HC 1.
Cognitiefilosofie
De term ‘mind’ is een verzamelterm voor alle mentale toestanden die wij ervaren, zoals
gemoedstoestanden, emoties en gedachten.
Als je de stelling inneemt dat de mind materieel is, ontstaan er wat problemen.
Het eerste probleem is intentionaliteit, oftewel aboutness. Dit betekent dat mentale processen
ergens over gaan wat vaak niet over zichzelf is. Zo kun je bijvoorbeeld denken aan een
aardappel, terwijl deze er niet écht/fysiek is. Niks anders in de fysieke wereld heeft die
eigenschap.
Het tweede probleem is fenomenaliteit. Fenomenaliteit betekent dat mensen subjectieve
ervaringen beleven. Net zoals bij intentionaliteit, is het lastig om een parallel in de fysieke
wereld te vinden. Het is lastig te zeggen dat fysieke objecten iets ervaren.
Als je de stelling inneemt dat de mind immaterieel is, ontstaan er ook problemen.
Er is een interactie tussen het brein en de omgeving, wat ertoe leidt dat het aannemelijk is om
te denken dat wij ons brein zijn, waardoor volgens het razor blade principe het idee van een
immateriële mind niet meer nodig is. Bovendien is er de aanname van de ‘causal closure of
the physical realm’, die zegt dat al het fysieke een fysieke oorzaak heeft, wat een immateriële
mind heel moeilijk met zich verenigt.
Dualisme
Het dualisme is een stroming die de tweede optie – dat er een immateriële mind is –
aanneemt. Decartes was binnen het dualisme aanhanger van de specifieke stroming van het
substantiedualisme. Hij geloofde dat de ziel een apart, immaterieel ding is.
Volgens Decartes was het lichaam een biologisch apparaat die, hoewel er nauw mee
verbonden, een andere substantie was dan de ziel. De verbondenheid bestaat uit de mind die
het lichaam aanstuurt en het lichaam die input geeft voor de mind. De denkende substantie
neemt volgens Decartes geen ruimte in. (heeft geen extensie)
De ziel en het lichaam kunnen allebei apart leven. (comapatiënt)
Er zijn twee belangrijke eigenschappen van het substantiedualisme:
- Er is sprake van een immateriële ziel
- De mind/het brein is een apart en gesloten domein. Niet direct verbonden met de
wereld.
Het tweede kenmerk wordt tegenwoordig nog steeds door neurologen aangehangen, waarin
het brein de rol van de ziel speelt.
Het dualisme begint met Decartes’ zoektocht naar fundamentele, onbetwijfelbare kennis. Hij
ging twijfelen aan alles en zocht iets waaraan hij niet kon twijfelen. Hij kwam erachter dat hij
niet kon twijfelen aan zijn eigen twijfel. Daarom concludeerde hij dat omdat hij niet kon
twijfelen aan zijn eigen twijfel en dus twijfelde, hij bestond. Hij was dus een denkend ding.
Hij had niet de intentie om dit te gebruiken als argument voor het dualisme. Decartes had
namelijk een ander argument voor het dualisme: hij dacht dat materiële dingen niet konden
denken en dat daarom zijn lichaam en zijn twijfelende ‘hij’ iets anders waren. Dat was zijn
argument om aan te nemen dat zijn lichaam (die volgens hem niet kon denken omdat hij
materieel was) en zijn mind (die wel kon denken) andere dingen waren.
Cognitiefilosofie
De term ‘mind’ is een verzamelterm voor alle mentale toestanden die wij ervaren, zoals
gemoedstoestanden, emoties en gedachten.
Als je de stelling inneemt dat de mind materieel is, ontstaan er wat problemen.
Het eerste probleem is intentionaliteit, oftewel aboutness. Dit betekent dat mentale processen
ergens over gaan wat vaak niet over zichzelf is. Zo kun je bijvoorbeeld denken aan een
aardappel, terwijl deze er niet écht/fysiek is. Niks anders in de fysieke wereld heeft die
eigenschap.
Het tweede probleem is fenomenaliteit. Fenomenaliteit betekent dat mensen subjectieve
ervaringen beleven. Net zoals bij intentionaliteit, is het lastig om een parallel in de fysieke
wereld te vinden. Het is lastig te zeggen dat fysieke objecten iets ervaren.
Als je de stelling inneemt dat de mind immaterieel is, ontstaan er ook problemen.
Er is een interactie tussen het brein en de omgeving, wat ertoe leidt dat het aannemelijk is om
te denken dat wij ons brein zijn, waardoor volgens het razor blade principe het idee van een
immateriële mind niet meer nodig is. Bovendien is er de aanname van de ‘causal closure of
the physical realm’, die zegt dat al het fysieke een fysieke oorzaak heeft, wat een immateriële
mind heel moeilijk met zich verenigt.
Dualisme
Het dualisme is een stroming die de tweede optie – dat er een immateriële mind is –
aanneemt. Decartes was binnen het dualisme aanhanger van de specifieke stroming van het
substantiedualisme. Hij geloofde dat de ziel een apart, immaterieel ding is.
Volgens Decartes was het lichaam een biologisch apparaat die, hoewel er nauw mee
verbonden, een andere substantie was dan de ziel. De verbondenheid bestaat uit de mind die
het lichaam aanstuurt en het lichaam die input geeft voor de mind. De denkende substantie
neemt volgens Decartes geen ruimte in. (heeft geen extensie)
De ziel en het lichaam kunnen allebei apart leven. (comapatiënt)
Er zijn twee belangrijke eigenschappen van het substantiedualisme:
- Er is sprake van een immateriële ziel
- De mind/het brein is een apart en gesloten domein. Niet direct verbonden met de
wereld.
Het tweede kenmerk wordt tegenwoordig nog steeds door neurologen aangehangen, waarin
het brein de rol van de ziel speelt.
Het dualisme begint met Decartes’ zoektocht naar fundamentele, onbetwijfelbare kennis. Hij
ging twijfelen aan alles en zocht iets waaraan hij niet kon twijfelen. Hij kwam erachter dat hij
niet kon twijfelen aan zijn eigen twijfel. Daarom concludeerde hij dat omdat hij niet kon
twijfelen aan zijn eigen twijfel en dus twijfelde, hij bestond. Hij was dus een denkend ding.
Hij had niet de intentie om dit te gebruiken als argument voor het dualisme. Decartes had
namelijk een ander argument voor het dualisme: hij dacht dat materiële dingen niet konden
denken en dat daarom zijn lichaam en zijn twijfelende ‘hij’ iets anders waren. Dat was zijn
argument om aan te nemen dat zijn lichaam (die volgens hem niet kon denken omdat hij
materieel was) en zijn mind (die wel kon denken) andere dingen waren.
