Boekverslag
Zwaartekracht
Klas | naam
Boter, Iris
Einde herschrijven (-minstens 250 woorden)
Originele einde: (-209 woorden)
Soms weet je dingen voor je ze weet. Ze had ze al gezien toen ze bij de witte reling op het
dek stond en de boot nog niet aangemeerd was. Twee mannen in uniform, de een met zijn
handen op zijn rug, de ander was aan het bellen. Verder was het niet druk op de kade. Toen
ze een stap buiten de deur op de loopplank zette, was er geen weerstand, geen angst en
geen verzet. Rustig liep ze de plank af. De twee mannen kwamen op haar af en gingen breed
voor haar staan, de ene legde zijn hand op haar schouder, kort. ‘Ben jij Maren Kommerholn?’
De mensen om haar heen keken en vonden van alles, er klonk geroezemoes en dat ging
over haar. ‘Ja, ik ben Maren Kommerholn.’ ‘Wil je even meekomen?’ Langs het water, waar de
zomerzon op weerkaatste, liepen ze naar een wit houten gebouw. De man liet haar voorgaan
in een hok waar het rook naar koffie. Ze moest gaan zitten en een van de mannen bleef
achter haar staan. De grijze man nam schuin tegenover haar plaats en schoof zijn stoel aan.
Hij bladerde wat in een map met papieren die voor hem op tafel lag. Toen zei hij: ‘Je bent
gezien.’
Herschreven einde: (-254 woorden)
Na al die tijd van drukte en razende gedachten in haar hoofd was het nu eindelijk rustig. Ze
zat in een stoel met een glas cola op de boot te wachten, de kade was al in zicht. Ze zag een
jongen met een paar kranten in zijn hand staan. ‘Stenengooier gevonden!’ Ze wist meteen
wat er bedoeld werd. Een koude rilling liep over haar rug, het zal toch niet dat ze op mij aan
het wachten zijn? Met gedachten ruisend door haar hoofd liep ze de plank af. Ze liep op de
jongen af en vroeg ‘mag ik dat even lezen?’ en wees het stuk over de stenengooier aan.
‘Eerst moet je hem kopen, 3 euro’. ‘Vooruit dan’. Ze bladerde zo snel als ze kon door de krant
en begon met lezen. Ze wist niet wat ze las. ‘De dader was geen mens’ schreeuwde de
krantenkop. ‘Het is hoogst waarschijnlijk dat een zeearend de steen aanzag als zijn ei, toen
de arend zag dat het zijn ei niet was, heeft hij hem laten vallen’. Heeft ze dan toch alles
gedroomd? Waar heeft ze het fossiel dan gelaten? Ze besloot verder te lezen om te zien of
het goed ging met het slachtoffer. ‘Het slachtoffer is er goed aan toe, ze kan alweer praten en
is bezig met revalideren’. Het voelde alsof er een hele zware rugzak van haar rug af viel. Het
Zwaartekracht
Klas | naam
Boter, Iris
Einde herschrijven (-minstens 250 woorden)
Originele einde: (-209 woorden)
Soms weet je dingen voor je ze weet. Ze had ze al gezien toen ze bij de witte reling op het
dek stond en de boot nog niet aangemeerd was. Twee mannen in uniform, de een met zijn
handen op zijn rug, de ander was aan het bellen. Verder was het niet druk op de kade. Toen
ze een stap buiten de deur op de loopplank zette, was er geen weerstand, geen angst en
geen verzet. Rustig liep ze de plank af. De twee mannen kwamen op haar af en gingen breed
voor haar staan, de ene legde zijn hand op haar schouder, kort. ‘Ben jij Maren Kommerholn?’
De mensen om haar heen keken en vonden van alles, er klonk geroezemoes en dat ging
over haar. ‘Ja, ik ben Maren Kommerholn.’ ‘Wil je even meekomen?’ Langs het water, waar de
zomerzon op weerkaatste, liepen ze naar een wit houten gebouw. De man liet haar voorgaan
in een hok waar het rook naar koffie. Ze moest gaan zitten en een van de mannen bleef
achter haar staan. De grijze man nam schuin tegenover haar plaats en schoof zijn stoel aan.
Hij bladerde wat in een map met papieren die voor hem op tafel lag. Toen zei hij: ‘Je bent
gezien.’
Herschreven einde: (-254 woorden)
Na al die tijd van drukte en razende gedachten in haar hoofd was het nu eindelijk rustig. Ze
zat in een stoel met een glas cola op de boot te wachten, de kade was al in zicht. Ze zag een
jongen met een paar kranten in zijn hand staan. ‘Stenengooier gevonden!’ Ze wist meteen
wat er bedoeld werd. Een koude rilling liep over haar rug, het zal toch niet dat ze op mij aan
het wachten zijn? Met gedachten ruisend door haar hoofd liep ze de plank af. Ze liep op de
jongen af en vroeg ‘mag ik dat even lezen?’ en wees het stuk over de stenengooier aan.
‘Eerst moet je hem kopen, 3 euro’. ‘Vooruit dan’. Ze bladerde zo snel als ze kon door de krant
en begon met lezen. Ze wist niet wat ze las. ‘De dader was geen mens’ schreeuwde de
krantenkop. ‘Het is hoogst waarschijnlijk dat een zeearend de steen aanzag als zijn ei, toen
de arend zag dat het zijn ei niet was, heeft hij hem laten vallen’. Heeft ze dan toch alles
gedroomd? Waar heeft ze het fossiel dan gelaten? Ze besloot verder te lezen om te zien of
het goed ging met het slachtoffer. ‘Het slachtoffer is er goed aan toe, ze kan alweer praten en
is bezig met revalideren’. Het voelde alsof er een hele zware rugzak van haar rug af viel. Het
