samenvatting anatomie en fysiologie

- Zijde
Valgus  onderbeen naar buiten (X-Benen)
Varus  onderbeen naar binnen (O-Benen)
Proximaal  bovenbeenregio / schouderregio Claudiaal hersenen naar boven
Distaal  tenenregio / handenregio Craniaal  de staart naar beneden

Skeletspieren zijn direct of indirect aangehecht aan beenderen en verrichten de volgende
functies:
Bewegingen van het lichaam
Houding en positie van lichaam
Ondersteunen weke delen
Lichaamstemperatuur handhaven

Skeletspier bevat spierweefsel, bindweefsel, bloedvaten en zenuwen
Spier is omgeven door epimysium
Bundels spiervezels zijn omgeven door perimysium
Spiervezel is omgeven door endomysium




Spiercel heeft een Sarcolemma (plasmamembraan) Sarcoplasma (cytoplasma)
Sarcoplasmatisch reticulum dat met het gladde endoplasmatisch reticulum van andere cellen
te vergelijken is.
Transversale tubuli (T-tubuli) en myofibrillen spelen een rol bij de contractie. Filamenten in
een myofibril zijn georganiseerd tot herhalende functionele eenheden, die sarcomeren
worden genoemd

Myofilamenten bestaan uit dunne filamenten (actine) en dikke filamenten (myosine)

, Als een actiepotentieel bij de synapsknop aankomt, wordt acetylcholine in de synapsspleet
afgegeven. De binding van acetylcholine aan receptoren op het motorisch eindplaatje leidt
tot het ontstaan van een actiepotentiaal in het sarcolemma. Wanneer een actiepotentiaal
via een transversale tubulus wordt geleid, worden calciumionen afgegeven vanuit de
terminale cisternen van het sarcoplasmatisch reticulum.

Een contractie bestaat uit een herhaalde cyclus van ‘aanhechten’ draaien, losmaken en
terugkeren. Contractie begint wanneer calciumionen door het sarcoplasmatisch reticulum
worden vrijgemaakt. De calciomionen binden zich aan tropine, dat van positie verandert, en
tropomyosine wordt weggeschoven van de actieve plaatsen van actine.
Vervolgens kunnen kruibruggen tussen myosinekoppen en actine worden gevormd. Na de
binding draait elke myosinekop aan zijn basis, waardoor het actinefilament naar het midden
van de sarcomeer wordt getrokken.

Excentrische contracties – waarbij er spanning in een spier constant blijft terwijl de spier zich
verlengt
Isotonische contracties – waarbij er spanning in een spier constant blijft terwijl de spier zich
verkort
Isometrische contracties – waarbij de spanning toeneemt van de spier terwijl de lengte van
de spier hetzelfde blijft

Contractie is een actief proces, maar het langer worden van een spiervezel is passief.
Verlenging kan het gevolg zijn van elastische krachten, van de contractie van tegengesteld
werkende spieren of van de zwaartekracht.

Voor spiercontractie is een grote hoeveelheid energie nodig die afkomstig is van ATP
ATP is een molecuul voor de overdracht van energie, niet voor het opslaan van energie.
Creatine-fosfaat (CP) kan opgeslagen energie vrijmaken om ADP in ATP om te zetten. Een
spiercel in rust bevat vele malen meer creatine-forfaat (CP) dan ATP.
In rust of bij matige activiteit kan het grootste deel van het ATP dat nodig is om energie voor
de spiercontracties te leveren, bij aerobe afbraak in mitochondrien worden gevormd.
Als ATP en creatine-fosfaat (CP) in een spiervezel opraken, kunnen enzymen
glycogeenmoleculen afbreken om glucose vrij te maken die via glycolyse kan worden
afgebroken.
Bij maximale activiteit is de cel sterk afhankelijk van het aerobe proces van de glycolyse voor
de vorming van ATP, doordat onvoldoende zuurstof beschikbaar is voor de mitochondrien
om in de bestaande behoefte aan ATP te voorzien.

Spiervermoeidheid treedt op wanneer een spier zich niet langer kan samentrekken als
gevolg van een daling van de pH door de ophoping en dissociatie van melkzuur, vanwege
energietekort of door andere problemen.
De herstelfase begint onmiddellijk na een periode van spieractiviteit en gaat door totdat de
omstandigheden in de spier weer hetzelfde zijn als voor de inspanning. De zuurstofschuld
die tijdens de inspanning is ontstaan, is de hoeveelheid zuurstof die tijdens de herstelfase
wordt gebruikt om de normale omstandigheden te herstellen.