Aruba/Boeije > een beslag dat bij een uitvoerbaar bij voorraad verklaard vonnis is opgeheven
herleeft door vernietiging in hoger beroep van dat vonnis met dien verstande dat wijzigingen
in de rechtstoestand van het beslagen goed in de periode tussen de opheffing en vernietiging
worden eerbiedigt. Als een derde rechten van de beslagene heeft verkregen in het tijdvak
gelegen tussen de opheffing van het beslag en de vernietiging van het vonnis, dan kan de
derde deze verkregen rechten aan de beslaglegger tegenwerpen.
De rechter kan een voorziening treffen door zijn vonnis waarbij hij het beslag opheft aan de
uitvoerbaarheid bij voorraad de voorwaarde te verbinden dat tot aan een door hem te
bepalen bedrag zekerheid wordt gesteld.
Voorbeeld > er wordt conservatoir beslag gelegd op een huis. De beslagene start een kort
geding ter opheffing van het beslag. De voorzieningenrechter heft het beslag op. De
beslaglegger gaat in hoger beroep en vordert vernietiging van het opheffingsvonnis. De
rechter wijst de vordering toe. In tussen is het huis vervreemd. De vernietiging van het
opheffingsvonnis kan niet aan de derde (verkrijger van het huis) worden ingeroepen.
De Jong/Carnifour > een derdebeslagene dient een verklaring af te leggen, onder meer over
wat hij bezit. Dit betekent niet dat de derdebeslagene verplicht is om hetgeen wat hij volgens
zijn verklaring verschuldigd is aan de geëxecuteerde, omdat de derdebeslagene in beginsel
vrij is zijn verklaring te herroepen of wijzigen. Maar let wel; indien is voldaan aan art. 6:162
BW, dan handelt de derdebeslagene onrechtmatig jegens de executant dor het afleggen van
een onjuiste verklaring. 3:35 en 3:36 n.v.t.
Ontzenuwen tegenbewijs > hoofdregel omtrent bewijslastverdeling is gelegen in 150 Rv. Als
een partij zich beroept op de rechtsgevolgen van door haar gestelde feiten, dan draagt die
partij de bewijslast van de feiten. Hieruit kan niet worden afgeleid dat een wederpartij feiten
moet bewijzen die zij stelt ter motivering van haar betwisting. De wederpartij dient slechts te
bewijzen als 1) blijkt dat eerstbedoelde partij haar stellingen afdoende heeft bewezen
(behoudens tegenbewijs), dan wel 2) als uit enige bijzondere regel of uit de eisen van r+b
volgt dat er een andere bewijslastverdeling volgt. Het is voldoende voor de tegenpartij om
bewijs te ontzenuwen.
Nieuw Vredenburgh/NHL > de rechter is vrij te oordelen over het bewijs is het uitgangspunt.
De rechter heeft een beperkte motiveringsplicht daar waar het gaat om de waardering van
bewijs. Als het gaat om deskundigen die zijn betrokken en de waardering van het oordeel van
deskundigen het volgende. De motiveringsplicht is afhankelijk van 1) de aard van het
bewijsmateriaal, 2) de aard en mate precisering van de daartegen door pp aangevoerde
bezwaren. Als een rechter zich beroept op uiteenlopende zienswijzen van de door haar
geraadpleegde deskundigen die voldoende gemotiveerde standpunten hebben aangevoerd,
moet de rechter inzicht geven in de grondslag waarom de deskundige niet wordt gevolgd.
Utimaco/DNR > positieve devolutieve werking van het hoger beroep. Als een partij (de latere
geïntimeerde) door de rechtbank met het bewijs van haar stellingen is belast en de
rechtbank heeft haar in dit bewijs geslaagd geacht, maar het hof naar aanleiding van een
daartoe strekkende grief van de wederpartij tot een ander oordeel is gekomen over de
waardering van het bijgebrachte bewijs, dan moet de juistheid van die beslissing opnieuw
worden bezien. Dit geldt ook indien de geïntimeerde incidenteel appel instelt tegen afwijzing
van de vordering, maar daarin niet opkomt tegen het oordeel van de rechtbank inzake
1
, verdeling van de bewijslast. Het enkele feit dat geïntimeerde geen grief richt tegen het
bestreden vonnis mag niet betekenen dat zij zich neerlegt bij het oordeel van de rb over de
bewijslast, omdat dit oordeel niet in het dictum van het door de rb gewezen eindvonnis tot
een voor haar nadelige beslissing heeft geleid. Dus: het hof moet ambtshalve controleren of
de bewijslastverdeling in eerste aanleg op juiste wijze is toegepast.
Ontvanger/De Vlaanderen > herstelexploot, verzet ex 125 lid 2 Rv kan worden betekend ten
kantore van advocaat of deurwaarder. Beslaglegger is vrij om – na derdenbeslag te hebben
gelegd zonder de daarbij afgelegde buitenrechtelijke verklaring (tijdig) te betwisten –
opnieuw ten laste van dezelfde schuldenaar onder dezelfde derde beslag te doen leggen en
de naar aanleiding van dat latere beslag afgelegde buitengerechtelijke verklaring in rechte te
betwisten.
Dimopoulos/Erven van Mierlo > het staat de rechter niet vrij om zijn beslissing te baseren op
rechtsgronden of verweren die weliswaar kunnen worden afgeleid uit de in het geding
gebleken feiten en omstandigheden, maar zolang deze niet door en partij aan haar vordering
of verweer ten grondslag zijn gelegd mag de rechter er niets mee.
Voorbeeld: de rechter mag wel vragen aan partijen hoe zij tot de conclusie zijn gekomen dat
een partij te laat is met betalen en of de partij hiervoor is aangeschreven (vraag naar
verzuim), maar de rechter mag niet zelf in het dossier op zoek gaan naar een mail en dit ten
grondslag leggen aan het vereiste van verzuim.
Zeeuwse notaris > huwelijkse voorwaarden worden vernietigd vanwege een beroep op
dwaling. Vrouw had maar gewoon getekend en haar man was notaris, die had er verstand
van. Vrouw had hierop vertrouwd. Aan de vrouw was ook niet alles voorgelezen en zij had
zodoende de vermogensrechtelijke gevolgen niet voorzien. De bewijslastverdeling ex art. 150
Rv jo. 6:288 lid 1 BW rust op degene die zich op de dwaling beroept, maar in dit geval vloeide
uit de eisen van r+b voort dat er een andere bewijslastverdeling diende te volgen. De
uitoefening van de bevoegdheid van de rechter om de kosten van het geding te
compenseren op grond dat pp ex-echtgenoten zijn, staat los van het antwoord op de vraag
wie van beide pp als de in het ongelijk gestelde pij is te beschouwen. De man moest hier
bewijzen dat de vrouw weet had van de inhoud van de huwelijksvoorwaarden.
Bijl/Van Baalen > als er een vordering wordt gedaan tot het opheffen van conservatoir
beslag, moeten de wederzijdse belangen worden afgewogen. Ook indien de bodemrechter de
vordering waarvoor beslag is gelegd is afgewezen. Deze omstandigheid moet wel worden
meegewogen. De partij die verzoekt om opheffing dient aannemelijk te maken dat de door
de beslaglegger geprenteerde vordering ondeugdelijk is of dat het voortduren van het beslag
niet kan worden gerechtvaardigd.
FIC/Van Lieshout > dat een derde heeft verklaard een bedrag schuldig te zijn aan de
geëxecuteerde rechtvaardigt niet dat de derdebeslagene verplicht is om hetgeen hij volgens
zijn verklaring schuldig is te voldoen aan de met de executie belaste deurwaarder. Uit 477 Rv
kan derhalve niet worden afgeleid dat de geëxecuteerde verschuldigd is dit te voldoen, ook
wanneer de verklaring berust op een vergissing en de derdebeslagene niets schuldig is aan
de geëxecuteerde. Er is dan ook geen rechtsgrond voor betaling.
2
herleeft door vernietiging in hoger beroep van dat vonnis met dien verstande dat wijzigingen
in de rechtstoestand van het beslagen goed in de periode tussen de opheffing en vernietiging
worden eerbiedigt. Als een derde rechten van de beslagene heeft verkregen in het tijdvak
gelegen tussen de opheffing van het beslag en de vernietiging van het vonnis, dan kan de
derde deze verkregen rechten aan de beslaglegger tegenwerpen.
De rechter kan een voorziening treffen door zijn vonnis waarbij hij het beslag opheft aan de
uitvoerbaarheid bij voorraad de voorwaarde te verbinden dat tot aan een door hem te
bepalen bedrag zekerheid wordt gesteld.
Voorbeeld > er wordt conservatoir beslag gelegd op een huis. De beslagene start een kort
geding ter opheffing van het beslag. De voorzieningenrechter heft het beslag op. De
beslaglegger gaat in hoger beroep en vordert vernietiging van het opheffingsvonnis. De
rechter wijst de vordering toe. In tussen is het huis vervreemd. De vernietiging van het
opheffingsvonnis kan niet aan de derde (verkrijger van het huis) worden ingeroepen.
De Jong/Carnifour > een derdebeslagene dient een verklaring af te leggen, onder meer over
wat hij bezit. Dit betekent niet dat de derdebeslagene verplicht is om hetgeen wat hij volgens
zijn verklaring verschuldigd is aan de geëxecuteerde, omdat de derdebeslagene in beginsel
vrij is zijn verklaring te herroepen of wijzigen. Maar let wel; indien is voldaan aan art. 6:162
BW, dan handelt de derdebeslagene onrechtmatig jegens de executant dor het afleggen van
een onjuiste verklaring. 3:35 en 3:36 n.v.t.
Ontzenuwen tegenbewijs > hoofdregel omtrent bewijslastverdeling is gelegen in 150 Rv. Als
een partij zich beroept op de rechtsgevolgen van door haar gestelde feiten, dan draagt die
partij de bewijslast van de feiten. Hieruit kan niet worden afgeleid dat een wederpartij feiten
moet bewijzen die zij stelt ter motivering van haar betwisting. De wederpartij dient slechts te
bewijzen als 1) blijkt dat eerstbedoelde partij haar stellingen afdoende heeft bewezen
(behoudens tegenbewijs), dan wel 2) als uit enige bijzondere regel of uit de eisen van r+b
volgt dat er een andere bewijslastverdeling volgt. Het is voldoende voor de tegenpartij om
bewijs te ontzenuwen.
Nieuw Vredenburgh/NHL > de rechter is vrij te oordelen over het bewijs is het uitgangspunt.
De rechter heeft een beperkte motiveringsplicht daar waar het gaat om de waardering van
bewijs. Als het gaat om deskundigen die zijn betrokken en de waardering van het oordeel van
deskundigen het volgende. De motiveringsplicht is afhankelijk van 1) de aard van het
bewijsmateriaal, 2) de aard en mate precisering van de daartegen door pp aangevoerde
bezwaren. Als een rechter zich beroept op uiteenlopende zienswijzen van de door haar
geraadpleegde deskundigen die voldoende gemotiveerde standpunten hebben aangevoerd,
moet de rechter inzicht geven in de grondslag waarom de deskundige niet wordt gevolgd.
Utimaco/DNR > positieve devolutieve werking van het hoger beroep. Als een partij (de latere
geïntimeerde) door de rechtbank met het bewijs van haar stellingen is belast en de
rechtbank heeft haar in dit bewijs geslaagd geacht, maar het hof naar aanleiding van een
daartoe strekkende grief van de wederpartij tot een ander oordeel is gekomen over de
waardering van het bijgebrachte bewijs, dan moet de juistheid van die beslissing opnieuw
worden bezien. Dit geldt ook indien de geïntimeerde incidenteel appel instelt tegen afwijzing
van de vordering, maar daarin niet opkomt tegen het oordeel van de rechtbank inzake
1
, verdeling van de bewijslast. Het enkele feit dat geïntimeerde geen grief richt tegen het
bestreden vonnis mag niet betekenen dat zij zich neerlegt bij het oordeel van de rb over de
bewijslast, omdat dit oordeel niet in het dictum van het door de rb gewezen eindvonnis tot
een voor haar nadelige beslissing heeft geleid. Dus: het hof moet ambtshalve controleren of
de bewijslastverdeling in eerste aanleg op juiste wijze is toegepast.
Ontvanger/De Vlaanderen > herstelexploot, verzet ex 125 lid 2 Rv kan worden betekend ten
kantore van advocaat of deurwaarder. Beslaglegger is vrij om – na derdenbeslag te hebben
gelegd zonder de daarbij afgelegde buitenrechtelijke verklaring (tijdig) te betwisten –
opnieuw ten laste van dezelfde schuldenaar onder dezelfde derde beslag te doen leggen en
de naar aanleiding van dat latere beslag afgelegde buitengerechtelijke verklaring in rechte te
betwisten.
Dimopoulos/Erven van Mierlo > het staat de rechter niet vrij om zijn beslissing te baseren op
rechtsgronden of verweren die weliswaar kunnen worden afgeleid uit de in het geding
gebleken feiten en omstandigheden, maar zolang deze niet door en partij aan haar vordering
of verweer ten grondslag zijn gelegd mag de rechter er niets mee.
Voorbeeld: de rechter mag wel vragen aan partijen hoe zij tot de conclusie zijn gekomen dat
een partij te laat is met betalen en of de partij hiervoor is aangeschreven (vraag naar
verzuim), maar de rechter mag niet zelf in het dossier op zoek gaan naar een mail en dit ten
grondslag leggen aan het vereiste van verzuim.
Zeeuwse notaris > huwelijkse voorwaarden worden vernietigd vanwege een beroep op
dwaling. Vrouw had maar gewoon getekend en haar man was notaris, die had er verstand
van. Vrouw had hierop vertrouwd. Aan de vrouw was ook niet alles voorgelezen en zij had
zodoende de vermogensrechtelijke gevolgen niet voorzien. De bewijslastverdeling ex art. 150
Rv jo. 6:288 lid 1 BW rust op degene die zich op de dwaling beroept, maar in dit geval vloeide
uit de eisen van r+b voort dat er een andere bewijslastverdeling diende te volgen. De
uitoefening van de bevoegdheid van de rechter om de kosten van het geding te
compenseren op grond dat pp ex-echtgenoten zijn, staat los van het antwoord op de vraag
wie van beide pp als de in het ongelijk gestelde pij is te beschouwen. De man moest hier
bewijzen dat de vrouw weet had van de inhoud van de huwelijksvoorwaarden.
Bijl/Van Baalen > als er een vordering wordt gedaan tot het opheffen van conservatoir
beslag, moeten de wederzijdse belangen worden afgewogen. Ook indien de bodemrechter de
vordering waarvoor beslag is gelegd is afgewezen. Deze omstandigheid moet wel worden
meegewogen. De partij die verzoekt om opheffing dient aannemelijk te maken dat de door
de beslaglegger geprenteerde vordering ondeugdelijk is of dat het voortduren van het beslag
niet kan worden gerechtvaardigd.
FIC/Van Lieshout > dat een derde heeft verklaard een bedrag schuldig te zijn aan de
geëxecuteerde rechtvaardigt niet dat de derdebeslagene verplicht is om hetgeen hij volgens
zijn verklaring schuldig is te voldoen aan de met de executie belaste deurwaarder. Uit 477 Rv
kan derhalve niet worden afgeleid dat de geëxecuteerde verschuldigd is dit te voldoen, ook
wanneer de verklaring berust op een vergissing en de derdebeslagene niets schuldig is aan
de geëxecuteerde. Er is dan ook geen rechtsgrond voor betaling.
2
