Onderkent de gezondheidstoestand op somatisch en psychosociaal gebied
Inleiding
Ieder mens loopt risico’s, elke dag opnieuw. Risico’s horen bij het leven. Dat
verandert niet als je afhankelijk worden van langdurige zorg. Wat wel verandert, is de
manier waarop je met deze risico’s omgaat. Hoe afhankelijker de cliënt, hoe meer die
verantwoordelijkheid bij de zorg komt te liggen. Wij hebben de taak risico’s te
signaleren en samen met de cliënt op tijd actie te ondernemen. Risicosignalering is
dan ook een vanzelfsprekend onderdeel van goede zorg.
Risicosignalering is een vorm van
preventie. Je probeert een probleem
te voorkomen of verergering van een
probleem tegen te gaan. Hoe eerder
je dat doet, hoe beter. Denk
bijvoorbeeld aan het risico op vallen
bij mensen die slecht ter been zijn,
doorligwonden bij bedlegerige
mensen of ondervoeding bij mensen
met dementie. Als daar niets aan
gedaan wordt, leidt dat al snel tot
problemen. Daarom is het belangrijk
om risico’s in een zo vroeg mogelijk
stadium te signaleren. Vervolgens
moet je actie ondernemen. Je zet de
juiste interventies in om te
voorkomen dat een probleem
optreedt of verergert.
Depressie komt bij ouderen vaker voor dan bij de rest van de bevolking. Bij ouderen
boven 70 jaar uiten de klachten zich bovendien eerder lichamelijk, bijvoorbeeld in
moeheid of gewichtsverlies, dan in somberheid. Hierdoor wordt de achterliggende
depressie soms niet herkend.
Situatie
Meneer T. is 75 jaar oud en is weduwnaar. Hij woont al langer zelfstandig. Hij is
bekend met DM2 en wat andere ouderdomskwaaltjes. Ik kom regelmatig zorg
verlenen bij meneer. Zijn dochter komt een paar keer per week langs bij meneer om
onder andere voor het eten te zorgen. Zij hebben een goede band met elkaar.
Pagina 1 van 3
, Twee weken geleden ben ik bij meneer geweest en zag een bord met eten op tafel.
Maar hij had er bijna niet van gegeten en het eten was inmiddels al koud geworden.
Ik vroeg hem waarom hij niet gegeten heeft en hij geeft aan geen trek te hebben. Ik
heb gevraagd of ik het eten toch moet opwarmen zodat hij er toch nog een beetje
kan van eten. Maar dit wilde hij absoluut niet. Ik vertel hem dat hij dan wel goed
moet drinken en op zijn glucose moet letten. Meneer kan zelfstandig zijn glucose
opmeten.
Een week later kom ik weer bij meneer thuis. Dit keer was haar dochter er ook bij.
Dochter nam mij apart en vertelt mij dat het niet goed met haar vader gaat. Hij ligt
bijna de hele dag in bed en eet slecht. Hij wilt er ook niet over praten.
Ik ga naast meneer zitten en vraag hoe het met hem is. Hij antwoord met ‘goed’. Ik
vraag of hij gegeten heeft en hij schudt zijn hoofd. ‘ik hoef niet meer te eten’ zegt hij.
Hier schrik ik van en haar dochter ook. Ik vraag hem wat hij hiermee bedoelt maar hij
wilt er niet over praten. Hij wilt met rust gelaten worden. Ik meet zijn glucosewaarde.
Dat was gelukkig niet erg afwijkend.
In overleg met de dochter heb ik zijn eigen huisarts gebeld. We hebben afgesproken
dat de dokter visite komt doen aan het eind van de middag. Dit heb ik aan meneer
doorgegeven maar het lijkt hem niet te schelen. Dochter blijft met vader thuis tot de
dokter er is.
Drie dagen later kwam ik weer bij meneer thuis. Dochter doet de deur voor mij open
en ik vraag hoe het met haar vader is. Ze is blij dat de dokter is geweest want zij heeft
een psycholoog voor meneer ingeschakeld. Ze zullen binnenkort een intakegesprek
hebben. Ook is hij begonnen aan nieuwe medicijnen en het lijkt wat beter met hem
te gaan.
Tijdens het uitvoeren van mijn handelingen raak ik in gesprek met meneer. Hij vind
het niet leuk om met een psycholoog te praten maar gaat het toch doen. Nu merk ik
ook dat het beter met hem gaat. Hij praat meer en dochter verteld dat hij weer meer
is gaan eten. Hier ben ik uiteraard blij om.
Tijdens deze casus heb ik de volgende gesignaleerd:
Meneer at minder
Wilde niet praten
Lag veel in bed
Veel vooruit staren
Lagere glucose, maar niet ernstig afwijkend
Reflectie
Pagina 2 van 3
Inleiding
Ieder mens loopt risico’s, elke dag opnieuw. Risico’s horen bij het leven. Dat
verandert niet als je afhankelijk worden van langdurige zorg. Wat wel verandert, is de
manier waarop je met deze risico’s omgaat. Hoe afhankelijker de cliënt, hoe meer die
verantwoordelijkheid bij de zorg komt te liggen. Wij hebben de taak risico’s te
signaleren en samen met de cliënt op tijd actie te ondernemen. Risicosignalering is
dan ook een vanzelfsprekend onderdeel van goede zorg.
Risicosignalering is een vorm van
preventie. Je probeert een probleem
te voorkomen of verergering van een
probleem tegen te gaan. Hoe eerder
je dat doet, hoe beter. Denk
bijvoorbeeld aan het risico op vallen
bij mensen die slecht ter been zijn,
doorligwonden bij bedlegerige
mensen of ondervoeding bij mensen
met dementie. Als daar niets aan
gedaan wordt, leidt dat al snel tot
problemen. Daarom is het belangrijk
om risico’s in een zo vroeg mogelijk
stadium te signaleren. Vervolgens
moet je actie ondernemen. Je zet de
juiste interventies in om te
voorkomen dat een probleem
optreedt of verergert.
Depressie komt bij ouderen vaker voor dan bij de rest van de bevolking. Bij ouderen
boven 70 jaar uiten de klachten zich bovendien eerder lichamelijk, bijvoorbeeld in
moeheid of gewichtsverlies, dan in somberheid. Hierdoor wordt de achterliggende
depressie soms niet herkend.
Situatie
Meneer T. is 75 jaar oud en is weduwnaar. Hij woont al langer zelfstandig. Hij is
bekend met DM2 en wat andere ouderdomskwaaltjes. Ik kom regelmatig zorg
verlenen bij meneer. Zijn dochter komt een paar keer per week langs bij meneer om
onder andere voor het eten te zorgen. Zij hebben een goede band met elkaar.
Pagina 1 van 3
, Twee weken geleden ben ik bij meneer geweest en zag een bord met eten op tafel.
Maar hij had er bijna niet van gegeten en het eten was inmiddels al koud geworden.
Ik vroeg hem waarom hij niet gegeten heeft en hij geeft aan geen trek te hebben. Ik
heb gevraagd of ik het eten toch moet opwarmen zodat hij er toch nog een beetje
kan van eten. Maar dit wilde hij absoluut niet. Ik vertel hem dat hij dan wel goed
moet drinken en op zijn glucose moet letten. Meneer kan zelfstandig zijn glucose
opmeten.
Een week later kom ik weer bij meneer thuis. Dit keer was haar dochter er ook bij.
Dochter nam mij apart en vertelt mij dat het niet goed met haar vader gaat. Hij ligt
bijna de hele dag in bed en eet slecht. Hij wilt er ook niet over praten.
Ik ga naast meneer zitten en vraag hoe het met hem is. Hij antwoord met ‘goed’. Ik
vraag of hij gegeten heeft en hij schudt zijn hoofd. ‘ik hoef niet meer te eten’ zegt hij.
Hier schrik ik van en haar dochter ook. Ik vraag hem wat hij hiermee bedoelt maar hij
wilt er niet over praten. Hij wilt met rust gelaten worden. Ik meet zijn glucosewaarde.
Dat was gelukkig niet erg afwijkend.
In overleg met de dochter heb ik zijn eigen huisarts gebeld. We hebben afgesproken
dat de dokter visite komt doen aan het eind van de middag. Dit heb ik aan meneer
doorgegeven maar het lijkt hem niet te schelen. Dochter blijft met vader thuis tot de
dokter er is.
Drie dagen later kwam ik weer bij meneer thuis. Dochter doet de deur voor mij open
en ik vraag hoe het met haar vader is. Ze is blij dat de dokter is geweest want zij heeft
een psycholoog voor meneer ingeschakeld. Ze zullen binnenkort een intakegesprek
hebben. Ook is hij begonnen aan nieuwe medicijnen en het lijkt wat beter met hem
te gaan.
Tijdens het uitvoeren van mijn handelingen raak ik in gesprek met meneer. Hij vind
het niet leuk om met een psycholoog te praten maar gaat het toch doen. Nu merk ik
ook dat het beter met hem gaat. Hij praat meer en dochter verteld dat hij weer meer
is gaan eten. Hier ben ik uiteraard blij om.
Tijdens deze casus heb ik de volgende gesignaleerd:
Meneer at minder
Wilde niet praten
Lag veel in bed
Veel vooruit staren
Lagere glucose, maar niet ernstig afwijkend
Reflectie
Pagina 2 van 3
