Redoxchemie
, Elektronenoverdracht
Bij zuur-basereacties verplaatsen protonen van het zuur naar de base en bij redoxreacties
zijn het de elektronen die verplaatsen van het ene deeltje naar het andere deeltje.
Het bereiken van een edelgasconfiguratie is de drijvende kracht achter chemische reacties
(het atoom is stabiel als het een edelgasconfiguratie heeft bereikt. Metaalatomen moeten
hun valentie-elektronen afstaan om een edelgasconfiguratie te bereiken. Ze vormen dan
positief geladen metaalionen. Zo kan uit een atoom een veel stabieler ion ontstaan.
Reductor: een deeltje dat elektronen kan afstaan.
In zo’n reactie is echter ook een atoom nodig die juist elektronen op moet nemen om zijn
edelgasconfiguratie te bereiken. Dit zijn bijvoorbeeld de halogenen.
Oxidator: een deeltje dat elektronen kan opnemen.
Redoxreactie: een reactie waarbij elektronen van een reductor worden overgedragen op een
oxidator. Als je in een reactievergelijking ziet dat er deeltjes van lading veranderen is het dus
een redoxreactie.
Wanneer een deeltje als oxidator reageert, ontstaat een deeltje dat weer als reductor kan
reageren (de geconjugeerde reductor).
Redoxkoppel: een paar van een oxidator en de bijbehorende reductor (bv. K > K+ + e-).
Onedele metalen zoals natrium en calcium reageren gemakkelijker met water of lucht dan
edelmetalen zoals zilver en goud. Onedele metalen zijn dus sterke reductoren en edele
metalen zijn zwakke reductoren. Zwakke reductoren hebben een sterke oxidator nodig om
te reageren terwijl sterke reductoren zelfs kunnen reageren met zwakke oxidatoren (bv.
water, hierbij ontstaat brandbaar waterstof).
Metaalionen kunnen als oxidator reageren. Ionen van edelmetalen zijn hierbij sterkere
oxidatoren dan onedele metalen. Een sterke oxidator heeft altijd een zwakke geconjugeerde
reductor.
Een sterke oxidator kan heel gemakkelijk elektronen opnemen. Alle halogenen zijn sterke
oxidatoren. Ook zuurstof, water en andere moleculaire stoffen kunnen als oxidator
reageren.
Voor het bepalen van de concentratie vitamine-C (C6H8O6) in vruchtensap kan jood-
oplossing als oxidator worden gebruikt.
Redoxreacties
Halfreactie: een reactie waarin elektronen voorkomen en die samen met een andere
halfreactie een totaalreactie geeft.
Het is mogelijk om een redoxreactie in 2 halfreacties op te splitsen (het zijn er altijd 2 en niet
1, want je hebt 2 halfreacties nodig voor 1 totaalreactie): namelijk opname van elektronen
door de oxidator en afstaan van elektronen door de reductor.
Het aantal elektronen in de halfreactie van de oxidator moet gelijk zijn als in de halfreactie
van de reductor. Als dit nog niet het geval is kan je de halfreactie keer een bepaalde factor
toen (deze hoeft niet bij beide hetzelfde te zijn). Hierna tel je de halfreacties bij elkaar op en
zijn er dus geen elektronen in de reactie aanwezig.
In Binas tabel 48 zijn van veel redoxkoppels de halfreacties weergegeven. De sterkste
, Elektronenoverdracht
Bij zuur-basereacties verplaatsen protonen van het zuur naar de base en bij redoxreacties
zijn het de elektronen die verplaatsen van het ene deeltje naar het andere deeltje.
Het bereiken van een edelgasconfiguratie is de drijvende kracht achter chemische reacties
(het atoom is stabiel als het een edelgasconfiguratie heeft bereikt. Metaalatomen moeten
hun valentie-elektronen afstaan om een edelgasconfiguratie te bereiken. Ze vormen dan
positief geladen metaalionen. Zo kan uit een atoom een veel stabieler ion ontstaan.
Reductor: een deeltje dat elektronen kan afstaan.
In zo’n reactie is echter ook een atoom nodig die juist elektronen op moet nemen om zijn
edelgasconfiguratie te bereiken. Dit zijn bijvoorbeeld de halogenen.
Oxidator: een deeltje dat elektronen kan opnemen.
Redoxreactie: een reactie waarbij elektronen van een reductor worden overgedragen op een
oxidator. Als je in een reactievergelijking ziet dat er deeltjes van lading veranderen is het dus
een redoxreactie.
Wanneer een deeltje als oxidator reageert, ontstaat een deeltje dat weer als reductor kan
reageren (de geconjugeerde reductor).
Redoxkoppel: een paar van een oxidator en de bijbehorende reductor (bv. K > K+ + e-).
Onedele metalen zoals natrium en calcium reageren gemakkelijker met water of lucht dan
edelmetalen zoals zilver en goud. Onedele metalen zijn dus sterke reductoren en edele
metalen zijn zwakke reductoren. Zwakke reductoren hebben een sterke oxidator nodig om
te reageren terwijl sterke reductoren zelfs kunnen reageren met zwakke oxidatoren (bv.
water, hierbij ontstaat brandbaar waterstof).
Metaalionen kunnen als oxidator reageren. Ionen van edelmetalen zijn hierbij sterkere
oxidatoren dan onedele metalen. Een sterke oxidator heeft altijd een zwakke geconjugeerde
reductor.
Een sterke oxidator kan heel gemakkelijk elektronen opnemen. Alle halogenen zijn sterke
oxidatoren. Ook zuurstof, water en andere moleculaire stoffen kunnen als oxidator
reageren.
Voor het bepalen van de concentratie vitamine-C (C6H8O6) in vruchtensap kan jood-
oplossing als oxidator worden gebruikt.
Redoxreacties
Halfreactie: een reactie waarin elektronen voorkomen en die samen met een andere
halfreactie een totaalreactie geeft.
Het is mogelijk om een redoxreactie in 2 halfreacties op te splitsen (het zijn er altijd 2 en niet
1, want je hebt 2 halfreacties nodig voor 1 totaalreactie): namelijk opname van elektronen
door de oxidator en afstaan van elektronen door de reductor.
Het aantal elektronen in de halfreactie van de oxidator moet gelijk zijn als in de halfreactie
van de reductor. Als dit nog niet het geval is kan je de halfreactie keer een bepaalde factor
toen (deze hoeft niet bij beide hetzelfde te zijn). Hierna tel je de halfreacties bij elkaar op en
zijn er dus geen elektronen in de reactie aanwezig.
In Binas tabel 48 zijn van veel redoxkoppels de halfreacties weergegeven. De sterkste
