Uitsluiting vrouwen met een te hoog testosterongehalte in
topsportcompetitie
Caster Semenya is de laatste paar jaar vaak in het nieuws gekomen, omdat ze een hogere
testosteronwaarde heeft dan de gemiddelde vrouw. De Zuid-Afrikaanse atlete is namelijk
hyperandrogeen, wat betekent dat ze beschikt over een Y-chromosoom (Velthuis, 2016). Dit
Y-chromosoom zorgt ervoor dat het lichaam meer testosteron produceert dan een
gemiddelde vrouw (Velthuis, 2016). Het International Association of Athletics Federation
(IAAF) wil een limiet van 5 nanomol per liter aan het testosterongehalte stellen, zodat
sporters die hogere testosteronwaardes hebben, kunnen worden uitgesloten van deelname
aan de wedstrijd (Van Lakerveld, 2019). Het IAAF vindt het namelijk oneerlijk dat sommige
sporters hogere testosteronwaardes hebben dan andere sporters. Sporters zoals Semenya
moeten, volgens het IAAF, medicatie gebruiken om hun testosteronwaarde lager te krijgen
dan de ingestelde limiet, zodat ze wel mee mogen doen aan de wedstrijd (Stouwdam, 2017).
Lijnrecht tegenover het IAAF staan de sporters met een aangeboren hoog
testosterongehalte, zij vinden dat zij gewoon mee mogen doen aan de wedstrijden,
aangezien het hoge testosterongehalte aangeboren is. Dit leidt tot de hoofdvraag van deze
ethische casus: Mogen vrouwen met een aangeboren hoge testosteronwaarde worden
uitgesloten van deelname aan topsportcompetitie?
Een argument vóór de uitsluiting van vrouwen met een te hoog testosterongehalte is
dat het oneerlijk is wanneer sommige sporters hogere testosteronwaardes hebben dan
andere sporters. Testosteron zorgt namelijk voor het vergroten van zowel de spiermassa als
de spierkracht (Bhasin et al., 1996). Een grotere spierkracht in bijvoorbeeld de benen is in
een sport als atletiek een flink voordeel op de concurrenten. Dit argument kan weerlegd
worden door de tegenstanders, omdat de testosteronwaarde niet de enige genetische factor
is die de prestatie beïnvloedt. Tijdens het sprinten maken sporters meer gebruik van type 2
spiervezels dan van type 1 spiervezels. De verdeling van het type spiervezels is voor het
grootste gedeelte erfelijk bepaald en verschilt dus ook tussen sporters. Sporters met meer
type 2 spiervezels hebben een voordeel ten opzichte van andere sporters bij sporten waarin
gesprint wordt (McArdle, Katch & Katch, 2019). Het is dan ook oneerlijk voor de sporters die
minder type 2 spiervezels hebben dan de andere sporters.
Een argument tegen de uitsluiting van vrouwen met een te hoog testosterongehalte is
dat er discriminatie optreedt, aangezien sporters worden uitgesloten van deelname door iets
waarmee ze zijn geboren. Sporters zoals Semenya moeten, bij instelling van een maximum
aan het testosterongehalte, medicatie slikken om de testosteronwaarde te laten dalen. In de
situatie van Semenya zal ze 5 tot 7 seconden inleveren op haar 800 metertijd als ze haar
topsportcompetitie
Caster Semenya is de laatste paar jaar vaak in het nieuws gekomen, omdat ze een hogere
testosteronwaarde heeft dan de gemiddelde vrouw. De Zuid-Afrikaanse atlete is namelijk
hyperandrogeen, wat betekent dat ze beschikt over een Y-chromosoom (Velthuis, 2016). Dit
Y-chromosoom zorgt ervoor dat het lichaam meer testosteron produceert dan een
gemiddelde vrouw (Velthuis, 2016). Het International Association of Athletics Federation
(IAAF) wil een limiet van 5 nanomol per liter aan het testosterongehalte stellen, zodat
sporters die hogere testosteronwaardes hebben, kunnen worden uitgesloten van deelname
aan de wedstrijd (Van Lakerveld, 2019). Het IAAF vindt het namelijk oneerlijk dat sommige
sporters hogere testosteronwaardes hebben dan andere sporters. Sporters zoals Semenya
moeten, volgens het IAAF, medicatie gebruiken om hun testosteronwaarde lager te krijgen
dan de ingestelde limiet, zodat ze wel mee mogen doen aan de wedstrijd (Stouwdam, 2017).
Lijnrecht tegenover het IAAF staan de sporters met een aangeboren hoog
testosterongehalte, zij vinden dat zij gewoon mee mogen doen aan de wedstrijden,
aangezien het hoge testosterongehalte aangeboren is. Dit leidt tot de hoofdvraag van deze
ethische casus: Mogen vrouwen met een aangeboren hoge testosteronwaarde worden
uitgesloten van deelname aan topsportcompetitie?
Een argument vóór de uitsluiting van vrouwen met een te hoog testosterongehalte is
dat het oneerlijk is wanneer sommige sporters hogere testosteronwaardes hebben dan
andere sporters. Testosteron zorgt namelijk voor het vergroten van zowel de spiermassa als
de spierkracht (Bhasin et al., 1996). Een grotere spierkracht in bijvoorbeeld de benen is in
een sport als atletiek een flink voordeel op de concurrenten. Dit argument kan weerlegd
worden door de tegenstanders, omdat de testosteronwaarde niet de enige genetische factor
is die de prestatie beïnvloedt. Tijdens het sprinten maken sporters meer gebruik van type 2
spiervezels dan van type 1 spiervezels. De verdeling van het type spiervezels is voor het
grootste gedeelte erfelijk bepaald en verschilt dus ook tussen sporters. Sporters met meer
type 2 spiervezels hebben een voordeel ten opzichte van andere sporters bij sporten waarin
gesprint wordt (McArdle, Katch & Katch, 2019). Het is dan ook oneerlijk voor de sporters die
minder type 2 spiervezels hebben dan de andere sporters.
Een argument tegen de uitsluiting van vrouwen met een te hoog testosterongehalte is
dat er discriminatie optreedt, aangezien sporters worden uitgesloten van deelname door iets
waarmee ze zijn geboren. Sporters zoals Semenya moeten, bij instelling van een maximum
aan het testosterongehalte, medicatie slikken om de testosteronwaarde te laten dalen. In de
situatie van Semenya zal ze 5 tot 7 seconden inleveren op haar 800 metertijd als ze haar
