Bindtechnieken
Onder bindtechnieken verstaat men de studie van de wijze waarop de ketting –
en de inslagdraden met elkaar kruisen en de binding opleveren . De gekozen
binding beïnvloedt niet enkel de functionele eigenschappen zoals de sterkte, de
scheurweerstand of de drapage (door een grotere of lagere dichtheid), maar ook
het visuele aspect van het weefsel. Deze zaken dienen tijdens de
productieontwikkelingsfase nauwgezet tegenover elkaar afgewegen te worden.
Het schachtweven resulteert in een weefsel met een eenvoudige
dessingmogelijkheden zoals strepen, diagonalen, ruiten, visgraten, …
Bij jacquardweven heeft men echter een groot aantal bindingsmogelijkheden, de
kettingdraden worde in dti geval immers individueel gestuurd. Hierdoor is de
verscheidenheid aan dessins veel groter.
In de bindingsleer onderscheidt men basisbindingen (ook grondbindingen
genoemgd) en bindingen die hierop gebasseerd zijn, nl. de afleidingen. Deze
geven, samen met de samengestelde bindingen, aanleiding tot eenvoudige
weefsel met één ketting en één inslag.
Een opkomende kettingdraad, boven een inslagdraad wordt zwart gekleurd op
het overeenstemmende vierkantje, een neerliggende kettingdraad wordt niet
ingevuld.
1
,In alle bindingen treffen we een rakkoord of herhaling van de binding aan. Onder
rakkoord verstaat men de “kleinste eenheid van de binding”, die zich voortduren
herhaalt in de lengte en in de breedte van het weefsel.
Uit het rakkoord van binding kunnen alle praktische gegeven voor de uitvoering
afgeleid worden. Deze gegevens zijn het aantal schachten, de doorhaling in de
schachten en het riet, alsook het aantal garenbomen.
In de voorstelling van de binding kan eventueel al rekeing gehouden worden met
de ketting- en de inslagdichtheid.
Bij het schachtweven wordt de voorstelling van de binding altijd met ruitjes met
dezelfde grootte gedaan, bij jacquardweven is dit niet het geval want hier wil
men een correcte weergave doen van de te weven figuren (vb. bloem), waarin
alle verhoudingen kloppen.
Wat men niet kan afleiden uit een bindingsvoorstelling is het kleurenassortiment
dat in de garens werd gestoken. Een afwisseling van kleuren in de ketting of
inslag geeft aanleidign tot het weven van strepen of ruiten. Bindingen hebben
doorgaans een eerder systematische opbouw.
De grondbindingen
1) Lijnwaadbinding
2) De (enkel) keperbinding
3) De satijnbinding
➀ de lijnwaadbinding
2
, Dit is de meest eenvoudige en oudste binding. Naar gelang de grondstof, waarin
deze binding is uitgevoerd, spreekt men van lakenbinding (wol), linnenbinding
(katoen, vlas) en taftbinding (natuurzijde).
De lijnwaadbinding verkringt men door afwisselend de onpare en de pare
kettingdraden te doen opkomen en telksen één inslagdraad in te sluiten. Het
bindingsrakkoord bestaat dus slechts twee kettingdraden en twee inslagdraden.
Bij de lijnwaadbinding zijn de twee zijden van het weefsel absoluit hetzelfde.
De eisen die men aan de garens uit een weefsel met lijnwaadbinding stelt zijn erg
hoog, vermits de garens elkaar voortuderen kruisen en dus besand moeten zijn
tegen de optredende spanningen.
Deze binding heeft aanleiding tot symmetrisch weefsel met een goede stabiliteit.
Dit wil zeggen dat het weefsel niet snel zal vervormen wanneer men er in alle
richtingen aan trekt. Het drapeert echter moeilijker dan een keper of een satijn.
Wanneer een kleurrakkoord in ketting en inslag wordt gestoken kunnen mooie
weefeffecten gerealisseerd worden.
Toepassingen: lakens, tafelllakens, keukenhanddoeken, hemden, jute zakken,
zeildoek, …
Lengtestrepen L1/1 in de kleurstelling BABA voor ketting en ABAB voor
inslag:
A B A B A B A B
A
B
A
B
A
B
A
B
Pied de coque L1/1 in kleurstelling ABBA in ketting en inslag:
3
Onder bindtechnieken verstaat men de studie van de wijze waarop de ketting –
en de inslagdraden met elkaar kruisen en de binding opleveren . De gekozen
binding beïnvloedt niet enkel de functionele eigenschappen zoals de sterkte, de
scheurweerstand of de drapage (door een grotere of lagere dichtheid), maar ook
het visuele aspect van het weefsel. Deze zaken dienen tijdens de
productieontwikkelingsfase nauwgezet tegenover elkaar afgewegen te worden.
Het schachtweven resulteert in een weefsel met een eenvoudige
dessingmogelijkheden zoals strepen, diagonalen, ruiten, visgraten, …
Bij jacquardweven heeft men echter een groot aantal bindingsmogelijkheden, de
kettingdraden worde in dti geval immers individueel gestuurd. Hierdoor is de
verscheidenheid aan dessins veel groter.
In de bindingsleer onderscheidt men basisbindingen (ook grondbindingen
genoemgd) en bindingen die hierop gebasseerd zijn, nl. de afleidingen. Deze
geven, samen met de samengestelde bindingen, aanleiding tot eenvoudige
weefsel met één ketting en één inslag.
Een opkomende kettingdraad, boven een inslagdraad wordt zwart gekleurd op
het overeenstemmende vierkantje, een neerliggende kettingdraad wordt niet
ingevuld.
1
,In alle bindingen treffen we een rakkoord of herhaling van de binding aan. Onder
rakkoord verstaat men de “kleinste eenheid van de binding”, die zich voortduren
herhaalt in de lengte en in de breedte van het weefsel.
Uit het rakkoord van binding kunnen alle praktische gegeven voor de uitvoering
afgeleid worden. Deze gegevens zijn het aantal schachten, de doorhaling in de
schachten en het riet, alsook het aantal garenbomen.
In de voorstelling van de binding kan eventueel al rekeing gehouden worden met
de ketting- en de inslagdichtheid.
Bij het schachtweven wordt de voorstelling van de binding altijd met ruitjes met
dezelfde grootte gedaan, bij jacquardweven is dit niet het geval want hier wil
men een correcte weergave doen van de te weven figuren (vb. bloem), waarin
alle verhoudingen kloppen.
Wat men niet kan afleiden uit een bindingsvoorstelling is het kleurenassortiment
dat in de garens werd gestoken. Een afwisseling van kleuren in de ketting of
inslag geeft aanleidign tot het weven van strepen of ruiten. Bindingen hebben
doorgaans een eerder systematische opbouw.
De grondbindingen
1) Lijnwaadbinding
2) De (enkel) keperbinding
3) De satijnbinding
➀ de lijnwaadbinding
2
, Dit is de meest eenvoudige en oudste binding. Naar gelang de grondstof, waarin
deze binding is uitgevoerd, spreekt men van lakenbinding (wol), linnenbinding
(katoen, vlas) en taftbinding (natuurzijde).
De lijnwaadbinding verkringt men door afwisselend de onpare en de pare
kettingdraden te doen opkomen en telksen één inslagdraad in te sluiten. Het
bindingsrakkoord bestaat dus slechts twee kettingdraden en twee inslagdraden.
Bij de lijnwaadbinding zijn de twee zijden van het weefsel absoluit hetzelfde.
De eisen die men aan de garens uit een weefsel met lijnwaadbinding stelt zijn erg
hoog, vermits de garens elkaar voortuderen kruisen en dus besand moeten zijn
tegen de optredende spanningen.
Deze binding heeft aanleiding tot symmetrisch weefsel met een goede stabiliteit.
Dit wil zeggen dat het weefsel niet snel zal vervormen wanneer men er in alle
richtingen aan trekt. Het drapeert echter moeilijker dan een keper of een satijn.
Wanneer een kleurrakkoord in ketting en inslag wordt gestoken kunnen mooie
weefeffecten gerealisseerd worden.
Toepassingen: lakens, tafelllakens, keukenhanddoeken, hemden, jute zakken,
zeildoek, …
Lengtestrepen L1/1 in de kleurstelling BABA voor ketting en ABAB voor
inslag:
A B A B A B A B
A
B
A
B
A
B
A
B
Pied de coque L1/1 in kleurstelling ABBA in ketting en inslag:
3
