Samenvatting MPV1
Klachten, problemen, ziekten
Het Geneeskundig proces: een klacht en dan
Perimedische fase= als mensen met klachten niet daar de dokter gaan, maar zelf er
wat aan doen.
Ziekte er bestaan objectiveerbare en meetbare biomedische afwijkingen van het
normale fysiologische functioneren. Illnes= ziektegeval. Disease= de ziekte zelf.
Non-disease= menselijk proces of probleem dat sommige als ziekte noemen, maar
waarbij het voor sommige beter is als het probleem niet als ziekte wordt gezien (bijv.
homoseksualiteit).
Betrekkingsaspect heeft te maken met de bedoeling die de patiënt heeft met het
meedelen van de klacht.
Ziekenrol: aan het accepteren van ziek zijn, zijn 3 eigenschappen ondertekent:
- Patiënt wordt ontheven van zijn dagelijkse taken.
- Patiënt is niet verantwoordelijk voor zijn ziekte.
- Patiënt moet eraan (mee)werken om beter te worden.
Bij ziekte gedrag gaat het ook om de betekenis ie iemand aan de klacht toekent. Hier
zijn 3 begrippen belangrijk bij:
1. Healt-beliefs ideeën, gedachten en overtuigingen van mensen met
betrekking tot de oorzaak en gevolg van de klacht.
2. Attributies toewijzingen/koppelingen. In het geval van klachten worden er 2
soorten bedoeld: Ideeën over wie of wat verantwoordelijkheid draagt over
ontstaan en persisteren(aanhouden) van klacht, Verwachtingen over
prognose, de ernst en de behandelbaarheid van klachten.
3. Self-efficacy de mate waarin een persoon denkt invloed te kunnen uitoefen
op de eigen klachten.
Ziektegedrag is een onderdeel van het omgaan met (lichamelijke)klachten, waarbij
een aanpassing aan leefomgeving en eigen mogelijkheden en beperkingen centraal
staan. Ziektegedrag dient 3 doelen:
Verklaring zoeken voor klacht;
Behandeling zoeken;
Ziekte voorkomen.
Je hebt 4 vormen ziektegedrag:
, 1.) Niet doen (self-limiting beloop).
2.) Leken raadplegen.
3.) Zelfzorg.
4.) Professionele hulp.
Professionele hulp: het is voor een arts van belang om bij de eerste verkenning van
door patiënt gepresenteerde problemen de categorieën Somatische aspecten,
Cognities, Emotionele relaties, Gedragsmatige aspecten en Sociale aspecten
(SCEG’s) systematisch te verkennen.
Het biopsychosociale model geeft de arts gelegenheid om een ziekte in intergrale
zin te analyseren en maakt het mogelijk bij vaststellen van een behandeling rekening
te houden met de thuissituatie etc.
Het Geneeskundig proces: van klacht naar probleem
Een arts wil de subjectieve en objectieve gezondheid van een patiënt bevorderen. In
stappen:
- Stap 1: De arts wil begrijpen wat de klacht voor het dagelijkse leven van de
patiënt betekent: vraagverheldering.
- Stap 2: De arts wil een diagnose stellen.
- Stap 3: De arts wil een juiste behandeling kiezen.
- Stap 4: De arts tracht de therapietrouw te bevorderen.
- Stap 5: De arts wil patiënten tevreden stellen.
De arts wil begrijpen wat de klacht voor het dagelijks leven van de patiënt betekent.
Daartoe moet op de volgende twee vragen een antwoord worden verkregen
Wat is de concrete vraag waarvoor de patiënt hulp wil?
Welke wensen en verwachtingen heeft de patiënt over de manier waarop de
hulp gegeven kan worden en over de rol van de arts daarbij?
In het begin van het gesprek tussen patiënt en arts moet de arts de patiënt ‘ruimte’
geven: de patiënt krijgt in het begin van het gesprek de ruimte en de kans om praten
over datgene wat hem dwarszit.
Met het probleem wordt de samenvatting bedoeld van de hulpvraag en de
(hoofd)klacht, waarover de arts en patiënt het eens zijn.
Van Probleem naar diagnose
Tijdens de arts-patiënt contact onderheiden we drie fasen:
- Fase 1: de vraagverheldering: Hier staat de patiënt centraal en probeert de
arts te achterhalen wat de concrete vraag van de patiënt is en welke wensen
en verwachtingen hij of zij heeft. Patiënt bespreekt klachten en arts luistert en
moedigt aan meer details te vertellen.
, - Fase 2: de onderzoeksfase: Hier onderzoekt de arts de vragen/klachten en
kijkt of deze te leiden zijn uit een of meerde ziektebeelden. Arts staat hier
centraal. Hij stelt vragen en doet lichamelijk onderzoek. De onderdelen
hiervan zijn: De speciële anamnese (=uitdiepen hoofdklachten van patiënt.
Toetsen of verhaal bij een of meerdere ziekten past), De tractus anamnese
(= oriëntatie op tractus welke voor de klacht relevant zijn. Zoals bij hoesten
tractus respiratorius), eenvoudig aanvullend onderzoek als
laboratoriumonderzoek en specialistisch onderzoek zoals beeldvormende
diagnostiek. Doel van diagnostisch onderzoek is het afwegen van diverse
differentieel diagnostische mogelijkheden en de ernst en uitgebreidheid van
ziektebeeld nagaan.
- Fase 3: Beleidsfase: Hier staat dialoog tussen arts en patiënt centraal. Arts
geeft uitleg over bevindingen en bespreekt met patiënt de therapeutische
mogelijkheden etc. Arts sluit aan bij belevingswereld en niveau van patiënt en
toets of alle info begrepen is. In ideaal geval komen arts en patiënt tot een
gezamenlijk besluit over behandeling en vervolgonderzoek.
Het consult
,
Klachten, problemen, ziekten
Het Geneeskundig proces: een klacht en dan
Perimedische fase= als mensen met klachten niet daar de dokter gaan, maar zelf er
wat aan doen.
Ziekte er bestaan objectiveerbare en meetbare biomedische afwijkingen van het
normale fysiologische functioneren. Illnes= ziektegeval. Disease= de ziekte zelf.
Non-disease= menselijk proces of probleem dat sommige als ziekte noemen, maar
waarbij het voor sommige beter is als het probleem niet als ziekte wordt gezien (bijv.
homoseksualiteit).
Betrekkingsaspect heeft te maken met de bedoeling die de patiënt heeft met het
meedelen van de klacht.
Ziekenrol: aan het accepteren van ziek zijn, zijn 3 eigenschappen ondertekent:
- Patiënt wordt ontheven van zijn dagelijkse taken.
- Patiënt is niet verantwoordelijk voor zijn ziekte.
- Patiënt moet eraan (mee)werken om beter te worden.
Bij ziekte gedrag gaat het ook om de betekenis ie iemand aan de klacht toekent. Hier
zijn 3 begrippen belangrijk bij:
1. Healt-beliefs ideeën, gedachten en overtuigingen van mensen met
betrekking tot de oorzaak en gevolg van de klacht.
2. Attributies toewijzingen/koppelingen. In het geval van klachten worden er 2
soorten bedoeld: Ideeën over wie of wat verantwoordelijkheid draagt over
ontstaan en persisteren(aanhouden) van klacht, Verwachtingen over
prognose, de ernst en de behandelbaarheid van klachten.
3. Self-efficacy de mate waarin een persoon denkt invloed te kunnen uitoefen
op de eigen klachten.
Ziektegedrag is een onderdeel van het omgaan met (lichamelijke)klachten, waarbij
een aanpassing aan leefomgeving en eigen mogelijkheden en beperkingen centraal
staan. Ziektegedrag dient 3 doelen:
Verklaring zoeken voor klacht;
Behandeling zoeken;
Ziekte voorkomen.
Je hebt 4 vormen ziektegedrag:
, 1.) Niet doen (self-limiting beloop).
2.) Leken raadplegen.
3.) Zelfzorg.
4.) Professionele hulp.
Professionele hulp: het is voor een arts van belang om bij de eerste verkenning van
door patiënt gepresenteerde problemen de categorieën Somatische aspecten,
Cognities, Emotionele relaties, Gedragsmatige aspecten en Sociale aspecten
(SCEG’s) systematisch te verkennen.
Het biopsychosociale model geeft de arts gelegenheid om een ziekte in intergrale
zin te analyseren en maakt het mogelijk bij vaststellen van een behandeling rekening
te houden met de thuissituatie etc.
Het Geneeskundig proces: van klacht naar probleem
Een arts wil de subjectieve en objectieve gezondheid van een patiënt bevorderen. In
stappen:
- Stap 1: De arts wil begrijpen wat de klacht voor het dagelijkse leven van de
patiënt betekent: vraagverheldering.
- Stap 2: De arts wil een diagnose stellen.
- Stap 3: De arts wil een juiste behandeling kiezen.
- Stap 4: De arts tracht de therapietrouw te bevorderen.
- Stap 5: De arts wil patiënten tevreden stellen.
De arts wil begrijpen wat de klacht voor het dagelijks leven van de patiënt betekent.
Daartoe moet op de volgende twee vragen een antwoord worden verkregen
Wat is de concrete vraag waarvoor de patiënt hulp wil?
Welke wensen en verwachtingen heeft de patiënt over de manier waarop de
hulp gegeven kan worden en over de rol van de arts daarbij?
In het begin van het gesprek tussen patiënt en arts moet de arts de patiënt ‘ruimte’
geven: de patiënt krijgt in het begin van het gesprek de ruimte en de kans om praten
over datgene wat hem dwarszit.
Met het probleem wordt de samenvatting bedoeld van de hulpvraag en de
(hoofd)klacht, waarover de arts en patiënt het eens zijn.
Van Probleem naar diagnose
Tijdens de arts-patiënt contact onderheiden we drie fasen:
- Fase 1: de vraagverheldering: Hier staat de patiënt centraal en probeert de
arts te achterhalen wat de concrete vraag van de patiënt is en welke wensen
en verwachtingen hij of zij heeft. Patiënt bespreekt klachten en arts luistert en
moedigt aan meer details te vertellen.
, - Fase 2: de onderzoeksfase: Hier onderzoekt de arts de vragen/klachten en
kijkt of deze te leiden zijn uit een of meerde ziektebeelden. Arts staat hier
centraal. Hij stelt vragen en doet lichamelijk onderzoek. De onderdelen
hiervan zijn: De speciële anamnese (=uitdiepen hoofdklachten van patiënt.
Toetsen of verhaal bij een of meerdere ziekten past), De tractus anamnese
(= oriëntatie op tractus welke voor de klacht relevant zijn. Zoals bij hoesten
tractus respiratorius), eenvoudig aanvullend onderzoek als
laboratoriumonderzoek en specialistisch onderzoek zoals beeldvormende
diagnostiek. Doel van diagnostisch onderzoek is het afwegen van diverse
differentieel diagnostische mogelijkheden en de ernst en uitgebreidheid van
ziektebeeld nagaan.
- Fase 3: Beleidsfase: Hier staat dialoog tussen arts en patiënt centraal. Arts
geeft uitleg over bevindingen en bespreekt met patiënt de therapeutische
mogelijkheden etc. Arts sluit aan bij belevingswereld en niveau van patiënt en
toets of alle info begrepen is. In ideaal geval komen arts en patiënt tot een
gezamenlijk besluit over behandeling en vervolgonderzoek.
Het consult
,
