Samenvatting internationaal publiekrecht.
Hoofdstuk 1
Internationaal recht = het recht tussen staten onderling.
Het internationaal recht bestaat al van oudsher. Al heel vroeger hadden volkeren door dat ze
afspraken met elkaar moesten maken om vreedzaam naast elkaar te kunnen leven. Na de
1ste WO zijn daadwerkelijk de eerste verdragen gesloten, dit is na de 2 de WO alleen nog maar
meer geworden.
Na de 2de WO is de VN opgericht d.m.v. het Handvest van de VN. Hierin is bv. vastgelegd dat
alleen door machtiging van de VN-staten geweld naar elkaar mogen uitoefenen.
Internationaal recht is van belang vanwege de onderlinge handel en contacten van staten.
Er is ook internationaal privaatrecht geschillen tussen natuurlijke personen met
verschillende nationaliteiten.
Internationale organisaties kunnen sancties opleggen. Internationale organisaties worden
opgericht door de staten, en de staten geven dezen ook hun bevoegdheden. Hierdoor levert
een staat een deel van zijn soevereiniteit in. Er komt namelijk een overkoepelend centraal
gezag.
Volkerenrecht is hetzelfde als internationaal publiekrecht, alleen is internationaal
publiekrecht ene bredere term. Volkerenrecht lijkt alleen tussen volkeren terwijl bij
internationaal publiekrecht ook duidelijk is dat internationale organisaties een belangrijke
plaats innemen.
In de internationale rechtsorde zijn staten de belangrijkste spelers. Tussen deze staten is een
horizontale werking van toepassing. Elke staat is namelijk gelijk.
Soeverein = de hoogste macht/gezag.
Soevereiniteit uit zich door zelfstandig beslissingen te kunnen nemen of door de
rechtsmacht/jurisdictie te hebben.
Staten zijn afhankelijk (interdependent) van elkaar, er zijn bv. grensoverschrijdende
problemen zoals milieuproblemen. Om deze kwesties aan te pakken moeten staten
samenwerken. Ze kunnen dit doen op regionaal of mondiaal niveau:
- Regionaal: staten kunnen verdragen sluiten binnen een bepaalde regio (bv. EU)
- Mondiaal: met de hele wereld, tijdens bv. een mondiale conferentie.
Een ander belangrijk uitgangspunt is dat staten vreedzaam naast elkaar moeten leven
vreedzame co-existentie.
Monisme: internationaal recht maakt automatisch deel uit van het nationale recht.
Omzetting is niet nodig.
Dualisme: het internationale recht moet eerst worden omgezet naar het nationale recht
voordat een burger er een beroep op kan doen.
Nederland heeft een gematigd monistisch stelsel (art. 93 Gw). Dit betekent dat eenieder
verbindende bepaling van een verdrag of van een volkenrechtelijke organisatie die bekend
, gemaakt is automatisch doorwerkt in ons nationale recht. Hier kan de burger dus
automatisch een beroep op doen.
Als van art. 93 Gw sprake is moet je ook art. 94 Gw benoemen. Deze stelt dat zo’n bepaling
voor ons nationale recht gaat.
Volgens art. 120 Gw mag een rechter niet toetsen aan de grondwet. Dus zelfs wanneer een
bepaling uit een verdrag in strijd is met onze grondwet gaat de bepaling uit het verdrag voor
o.g.v. art. 94 Gw.
Door art. 91 Gw moet de Staten-Generaal het verdrag wel goedkeuren.
Hoofdstuk 2
Bilateraal verdrag: een verdrag tussen 2 staten.
Multilateraal verdrag: een verdrag tussen meer dan 2 staten.
Gemengd verdrag: een verdrag tussen staten en internationale organisaties.
Andere woorden voor verdragen statuut, protocol, conventie, convenant, akkoord.
Hoe komt een verdrag tot stand:
1. Lobbyen tussen de staten.
2. Onderhandelingen over de tekst.
3. Opstellen van de tekst.
4. Ondertekening
o Bevoegde van de staat
o Akte van bekrachtiging
o Ratificatie????
Voorbehoud??
Andere bronnen van internationale rechtsregels:
- Rechterlijke beslissingen
- Doctrine opvattingen van bekende juridische auteurs die als geldend recht kunnen
worden beschouwd.
- Besluiten van internationale organisaties.
- Gewoonterecht
- Algemene rechtsbeginselen redelijkheid en billelijkheid, goede trouw.
- Dwingende internationale normen ius cogens.
- Eenzijdige handelingen van staten deze moeten gericht zijn op een rechtsgevolg.
Kan geschreven en ongeschreven.
Samenloop: wanneer ongeschreven rechts geschreven recht wordt. Dezelfde regel komt dan
in meerdere rechtsbronnen van het internationaal publiekrecht voor.
Hoofdstuk 3
Hoofdstuk 1
Internationaal recht = het recht tussen staten onderling.
Het internationaal recht bestaat al van oudsher. Al heel vroeger hadden volkeren door dat ze
afspraken met elkaar moesten maken om vreedzaam naast elkaar te kunnen leven. Na de
1ste WO zijn daadwerkelijk de eerste verdragen gesloten, dit is na de 2 de WO alleen nog maar
meer geworden.
Na de 2de WO is de VN opgericht d.m.v. het Handvest van de VN. Hierin is bv. vastgelegd dat
alleen door machtiging van de VN-staten geweld naar elkaar mogen uitoefenen.
Internationaal recht is van belang vanwege de onderlinge handel en contacten van staten.
Er is ook internationaal privaatrecht geschillen tussen natuurlijke personen met
verschillende nationaliteiten.
Internationale organisaties kunnen sancties opleggen. Internationale organisaties worden
opgericht door de staten, en de staten geven dezen ook hun bevoegdheden. Hierdoor levert
een staat een deel van zijn soevereiniteit in. Er komt namelijk een overkoepelend centraal
gezag.
Volkerenrecht is hetzelfde als internationaal publiekrecht, alleen is internationaal
publiekrecht ene bredere term. Volkerenrecht lijkt alleen tussen volkeren terwijl bij
internationaal publiekrecht ook duidelijk is dat internationale organisaties een belangrijke
plaats innemen.
In de internationale rechtsorde zijn staten de belangrijkste spelers. Tussen deze staten is een
horizontale werking van toepassing. Elke staat is namelijk gelijk.
Soeverein = de hoogste macht/gezag.
Soevereiniteit uit zich door zelfstandig beslissingen te kunnen nemen of door de
rechtsmacht/jurisdictie te hebben.
Staten zijn afhankelijk (interdependent) van elkaar, er zijn bv. grensoverschrijdende
problemen zoals milieuproblemen. Om deze kwesties aan te pakken moeten staten
samenwerken. Ze kunnen dit doen op regionaal of mondiaal niveau:
- Regionaal: staten kunnen verdragen sluiten binnen een bepaalde regio (bv. EU)
- Mondiaal: met de hele wereld, tijdens bv. een mondiale conferentie.
Een ander belangrijk uitgangspunt is dat staten vreedzaam naast elkaar moeten leven
vreedzame co-existentie.
Monisme: internationaal recht maakt automatisch deel uit van het nationale recht.
Omzetting is niet nodig.
Dualisme: het internationale recht moet eerst worden omgezet naar het nationale recht
voordat een burger er een beroep op kan doen.
Nederland heeft een gematigd monistisch stelsel (art. 93 Gw). Dit betekent dat eenieder
verbindende bepaling van een verdrag of van een volkenrechtelijke organisatie die bekend
, gemaakt is automatisch doorwerkt in ons nationale recht. Hier kan de burger dus
automatisch een beroep op doen.
Als van art. 93 Gw sprake is moet je ook art. 94 Gw benoemen. Deze stelt dat zo’n bepaling
voor ons nationale recht gaat.
Volgens art. 120 Gw mag een rechter niet toetsen aan de grondwet. Dus zelfs wanneer een
bepaling uit een verdrag in strijd is met onze grondwet gaat de bepaling uit het verdrag voor
o.g.v. art. 94 Gw.
Door art. 91 Gw moet de Staten-Generaal het verdrag wel goedkeuren.
Hoofdstuk 2
Bilateraal verdrag: een verdrag tussen 2 staten.
Multilateraal verdrag: een verdrag tussen meer dan 2 staten.
Gemengd verdrag: een verdrag tussen staten en internationale organisaties.
Andere woorden voor verdragen statuut, protocol, conventie, convenant, akkoord.
Hoe komt een verdrag tot stand:
1. Lobbyen tussen de staten.
2. Onderhandelingen over de tekst.
3. Opstellen van de tekst.
4. Ondertekening
o Bevoegde van de staat
o Akte van bekrachtiging
o Ratificatie????
Voorbehoud??
Andere bronnen van internationale rechtsregels:
- Rechterlijke beslissingen
- Doctrine opvattingen van bekende juridische auteurs die als geldend recht kunnen
worden beschouwd.
- Besluiten van internationale organisaties.
- Gewoonterecht
- Algemene rechtsbeginselen redelijkheid en billelijkheid, goede trouw.
- Dwingende internationale normen ius cogens.
- Eenzijdige handelingen van staten deze moeten gericht zijn op een rechtsgevolg.
Kan geschreven en ongeschreven.
Samenloop: wanneer ongeschreven rechts geschreven recht wordt. Dezelfde regel komt dan
in meerdere rechtsbronnen van het internationaal publiekrecht voor.
Hoofdstuk 3
