Geschiedenis samenvatting Koude Oorlog 5V
§1. Tijdelijk bondgenootschap tussen Oost en West valt na Tweede
Wereldoorlog uiteen
Vanaf het moment dat Rusland communistisch werd (1917) was er veel
wantrouwen tussen de Sovjet-Unie en de VS. Redenen hiervoor waren:
o Tijdens de Eerste Wereldoorlog verraadde Rusland zijn Westerse
bondgenoten door apart vrede te sluiten met Duitsland.
o Het westen voelde zich bedreigd door de Komintern die in 1919 in
Moskou werd opgericht met als doel een communistische
wereldrevolutie.
o De Sovjet-Unie was bang dat de VS een einde zou proberen te
maken aan het communisme zoals ze al eerder hadden geprobeerd.
o In 1938 trok Stalin bij de conferentie van München dat Sovjet-Unie
niet op westerse hulp kon rekenen bij een Duitse aanval.
o In 1939 sloten Hitler en Stalin een niet-aanvalsverdrag.
o In sep 1939 werd Polen, een bondgenoot van Engeland en Frankrijk
aangevallen en verdeeld door Duitsland en Sovjet-Unie.
Grote verschillen tussen de VS en de SU waren:
Toen Hitler in 1941 Sovjet-Unie aanviel raakte de Sovjet-Unie direct
betrokken bij de oorlog, de VS raakte direct betrokken na de aanval op
Pearl Harbour in 1941. Het bondgenootschap van de geallieerden bestond
vanuit een gezamenlijke vijand, er was nog wel veel wantrouwen tussen
de landen. Het wantrouwen groeide toen Stalin vond dat Amerika expres
te lang had gewacht de inval in Normandië. Bij de westerse geallieerden
groeide het wantrouwen door de Poolse kwestie. In februari 1945 hielden
Roosevelt, Churchill en Stalin een conferentie in Jalta over de toekomst
van Duitsland en Europa. Nadat Duitsland had gecapituleerd kwamen de
, grote drie (Stalin, Truman en Attlee) opnieuw bij elkaar in Potsdam. De
Sovjet-Unie wilde Duitsland militair zwak houden, hoge herstelbetalingen
opleggen en een regering opleggen die niet tegen de SU was. De VS en
Engeland wilde een democratische regering voor Duitsland en geen hoge
herstelbetalingen, zodat Duitsland weer kon herstellen. Uiteindelijk werd
besloten dat Duitsland werd verdeeld in 4 bezettingszones voor de Sovjet-
Unie, Frankrijk, Amerika en Engeland, ook Berlijn werd in 4 delen gesplitst.
Duitsland moest gebied afstaan aan Polen, Oostenrijk kwam weer los van
Duitsland en werd apart in de 4 bezettingszones verdeeld. Er zou
democratisch regeert worden, het nazisme werd uitgeroeid en
oorlogsmisdadigers zouden worden bestraft. Duitsland zou volledig
worden ontwapend, er werden herstelbetalingen opgelegd van de SU en
Duitsland zou tijdens de bezetting als een economische eenheid gezien
worden.
Duitsland bleef echter niet lang een economische eenheid, de SU schafte
in zijn zone het particulier bezit van grond, fabrieken, banken en
verzekeringsmaatschappijen af om zoveel mogelijk schadevergoedingen
uit zijn zone te halen. De westerse geallieerden handhaafden wel
particulier bezit en bevorderden het economisch herstel van (West-)
Duitsland. Toen de VS en Engeland in 1947 hun zones samenvoegden tot
een economische eenheid stapte SU uit het verdrag dat de toekomst van
Duitsland moest bepalen. Na de Tweede Wereldoorlog wilde de Sovjet-
Unie een buffer, nadat hij meerdere keren was aangevallen door West-
Europese landen. Om deze buffer te creëren ging SU met geweld landen in
Midden-Europa helpen aan een communistische regering. De VS wilde juist
voorkomen dat andere Europese landen in handen zouden vallen van een
communistische regering, omdat zij deze zagen als een bedreiging tegen
de parlementaire democratie. Hierdoor werd Europa verdeeld in twee
invloedssferen. Tijdens de koude oorlog heerste er veel angst en
wantrouwen in de VS, Sovjet-Unie en hun invloedssferen voor de
tegenpartij. Deze angst kwam voort uit de voortdurende kans op een
gewapende confrontatie en werd versterkt door ideologische propaganda.
Hierdoor ontstond er aan beide kanten een vertroebeld beeld van de
tegenstander. In 1945-1946 had SU bijna alle Oost-Europese landen en
Noord-Korea bezet om daar communistische regeringen aan de macht te
helpen. Ook in Iran en Griekenland waren de communisten aan de macht
gekomen, VS gaf SU hiervan de schuld. Ook de communistische partijen in
West-Europa bleken sterk onder de invloed van Stalin te staan, bij elkaar
leidde dit tot de overtuiging in de VS dat de SU naar een uitbereiding van
zijn macht streefde. Als reactie hierop introduceerde president Truman de
nieuwe Amerikaanse politiek, de Trumandoctrine. Dit hield in dat Amerika
het communisme in bedwang zou houden door zich te verzetten tegen
iedere communistische aanval tegen vrije volken over de hele wereld. Een
onderdeel van de Trumandoctrine was het Marshallplan, een plan om heel
Europa financieel te steunen voor de wederopbouw van Europa. De Sovjet-
Unie wees deze hulp af omdat het volgens Stalin een poging tot Europees
imperialisme was.
§2. Spanningen in Europa 1948-1968
§1. Tijdelijk bondgenootschap tussen Oost en West valt na Tweede
Wereldoorlog uiteen
Vanaf het moment dat Rusland communistisch werd (1917) was er veel
wantrouwen tussen de Sovjet-Unie en de VS. Redenen hiervoor waren:
o Tijdens de Eerste Wereldoorlog verraadde Rusland zijn Westerse
bondgenoten door apart vrede te sluiten met Duitsland.
o Het westen voelde zich bedreigd door de Komintern die in 1919 in
Moskou werd opgericht met als doel een communistische
wereldrevolutie.
o De Sovjet-Unie was bang dat de VS een einde zou proberen te
maken aan het communisme zoals ze al eerder hadden geprobeerd.
o In 1938 trok Stalin bij de conferentie van München dat Sovjet-Unie
niet op westerse hulp kon rekenen bij een Duitse aanval.
o In 1939 sloten Hitler en Stalin een niet-aanvalsverdrag.
o In sep 1939 werd Polen, een bondgenoot van Engeland en Frankrijk
aangevallen en verdeeld door Duitsland en Sovjet-Unie.
Grote verschillen tussen de VS en de SU waren:
Toen Hitler in 1941 Sovjet-Unie aanviel raakte de Sovjet-Unie direct
betrokken bij de oorlog, de VS raakte direct betrokken na de aanval op
Pearl Harbour in 1941. Het bondgenootschap van de geallieerden bestond
vanuit een gezamenlijke vijand, er was nog wel veel wantrouwen tussen
de landen. Het wantrouwen groeide toen Stalin vond dat Amerika expres
te lang had gewacht de inval in Normandië. Bij de westerse geallieerden
groeide het wantrouwen door de Poolse kwestie. In februari 1945 hielden
Roosevelt, Churchill en Stalin een conferentie in Jalta over de toekomst
van Duitsland en Europa. Nadat Duitsland had gecapituleerd kwamen de
, grote drie (Stalin, Truman en Attlee) opnieuw bij elkaar in Potsdam. De
Sovjet-Unie wilde Duitsland militair zwak houden, hoge herstelbetalingen
opleggen en een regering opleggen die niet tegen de SU was. De VS en
Engeland wilde een democratische regering voor Duitsland en geen hoge
herstelbetalingen, zodat Duitsland weer kon herstellen. Uiteindelijk werd
besloten dat Duitsland werd verdeeld in 4 bezettingszones voor de Sovjet-
Unie, Frankrijk, Amerika en Engeland, ook Berlijn werd in 4 delen gesplitst.
Duitsland moest gebied afstaan aan Polen, Oostenrijk kwam weer los van
Duitsland en werd apart in de 4 bezettingszones verdeeld. Er zou
democratisch regeert worden, het nazisme werd uitgeroeid en
oorlogsmisdadigers zouden worden bestraft. Duitsland zou volledig
worden ontwapend, er werden herstelbetalingen opgelegd van de SU en
Duitsland zou tijdens de bezetting als een economische eenheid gezien
worden.
Duitsland bleef echter niet lang een economische eenheid, de SU schafte
in zijn zone het particulier bezit van grond, fabrieken, banken en
verzekeringsmaatschappijen af om zoveel mogelijk schadevergoedingen
uit zijn zone te halen. De westerse geallieerden handhaafden wel
particulier bezit en bevorderden het economisch herstel van (West-)
Duitsland. Toen de VS en Engeland in 1947 hun zones samenvoegden tot
een economische eenheid stapte SU uit het verdrag dat de toekomst van
Duitsland moest bepalen. Na de Tweede Wereldoorlog wilde de Sovjet-
Unie een buffer, nadat hij meerdere keren was aangevallen door West-
Europese landen. Om deze buffer te creëren ging SU met geweld landen in
Midden-Europa helpen aan een communistische regering. De VS wilde juist
voorkomen dat andere Europese landen in handen zouden vallen van een
communistische regering, omdat zij deze zagen als een bedreiging tegen
de parlementaire democratie. Hierdoor werd Europa verdeeld in twee
invloedssferen. Tijdens de koude oorlog heerste er veel angst en
wantrouwen in de VS, Sovjet-Unie en hun invloedssferen voor de
tegenpartij. Deze angst kwam voort uit de voortdurende kans op een
gewapende confrontatie en werd versterkt door ideologische propaganda.
Hierdoor ontstond er aan beide kanten een vertroebeld beeld van de
tegenstander. In 1945-1946 had SU bijna alle Oost-Europese landen en
Noord-Korea bezet om daar communistische regeringen aan de macht te
helpen. Ook in Iran en Griekenland waren de communisten aan de macht
gekomen, VS gaf SU hiervan de schuld. Ook de communistische partijen in
West-Europa bleken sterk onder de invloed van Stalin te staan, bij elkaar
leidde dit tot de overtuiging in de VS dat de SU naar een uitbereiding van
zijn macht streefde. Als reactie hierop introduceerde president Truman de
nieuwe Amerikaanse politiek, de Trumandoctrine. Dit hield in dat Amerika
het communisme in bedwang zou houden door zich te verzetten tegen
iedere communistische aanval tegen vrije volken over de hele wereld. Een
onderdeel van de Trumandoctrine was het Marshallplan, een plan om heel
Europa financieel te steunen voor de wederopbouw van Europa. De Sovjet-
Unie wees deze hulp af omdat het volgens Stalin een poging tot Europees
imperialisme was.
§2. Spanningen in Europa 1948-1968
