Casus uitwerking
Week 3
Casus
Mw. I. is 35 jaar en alleenstaand. Mw. stelt voor om haar met haar voornaam aan
te spreken. Twee jaar geleden is bij haar boezemfibrilleren geconstateerd. Mw.
heeft meerdere familieleden verloren aan een plotse dood als gevolg van
ernstige ritmestoornissen. Deze gegevens kunnen erop wijzen dat mw. een
verhoogde kans heeft op het krijgen van levensbedreigende
ritmestoornissen. Om deze levensbedreigende ritmestoornissen te voorkomen
is vorig jaar bij mw. I. een ICD geplaatst. Haar is verteld dat dit apparaat constant
het hartritme meet en bij ernstige ritmestoornissen ontlaadt (een schok zal
afgeven), om het hartritme weer goed op gang te krijgen. De verpleegkundige
vertelde het volgende: “Bij zo’n schok kan het gebeuren dat de patiënt wegraakt.
De schok zelf wordt meestal ervaren alsof je een flinke klap krijgt. Na een eerste
ontlading van de ICD is het noodzakelijk om je te melden bij het ziekenhuis, zodat
de ICD uitgelezen kan worden en de reden van de ontlading vastgesteld kan
worden.
Zo’n implantatie heeft dus nogal wat gevolgen. Je bent je constant bewust van
het apparaatje, sommige mensen voelen het ook zitten. Het wordt afgeraden
om bepaalde contactsporten uit te oefenen en om zonder begeleiding intensief te
sporten. Daarnaast mag je na de implantatie en na een ontlading, gedurende 2
maanden niet meer autorijden.”
Na dit alles is mw. I. behoorlijk angstig geworden voor een mogelijke ontlading.
Zij is erg rustig aan gaan doen, was nauwelijks nog lichamelijk actief en heeft
daardoor een behoorlijk overgewicht ontwikkeld. Verder heeft ze drukke en
stressvolle situaties zoveel mogelijk vermeden. Haar sociale contacten
hebben hier flink onder te lijden en zij is gestopt met haar werk als
zelfstandig schilder omdat ze dacht dat het gevaarlijk voor haar zou kunnen
zijn. Sinds de implantatie van de ICD doet ze niets meer in het
huishouden omdat ze denkt dat het een schok zou kunnen veroorzaken. Ze
weet niet goed wat ze wel en niet mag doen.
Na flink aandringen van een aantal familieleden en vrienden is ze een paar
weken geleden toch meegegaan op een wandelvakantie in Duitsland. Direct op
de eerste dag van deze vakantie kreeg mw. plotseling, zonder enige
waarschuwing, een ontlading van haar ICD. Pas na de derde schok kwam
mw. weer bij. Uit onderzoek bleek dat de ontlading van de ICD het gevolg was
van een VT. Een uitvoerig gesprek met haar cardioloog over haar angsten en
lichamelijke beperkingen volgde, waarna werd besloten haar aan te melden voor
poliklinische revalidatie in het revalidatiecentrum. Deze revalidatie periode
heeft ze inmiddels afgerond.
Mevrouw geeft aan dat zij graag verder wil afvallen. Ze wil zonder angst haar
dagelijkse activiteiten kunnen blijven doen, haar werk weer zonder
beperkingen kunnen uitvoeren en weer kunnen fietsen en wandelen. In
het revalidatie centrum zwom ze graag. Hiermee wil ze graag doorgaan.
VT = ventrikeltachycardie
ICD = implanteerbare cardioverter-defibrillator
,
Week 3
Casus
Mw. I. is 35 jaar en alleenstaand. Mw. stelt voor om haar met haar voornaam aan
te spreken. Twee jaar geleden is bij haar boezemfibrilleren geconstateerd. Mw.
heeft meerdere familieleden verloren aan een plotse dood als gevolg van
ernstige ritmestoornissen. Deze gegevens kunnen erop wijzen dat mw. een
verhoogde kans heeft op het krijgen van levensbedreigende
ritmestoornissen. Om deze levensbedreigende ritmestoornissen te voorkomen
is vorig jaar bij mw. I. een ICD geplaatst. Haar is verteld dat dit apparaat constant
het hartritme meet en bij ernstige ritmestoornissen ontlaadt (een schok zal
afgeven), om het hartritme weer goed op gang te krijgen. De verpleegkundige
vertelde het volgende: “Bij zo’n schok kan het gebeuren dat de patiënt wegraakt.
De schok zelf wordt meestal ervaren alsof je een flinke klap krijgt. Na een eerste
ontlading van de ICD is het noodzakelijk om je te melden bij het ziekenhuis, zodat
de ICD uitgelezen kan worden en de reden van de ontlading vastgesteld kan
worden.
Zo’n implantatie heeft dus nogal wat gevolgen. Je bent je constant bewust van
het apparaatje, sommige mensen voelen het ook zitten. Het wordt afgeraden
om bepaalde contactsporten uit te oefenen en om zonder begeleiding intensief te
sporten. Daarnaast mag je na de implantatie en na een ontlading, gedurende 2
maanden niet meer autorijden.”
Na dit alles is mw. I. behoorlijk angstig geworden voor een mogelijke ontlading.
Zij is erg rustig aan gaan doen, was nauwelijks nog lichamelijk actief en heeft
daardoor een behoorlijk overgewicht ontwikkeld. Verder heeft ze drukke en
stressvolle situaties zoveel mogelijk vermeden. Haar sociale contacten
hebben hier flink onder te lijden en zij is gestopt met haar werk als
zelfstandig schilder omdat ze dacht dat het gevaarlijk voor haar zou kunnen
zijn. Sinds de implantatie van de ICD doet ze niets meer in het
huishouden omdat ze denkt dat het een schok zou kunnen veroorzaken. Ze
weet niet goed wat ze wel en niet mag doen.
Na flink aandringen van een aantal familieleden en vrienden is ze een paar
weken geleden toch meegegaan op een wandelvakantie in Duitsland. Direct op
de eerste dag van deze vakantie kreeg mw. plotseling, zonder enige
waarschuwing, een ontlading van haar ICD. Pas na de derde schok kwam
mw. weer bij. Uit onderzoek bleek dat de ontlading van de ICD het gevolg was
van een VT. Een uitvoerig gesprek met haar cardioloog over haar angsten en
lichamelijke beperkingen volgde, waarna werd besloten haar aan te melden voor
poliklinische revalidatie in het revalidatiecentrum. Deze revalidatie periode
heeft ze inmiddels afgerond.
Mevrouw geeft aan dat zij graag verder wil afvallen. Ze wil zonder angst haar
dagelijkse activiteiten kunnen blijven doen, haar werk weer zonder
beperkingen kunnen uitvoeren en weer kunnen fietsen en wandelen. In
het revalidatie centrum zwom ze graag. Hiermee wil ze graag doorgaan.
VT = ventrikeltachycardie
ICD = implanteerbare cardioverter-defibrillator
,
