Onderwerp: Stilte
Dit het die vorige aand gereën. Ek onthou dat ek die herhalende
geluid van 'n sagte trom op my vensterbank gehoor speel het.
Terwyl ek my klam tone op die ysige patio teëls geplaas het, het die
hitte van my voete stadig in die teëls ingesypel. Alles lyk
onberispelik, asof al die struike gedurende die nag uitgeruil is vir
onaangeraakte, soet kinders. Ek het my longe met die gereinigde
lug gevul, ek het 'n vars, uitbundige vorm van lewe gehad wat my
bene vasgehou het. Pêrels van dou, glinster in die sagte
blootstelling aan oggendlig. Die blomknoppies het geleidelik vir my
gegroet. Die Lilliput-insekte wat oornag in die blomme genestel
het, is ontbloot. My voete het die gras aangeraak en die grasse het
hulle styf om my tone toegedraai. Ek het plat in die grond gesit en
die tuin van my teenwoordigheid bewus gemaak. Ek het na die
hemel gekyk. Dit was 'n perfekte oggend.
Due dag hetvoortgegaan om 'n nuwe geur van vars gesnyde gras
te meng met die reuk van soet kaneelaromas, wat uit die
mamma se kombuis ontsnap het. My verouderde swaaistel,
mosbedek en vol graveerwerk, het moeiteloos in die sagte
ritsels van die wind gedans. Die orkes van eekhorings wat akkers
laat val, saam met borrels wat na die oppervlak van die visdam
styg, bied 'n onvergeetlike ervaring. Die laventelbosse het begin
om harmonieus te swaai met die stringensemble van sjampanje-
rose, met my swaai in die middel. Die kettings het saamgesmelt
en 'n simfonie van resonansie geskep.
Ek het die vertoning in 'n wit Jakaranda-boom gesien met takke
wat uitstrek en dwarsoor die hele tuin strek. Dit kan beslis gesê
word dat hierdie boom die hart van die omliggende landskap was.
Die vertoning het afgesluit en delikate wit blomme het van die boom
af geval, liggies op my wimpers. Die boom het 'n encore versoek. As
ek in die boom sit of klim, voel ek by die huis. Soms wens ek dat ek
'n blom was. Daar is geen verwagtinge vir daardie blomme nie, hulle
blom en word dadelik as volmaak beskou. Hulle hoef hulle nie aan
iemand te bewys nie, want hulle word as mooi beskou, ongeag hoe
vinnig hulle blom.
Die dag het tot 'n einde gekom. Ek het die laaste vars lug buite my
venster ingeasem. Die insekte het teruggekeer na die binnekant
van die blomme en die knoppe het rustig gesluit. Die vis het onder
die rotse weggekruip en alles het stadig teruggevou asof jy op die
TV-afstandsbeheer terugspeel. My oë het begin swaar voel. In die
bed lê ek en luister na die kettings van die swaaistel. Ek het
daarin geslaag om een oog oop te maak en my swaai te sien dans -
moeiteloos in die sagte briesie, in afwagting van 'n nuwe dag. Alles
was stil.
Dit het die vorige aand gereën. Ek onthou dat ek die herhalende
geluid van 'n sagte trom op my vensterbank gehoor speel het.
Terwyl ek my klam tone op die ysige patio teëls geplaas het, het die
hitte van my voete stadig in die teëls ingesypel. Alles lyk
onberispelik, asof al die struike gedurende die nag uitgeruil is vir
onaangeraakte, soet kinders. Ek het my longe met die gereinigde
lug gevul, ek het 'n vars, uitbundige vorm van lewe gehad wat my
bene vasgehou het. Pêrels van dou, glinster in die sagte
blootstelling aan oggendlig. Die blomknoppies het geleidelik vir my
gegroet. Die Lilliput-insekte wat oornag in die blomme genestel
het, is ontbloot. My voete het die gras aangeraak en die grasse het
hulle styf om my tone toegedraai. Ek het plat in die grond gesit en
die tuin van my teenwoordigheid bewus gemaak. Ek het na die
hemel gekyk. Dit was 'n perfekte oggend.
Due dag hetvoortgegaan om 'n nuwe geur van vars gesnyde gras
te meng met die reuk van soet kaneelaromas, wat uit die
mamma se kombuis ontsnap het. My verouderde swaaistel,
mosbedek en vol graveerwerk, het moeiteloos in die sagte
ritsels van die wind gedans. Die orkes van eekhorings wat akkers
laat val, saam met borrels wat na die oppervlak van die visdam
styg, bied 'n onvergeetlike ervaring. Die laventelbosse het begin
om harmonieus te swaai met die stringensemble van sjampanje-
rose, met my swaai in die middel. Die kettings het saamgesmelt
en 'n simfonie van resonansie geskep.
Ek het die vertoning in 'n wit Jakaranda-boom gesien met takke
wat uitstrek en dwarsoor die hele tuin strek. Dit kan beslis gesê
word dat hierdie boom die hart van die omliggende landskap was.
Die vertoning het afgesluit en delikate wit blomme het van die boom
af geval, liggies op my wimpers. Die boom het 'n encore versoek. As
ek in die boom sit of klim, voel ek by die huis. Soms wens ek dat ek
'n blom was. Daar is geen verwagtinge vir daardie blomme nie, hulle
blom en word dadelik as volmaak beskou. Hulle hoef hulle nie aan
iemand te bewys nie, want hulle word as mooi beskou, ongeag hoe
vinnig hulle blom.
Die dag het tot 'n einde gekom. Ek het die laaste vars lug buite my
venster ingeasem. Die insekte het teruggekeer na die binnekant
van die blomme en die knoppe het rustig gesluit. Die vis het onder
die rotse weggekruip en alles het stadig teruggevou asof jy op die
TV-afstandsbeheer terugspeel. My oë het begin swaar voel. In die
bed lê ek en luister na die kettings van die swaaistel. Ek het
daarin geslaag om een oog oop te maak en my swaai te sien dans -
moeiteloos in die sagte briesie, in afwagting van 'n nuwe dag. Alles
was stil.
