus van jurylid 4, die hij heeft door zijn bril. De
1
12 Angry Men, geregisseerd door Sydney Lumet (Orion-Nova Productions, 1957)
2
12 Angry Men, 1:23-1:28
3
Aristotle, Poetics (London: Penguin Books, 1996), 18–19.
1
