Geschiedenis van de psychologie college 10 – ontstaan van de moderne
psychologie: 20ste eeuwse systemen
Recapitulatie
We situeren de voorbije 2 colleges even in de tijd.
We hebben het gehad toen over de psychiatrie, het 19eeeuwse voorgeborchte van de moderne
wetenschappelijke psychologie. Dit verhaal is nog niet ten einde. We gaan er deze les op verder.
Gregory Bistoen focuste zich op een specifiek verhaal dat voor de psychologie van groot belang
is, namelijk trauma (PTSS).
Hier wordt vaak geen aandacht aan besteed in boeken, bvb het boek van Brennan.
Toch is het belang om het 19eeeuwse medische discours niet te onderschatten voor het ontstaan
en de ontwikkeling van de moderne psychologie. PTSS vormt een specifieke illustratie.
Om de haverklap wordt ‘trauma’ in de mond genomen.
DSM
DSM is geen diagnostisch instrument. Het is enorm moeilijk om een diagnostische test te leren
interpreteren. Zelfs om een gesofisticeerd instrument/psychologische test waar decennia
onderzoek aan vooraf is gegaan, duidelijk te kunnen interpreteren, moet je je opleiden.
Dit doet de prof denken aan Pavlov, hij zegt dat de cijfers niet spreken op zich. De ruwe data die
je bekomt in een experiment spreken nooit op zich.
Het afnemen van intelligentietests is 1 ding, het interpreteren nog iets helemaal anders!
We kunnen daarom zeggen dat je IQ helemaal niet objectiveerbaar is. Hoe kan je anders
verklaren dat één en hetzelfde kind bij de ene psycholoog een IQ van 85 heeft en bij een andere
psycholoog 115?
Het kind is misschien meer op zijn gemak ten aanzien bij jou als psycholoog dan bij de andere.
Misschien is de ene psycholoog niet geïnteresseerd en de andere veel meer.
Een kind voelt ook aan of je het graag ziet of niet.
Laat dus staan dat je je diagnose zou laten afhangen van een classificatiesysteem als de DSM.
De overheden die we vaak niet kunnen beschuldigen van psychologische kennis, dwingen
instellingen om die DSM te hanteren.
Er zijn hierdoor vaak studenten die afstuderen in de psychologie en die er vanuit gaan dat de
DSM een diagnostisch instrument is. Het schandalige is dat als je onderzoek doet aan de
universiteit met betrekking een bepaald klinisch ziektebeeld, dat je bijna gedwongen wordt om
je te bedienen van het jargon van de DSM, anders kan je niet in een hele waaier van
publicatiekanalen terecht komen.
Publicatie is tenslotte wel het doel van onderzoek.
De selectie van de proefpersonen moet je selecteren aan de hand van criteria die in de DSM
worden opgelijst.
Als je gedurende 5jaar van je studies steeds vanalles van de DSM te horen krijgt, kan je niet
anders dan je refereren met de DSM.
Zo beginnen mensen elkaar te diagnosticeren. Tegenwoordig ontvangen psychologen vaak
patiënten die al hebben opgezocht wat ze hebben. Zo diagnosticeren ze zichzelf.
psychologie: 20ste eeuwse systemen
Recapitulatie
We situeren de voorbije 2 colleges even in de tijd.
We hebben het gehad toen over de psychiatrie, het 19eeeuwse voorgeborchte van de moderne
wetenschappelijke psychologie. Dit verhaal is nog niet ten einde. We gaan er deze les op verder.
Gregory Bistoen focuste zich op een specifiek verhaal dat voor de psychologie van groot belang
is, namelijk trauma (PTSS).
Hier wordt vaak geen aandacht aan besteed in boeken, bvb het boek van Brennan.
Toch is het belang om het 19eeeuwse medische discours niet te onderschatten voor het ontstaan
en de ontwikkeling van de moderne psychologie. PTSS vormt een specifieke illustratie.
Om de haverklap wordt ‘trauma’ in de mond genomen.
DSM
DSM is geen diagnostisch instrument. Het is enorm moeilijk om een diagnostische test te leren
interpreteren. Zelfs om een gesofisticeerd instrument/psychologische test waar decennia
onderzoek aan vooraf is gegaan, duidelijk te kunnen interpreteren, moet je je opleiden.
Dit doet de prof denken aan Pavlov, hij zegt dat de cijfers niet spreken op zich. De ruwe data die
je bekomt in een experiment spreken nooit op zich.
Het afnemen van intelligentietests is 1 ding, het interpreteren nog iets helemaal anders!
We kunnen daarom zeggen dat je IQ helemaal niet objectiveerbaar is. Hoe kan je anders
verklaren dat één en hetzelfde kind bij de ene psycholoog een IQ van 85 heeft en bij een andere
psycholoog 115?
Het kind is misschien meer op zijn gemak ten aanzien bij jou als psycholoog dan bij de andere.
Misschien is de ene psycholoog niet geïnteresseerd en de andere veel meer.
Een kind voelt ook aan of je het graag ziet of niet.
Laat dus staan dat je je diagnose zou laten afhangen van een classificatiesysteem als de DSM.
De overheden die we vaak niet kunnen beschuldigen van psychologische kennis, dwingen
instellingen om die DSM te hanteren.
Er zijn hierdoor vaak studenten die afstuderen in de psychologie en die er vanuit gaan dat de
DSM een diagnostisch instrument is. Het schandalige is dat als je onderzoek doet aan de
universiteit met betrekking een bepaald klinisch ziektebeeld, dat je bijna gedwongen wordt om
je te bedienen van het jargon van de DSM, anders kan je niet in een hele waaier van
publicatiekanalen terecht komen.
Publicatie is tenslotte wel het doel van onderzoek.
De selectie van de proefpersonen moet je selecteren aan de hand van criteria die in de DSM
worden opgelijst.
Als je gedurende 5jaar van je studies steeds vanalles van de DSM te horen krijgt, kan je niet
anders dan je refereren met de DSM.
Zo beginnen mensen elkaar te diagnosticeren. Tegenwoordig ontvangen psychologen vaak
patiënten die al hebben opgezocht wat ze hebben. Zo diagnosticeren ze zichzelf.
