Jon D. Holtzman – Nuer Journeys, Nuer lives: Sudane refugees in Minnesota (2008)
De Nuer zijn agropastoralisten uit Zuid-Soedan en vormen hier de tweede grootste etnische
groep. Ze beheersen een rijk vocabulair om onderscheid tussen vee te kunnen maken.
Logischerwijs, want vee speelt hier een ontzettend grote rol. Evans-Pritchard (1940) stelt dat
vrijwel alle sociale relaties enigszins zijn gerelateerd aan de uitwisseling, rechten of veeteelt
van vee. Onderhanden omzeilen veel Nuer dit traditionale systeem door de introductie tot
geld. Spanningen tussen noord en zuid zijn in culturele, religieuze en historische verschillen
geworteld. De zuiderlingen lijden hier het meest onder, omdat hun territorium meestal het
slagveld vormt. Eenmaal in de jaren 80 werd de oorlog voor veel Nuer ondraaglijk en
begonnen ze naar andere regio’s en landen te vluchten. Veel van hun kwamen in tamelijk
onaangename kampen terecht die tevens wel veiligheid boden. Talloze aanvragen voor
hervestiging volgden. De voorwaarden voor hervestiging waren moeilijk te begrijpen en leken
arbitrair voor de Nuer, maar naarmate tijd leerden ze wat de interviewers wouden horen.
De meeste Nuer spreken slecht Engels en zijn laag geschoold, waaronder voornaamst de
vrouwen. Er zijn met name jonge families en jonge alleenstaande mannen. Nauwelijks
alleenstaande vrouwen, omdat het cultureel onacceptabel is voor een vrouw om alleen te
reizen en het erg gevaarlijk is. Daarnaast zijn de meeste vrouwen die op leeftijd zijn voor een
reis als dit al getrouwd.
Nuer gemeenschappen in Soedan zijn doorgaans gebaseerd op verwantschapsnetwerken. Ze
zijn communaal in de zin van hechte persoonlijke banden, gemeenschappelijke participatie,
steun en doelen. In de V.S. vervalt dit in individualisme. Daarnaast worden er geen distincties
meer gemaakt tussen verwanten en vreemdelingen. Hier is iedereen Nuer.
De kerk en organisaties voor wederzijdse bijstand vormen de hoekstenen voor Nuer
gemeenschappen in Minnesota. Laatsgenoemde leidde tot veel onderling conflict vanwege
aantijgingen van vriendjespolitiek en scheve machtsverhoudingen. Doordat de organisatie niet
door de Nuer is opgericht, maar is ontstaan door een beurs van de gemeenschap aan een
selecte groep individuen is dit probleem ontstaan.
In Soedan werd tijd herkend vanuit belangrijke sociale evenementen in plaats van een
abstracte entiteit die naast de activiteiten van mensen loopt. Hierdoor moeten de Nuer ook erg
wennen aan het werkritme in de Verenigde Staten. De meeste jonge Nuer mannen in Soedan
werken niet in loonarbeid, omdat het noodzakelijk is, maar om luxe kleren te kunnen kopen.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten waar wordt gewerkt om te overleven. De
bijstandsuitkering speelt een grote rol, omdat het voor Nuer moeilijk is om werk te vinden.
Hun grootste lastenposten zijn huisvesting en mogelijk kinderopvang. Een laatste barrière
voor economische onafhankelijkheid is vaak transportatie. In Soedan lijkt het economische,
sociale en rituele leven met de koe verweven en in de V.S. geldt dit voor de auto. Een koe
geeft je zelden problemen, maar een auto daarentegen heeft frequent mechanische problemen,
omdat ze die kopen van gewetensloze handelaars. Ze spenderen veel geld aan reperatiekosten,
omdat een auto sociale voordelen met zich meebrengt, zoals shoppen en het bezoeken van
vrienden. Daarnaast is het een symbool van prestige.
De Nuer zijn agropastoralisten uit Zuid-Soedan en vormen hier de tweede grootste etnische
groep. Ze beheersen een rijk vocabulair om onderscheid tussen vee te kunnen maken.
Logischerwijs, want vee speelt hier een ontzettend grote rol. Evans-Pritchard (1940) stelt dat
vrijwel alle sociale relaties enigszins zijn gerelateerd aan de uitwisseling, rechten of veeteelt
van vee. Onderhanden omzeilen veel Nuer dit traditionale systeem door de introductie tot
geld. Spanningen tussen noord en zuid zijn in culturele, religieuze en historische verschillen
geworteld. De zuiderlingen lijden hier het meest onder, omdat hun territorium meestal het
slagveld vormt. Eenmaal in de jaren 80 werd de oorlog voor veel Nuer ondraaglijk en
begonnen ze naar andere regio’s en landen te vluchten. Veel van hun kwamen in tamelijk
onaangename kampen terecht die tevens wel veiligheid boden. Talloze aanvragen voor
hervestiging volgden. De voorwaarden voor hervestiging waren moeilijk te begrijpen en leken
arbitrair voor de Nuer, maar naarmate tijd leerden ze wat de interviewers wouden horen.
De meeste Nuer spreken slecht Engels en zijn laag geschoold, waaronder voornaamst de
vrouwen. Er zijn met name jonge families en jonge alleenstaande mannen. Nauwelijks
alleenstaande vrouwen, omdat het cultureel onacceptabel is voor een vrouw om alleen te
reizen en het erg gevaarlijk is. Daarnaast zijn de meeste vrouwen die op leeftijd zijn voor een
reis als dit al getrouwd.
Nuer gemeenschappen in Soedan zijn doorgaans gebaseerd op verwantschapsnetwerken. Ze
zijn communaal in de zin van hechte persoonlijke banden, gemeenschappelijke participatie,
steun en doelen. In de V.S. vervalt dit in individualisme. Daarnaast worden er geen distincties
meer gemaakt tussen verwanten en vreemdelingen. Hier is iedereen Nuer.
De kerk en organisaties voor wederzijdse bijstand vormen de hoekstenen voor Nuer
gemeenschappen in Minnesota. Laatsgenoemde leidde tot veel onderling conflict vanwege
aantijgingen van vriendjespolitiek en scheve machtsverhoudingen. Doordat de organisatie niet
door de Nuer is opgericht, maar is ontstaan door een beurs van de gemeenschap aan een
selecte groep individuen is dit probleem ontstaan.
In Soedan werd tijd herkend vanuit belangrijke sociale evenementen in plaats van een
abstracte entiteit die naast de activiteiten van mensen loopt. Hierdoor moeten de Nuer ook erg
wennen aan het werkritme in de Verenigde Staten. De meeste jonge Nuer mannen in Soedan
werken niet in loonarbeid, omdat het noodzakelijk is, maar om luxe kleren te kunnen kopen.
In tegenstelling tot de Verenigde Staten waar wordt gewerkt om te overleven. De
bijstandsuitkering speelt een grote rol, omdat het voor Nuer moeilijk is om werk te vinden.
Hun grootste lastenposten zijn huisvesting en mogelijk kinderopvang. Een laatste barrière
voor economische onafhankelijkheid is vaak transportatie. In Soedan lijkt het economische,
sociale en rituele leven met de koe verweven en in de V.S. geldt dit voor de auto. Een koe
geeft je zelden problemen, maar een auto daarentegen heeft frequent mechanische problemen,
omdat ze die kopen van gewetensloze handelaars. Ze spenderen veel geld aan reperatiekosten,
omdat een auto sociale voordelen met zich meebrengt, zoals shoppen en het bezoeken van
vrienden. Daarnaast is het een symbool van prestige.
