Collumfractuur
Ziektebeeld uitgewerkt door middel van de “rode loper”.
Wat is collumfractuur?
Collumfractuur is een heupfractuur, ook wel genoemd als een
gebroken heup.
Een gebroken heup is meestal een breuk in het bovenste deel van
het bovenbeen (dijbeen).
Het bovenbeen zit met de heup kop in de heup kom van het
bekken: dit is het heupgewricht. De meeste mensen met een
gebroken heup hebben een breuk net onder de heup kop of iets
lager waar het bovenbeenbot wat dikker is. De breuk kan ook
onder de verdikkingen van het bot zitten.
Een gebroken heup ontstaat vaak door een combinatie van een
val en verzwakt bot.
Epedimiologie (verspreiding)
De meeste heupfracturen ontstaan door een gering trauma op door botontkalking verzwakt bot.
Ouderen hebben hier meer kans op en vrouwen meer dan mannen. Een gebroken heup in gezond
bot is meestal het gevolg van een auto-ongeval. 97% van de gebroken heupen wordt echter
veroorzaakt door een val. Gemiddeld worden er jaarlijks 17.000 mensen met een gebroken heup
opgenomen in het ziekenhuis. Daarvan zijn er 15.000 ouder dan 55 jaar. Vanaf deze leeftijd neemt de
frequentie sterk toe met de leeftijd. Zo hebben 85-jarigen 1,5 keer zo vaak een gebroken heup als 80-
jarigen. Bij mannen treedt deze stijging vijf jaar later op dan bij vrouwen. Ongeveer 1000 mensen
overlijden jaarlijks aan de gevolgen van een gebroken heup. Vrouwen vaker dan mannen en ook deze
kans is groter bij het stijgen van de leeftijd.
Anatomie/fysiologie
Bij botten wordt altijd een hard, compact deel en een sponsachtige deel onderscheiden. Zowel het
compacte als het sponsachtige beenweefsel is opgebouwd uit botcilinders. In compact beenweefsel
lopen botcilinders evenwijdig aan elkaar met heel weinig tussenruimte. In het sponsachtige deel
liggen de botcilinders verder uit elkaar, waardoor er goed doorbloede holtes ontstaan. In deze holtes
bevindt zich het rode beenmerg met de stamcellen voor alle bloedcellen.
Bij een breuk in een groot pijpbeen, zoals het dijbeen, kan geel beenmerg (vetweefsel) in de
bloedbaan terechtkomen en een verstopping in de longslagaders veroorzaken.
Botten zijn omgeven door beenvlies, een bindweefsellaag met bloedvaten en zenuwen. Bij de
schacht van een pijpbeen lopen vanuit de bloedvaten in het beenvlies aftakkingen het compacte
beenweefsel deel in door de kleine vaatjes. Zijtakken van deze vaatjes lopen door holtes in de centra
van de botcilinders.
Het bot kan zich op twee manieren ontwikkelen, en wel door directe en indirecte botvorming. De
directe botvorming vindt plaats vanuit het beenvlies. Een verzameling botvormende cellen met
calciumzouten en daaromheen botmassa, wordt een verbeningscentrum genoemd. Voorbeelden van
Ziektebeeld uitgewerkt door middel van de “rode loper”.
Wat is collumfractuur?
Collumfractuur is een heupfractuur, ook wel genoemd als een
gebroken heup.
Een gebroken heup is meestal een breuk in het bovenste deel van
het bovenbeen (dijbeen).
Het bovenbeen zit met de heup kop in de heup kom van het
bekken: dit is het heupgewricht. De meeste mensen met een
gebroken heup hebben een breuk net onder de heup kop of iets
lager waar het bovenbeenbot wat dikker is. De breuk kan ook
onder de verdikkingen van het bot zitten.
Een gebroken heup ontstaat vaak door een combinatie van een
val en verzwakt bot.
Epedimiologie (verspreiding)
De meeste heupfracturen ontstaan door een gering trauma op door botontkalking verzwakt bot.
Ouderen hebben hier meer kans op en vrouwen meer dan mannen. Een gebroken heup in gezond
bot is meestal het gevolg van een auto-ongeval. 97% van de gebroken heupen wordt echter
veroorzaakt door een val. Gemiddeld worden er jaarlijks 17.000 mensen met een gebroken heup
opgenomen in het ziekenhuis. Daarvan zijn er 15.000 ouder dan 55 jaar. Vanaf deze leeftijd neemt de
frequentie sterk toe met de leeftijd. Zo hebben 85-jarigen 1,5 keer zo vaak een gebroken heup als 80-
jarigen. Bij mannen treedt deze stijging vijf jaar later op dan bij vrouwen. Ongeveer 1000 mensen
overlijden jaarlijks aan de gevolgen van een gebroken heup. Vrouwen vaker dan mannen en ook deze
kans is groter bij het stijgen van de leeftijd.
Anatomie/fysiologie
Bij botten wordt altijd een hard, compact deel en een sponsachtige deel onderscheiden. Zowel het
compacte als het sponsachtige beenweefsel is opgebouwd uit botcilinders. In compact beenweefsel
lopen botcilinders evenwijdig aan elkaar met heel weinig tussenruimte. In het sponsachtige deel
liggen de botcilinders verder uit elkaar, waardoor er goed doorbloede holtes ontstaan. In deze holtes
bevindt zich het rode beenmerg met de stamcellen voor alle bloedcellen.
Bij een breuk in een groot pijpbeen, zoals het dijbeen, kan geel beenmerg (vetweefsel) in de
bloedbaan terechtkomen en een verstopping in de longslagaders veroorzaken.
Botten zijn omgeven door beenvlies, een bindweefsellaag met bloedvaten en zenuwen. Bij de
schacht van een pijpbeen lopen vanuit de bloedvaten in het beenvlies aftakkingen het compacte
beenweefsel deel in door de kleine vaatjes. Zijtakken van deze vaatjes lopen door holtes in de centra
van de botcilinders.
Het bot kan zich op twee manieren ontwikkelen, en wel door directe en indirecte botvorming. De
directe botvorming vindt plaats vanuit het beenvlies. Een verzameling botvormende cellen met
calciumzouten en daaromheen botmassa, wordt een verbeningscentrum genoemd. Voorbeelden van
