Maatschappijleer samenvatting
Verzorgingsstaat en pluriforme samenleving
verzorgingsstaat
§4 werk en sociale mobiliteit
Alle opvattingen over werk noemen wij arbeidsethos, het belang dat mensen aan
werk hechten. Mensen met een hoog arbeidsethos zijn positief over hun werk en
mensen met een laag arbeidsethos ervaren werk als iets vervelends.
Bij het zoeken naar motieven van mensen om te werken, kijken we eerst naar hun
basisbehoefte,
1. De lichamelijke behoeften: eten, drinken, onderdak
2. De behoefte aan veiligheid en zekerheid
3. De sociale behoeften, zoals liefde en de behoefte om ergens bij te horen
4. De behoefte aan erkenning en waardering
5. De behoefte aan zelfrealisatie: de ‘innerlijke drang’ om iets zinvols te doen.
Volgens Maslow kunnen mensen zich pas richten op een hogere basisbehoefte als
de basisbehoeften op de lagere niveaus al bevredigd zijn. Werk is belangrijk bij het
vervullen van materiële basisbehoeften, zoals inkomen en zekerheid, maar ook van
immateriële basisbehoeften, zoals sociale contacten, maatschappelijke status en
het ontwikkelen van identiteit.
Loon is de belangrijkste reden om te werken, je kunt ermee in je levensonderhoud
voorzien waardoor je economisch onafhankelijk bent. Het bepaalt daarnaast je
materiële levensstandaard en vormt de in geld uitgedrukte waardering voor je werk.
Werk verschaft ook immateriële zekerheid. Het vormt een vast oriëntatiepunt in je
leven en biedt een bepaalde regelmaat. Het zorgt voor een verdeling tussen
arbeidstijd en vrije tijd.
Je baan bepaalt sterk het beeld dat je van jezelf hebt en kan bijdragen aan je
identiteit. Door het werk dat je doet krijg je een bepaalde status: de waardering die
anderen toekennen aan je beroep. Op grond van deze status neem je een hogere of
lagere maatschappelijke positie in. Werk is een belangrijke factor om je bestaan zin
en een doel te geven. Door je werk kun je je ontplooien en je vakmanschap,
creativiteit of verantwoordelijkheid tot ontwikkeling brengen. Je kunt immateriële
behoeften ook vervullen door vrijwilligerswerk te doen. Je krijgt er niet voor betaald,
maar het kan veel voldoening geven.
Materiële behoefte:
-inkomen
-zekerheid
Immateriële behoefte:
-sociale contacten
, -erkenning en waardering
-zelfrealisatie
Nederland is sprake van sociale ongelijkheid, een ongelijke verdeling van
maatschappelijke kansen, inkomen, kennis en politieke macht. PvdA en SP zijn
minder bereid deze ongelijkheid en inkomensverschillen te accepteren dan de VVD.
Sociale ongelijkheid heeft veel te maken met je maatschappelijke positie, De plaats
die inneemt op de maatschappelijke ladder. Dit wordt meestal bepaalt door de
erkenning die voor je werk krijgt van anderen.
1. De hoogte van je inkomen
2. De hoeveelheid macht en verantwoordelijkheid die je in je werk hebt
3. De kennis die nodig is om dat werk te doen
4. Je specifieke talenten
Naast de factoren zijn je sociale milieu en je gezinssituatie van invloed op je
maatschappelijke positie. Mensen met ouders met een hoog inkomen zouden sneller
tegen hun kinderen zeggen dat ze moeten door studeren en zo komen ze sneller
hoger op de maatschappelijke ladder. Andersom geldt dit ook. Je maatschappelijke
positie heeft gevolgen voor je levenswijze. Uit onderzoek is gebleken dat mensen
met een hogere maatschappelijke positie, beter wonnen, gezonder zijn, beter
presteren op school, minder last hebben van psychische problemen en een hogere
levensverwachting. Je kunt op de maatschappelijke ladder stijgen of dalen. Deze
weg van boven naar beneden noem je sociale mobiliteit en kan ook tussen
generaties plaatsvinden.
Er wordt nog steeds gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Ze nemen vaak geen
buitenlanders aan en vaak meer jongeren dan ouderen. Ook gehandicapten hebben
vaak moeite met een baan vinden. Voor deze groepen voert de overheid een
emancipatiebeleid in. Gesubsidieerde banen, werkervaringsplaatsen en andere
wettelijke regelingen stimuleren werkgevers om eerder mensen uit bepaalde groepen
in dienst te nemen. Dit noemen wij positieve discriminatie.
§6 De uitdagingen van onze verzorgingsstaat
Vele voorzieningen en uitkeringen kunnen mensen passief maken. Mensen krijgen
vaak een bijstandsuitkering naast hun uitkering vaak huurtoeslag, zorgtoeslag en
kwijtschelding van gemeentebelastingen. Daardoor gaan ze er soms financieel
nauwelijks op vooruit als ze een betaalde baan vinden met bijvoorbeeld
minimumloon. Dan kan de prikkel gaan ontbreken om werk te zoeken en leidt tot
blijvende afhankelijkheid van de overheid.
We spreken van misbruik als twee mensen met een uitkering bijvoorbeeld elk een
ander adres opgeven terwijl ze eigenlijk samenwonen. Ook iemand met een uitkering
en een zwart bijbaantje maakt misbruik van voorzieningen. Vanaf de jaren 80
bezuinigen ze op uitkeringen en zorg.
Verzorgingsstaat en pluriforme samenleving
verzorgingsstaat
§4 werk en sociale mobiliteit
Alle opvattingen over werk noemen wij arbeidsethos, het belang dat mensen aan
werk hechten. Mensen met een hoog arbeidsethos zijn positief over hun werk en
mensen met een laag arbeidsethos ervaren werk als iets vervelends.
Bij het zoeken naar motieven van mensen om te werken, kijken we eerst naar hun
basisbehoefte,
1. De lichamelijke behoeften: eten, drinken, onderdak
2. De behoefte aan veiligheid en zekerheid
3. De sociale behoeften, zoals liefde en de behoefte om ergens bij te horen
4. De behoefte aan erkenning en waardering
5. De behoefte aan zelfrealisatie: de ‘innerlijke drang’ om iets zinvols te doen.
Volgens Maslow kunnen mensen zich pas richten op een hogere basisbehoefte als
de basisbehoeften op de lagere niveaus al bevredigd zijn. Werk is belangrijk bij het
vervullen van materiële basisbehoeften, zoals inkomen en zekerheid, maar ook van
immateriële basisbehoeften, zoals sociale contacten, maatschappelijke status en
het ontwikkelen van identiteit.
Loon is de belangrijkste reden om te werken, je kunt ermee in je levensonderhoud
voorzien waardoor je economisch onafhankelijk bent. Het bepaalt daarnaast je
materiële levensstandaard en vormt de in geld uitgedrukte waardering voor je werk.
Werk verschaft ook immateriële zekerheid. Het vormt een vast oriëntatiepunt in je
leven en biedt een bepaalde regelmaat. Het zorgt voor een verdeling tussen
arbeidstijd en vrije tijd.
Je baan bepaalt sterk het beeld dat je van jezelf hebt en kan bijdragen aan je
identiteit. Door het werk dat je doet krijg je een bepaalde status: de waardering die
anderen toekennen aan je beroep. Op grond van deze status neem je een hogere of
lagere maatschappelijke positie in. Werk is een belangrijke factor om je bestaan zin
en een doel te geven. Door je werk kun je je ontplooien en je vakmanschap,
creativiteit of verantwoordelijkheid tot ontwikkeling brengen. Je kunt immateriële
behoeften ook vervullen door vrijwilligerswerk te doen. Je krijgt er niet voor betaald,
maar het kan veel voldoening geven.
Materiële behoefte:
-inkomen
-zekerheid
Immateriële behoefte:
-sociale contacten
, -erkenning en waardering
-zelfrealisatie
Nederland is sprake van sociale ongelijkheid, een ongelijke verdeling van
maatschappelijke kansen, inkomen, kennis en politieke macht. PvdA en SP zijn
minder bereid deze ongelijkheid en inkomensverschillen te accepteren dan de VVD.
Sociale ongelijkheid heeft veel te maken met je maatschappelijke positie, De plaats
die inneemt op de maatschappelijke ladder. Dit wordt meestal bepaalt door de
erkenning die voor je werk krijgt van anderen.
1. De hoogte van je inkomen
2. De hoeveelheid macht en verantwoordelijkheid die je in je werk hebt
3. De kennis die nodig is om dat werk te doen
4. Je specifieke talenten
Naast de factoren zijn je sociale milieu en je gezinssituatie van invloed op je
maatschappelijke positie. Mensen met ouders met een hoog inkomen zouden sneller
tegen hun kinderen zeggen dat ze moeten door studeren en zo komen ze sneller
hoger op de maatschappelijke ladder. Andersom geldt dit ook. Je maatschappelijke
positie heeft gevolgen voor je levenswijze. Uit onderzoek is gebleken dat mensen
met een hogere maatschappelijke positie, beter wonnen, gezonder zijn, beter
presteren op school, minder last hebben van psychische problemen en een hogere
levensverwachting. Je kunt op de maatschappelijke ladder stijgen of dalen. Deze
weg van boven naar beneden noem je sociale mobiliteit en kan ook tussen
generaties plaatsvinden.
Er wordt nog steeds gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Ze nemen vaak geen
buitenlanders aan en vaak meer jongeren dan ouderen. Ook gehandicapten hebben
vaak moeite met een baan vinden. Voor deze groepen voert de overheid een
emancipatiebeleid in. Gesubsidieerde banen, werkervaringsplaatsen en andere
wettelijke regelingen stimuleren werkgevers om eerder mensen uit bepaalde groepen
in dienst te nemen. Dit noemen wij positieve discriminatie.
§6 De uitdagingen van onze verzorgingsstaat
Vele voorzieningen en uitkeringen kunnen mensen passief maken. Mensen krijgen
vaak een bijstandsuitkering naast hun uitkering vaak huurtoeslag, zorgtoeslag en
kwijtschelding van gemeentebelastingen. Daardoor gaan ze er soms financieel
nauwelijks op vooruit als ze een betaalde baan vinden met bijvoorbeeld
minimumloon. Dan kan de prikkel gaan ontbreken om werk te zoeken en leidt tot
blijvende afhankelijkheid van de overheid.
We spreken van misbruik als twee mensen met een uitkering bijvoorbeeld elk een
ander adres opgeven terwijl ze eigenlijk samenwonen. Ook iemand met een uitkering
en een zwart bijbaantje maakt misbruik van voorzieningen. Vanaf de jaren 80
bezuinigen ze op uitkeringen en zorg.
