LIGAMENTEN VAN DE ONDERSTE EXTREMITEIT
INLEIDING
De onderste ledematen zijn de pilaren van het menselijk lichaam. Ze stellen ons letterlijk in staat om van dag
tot dag 'rechtop te staan'. Er zijn veel artikelen geschreven over de spier- en skeletstructuren van de onderste
ledematen, evenals de neurovasculaire toevoer. Het is echter niet vanzelfsprekend dat een groot aantal
ligamenten in de onderste ledematen ook de last deelt om de botstructuren bij elkaar te houden.
Bedenk dat ligamenten vezelige verbindend weefsel dat hecht bot aan bot, vergelijkbaar met de manier
waarop pezen spieren aan botten hechten. De term is ook gebruikt met betrekking tot gebieden met verdikte
peritoneale plooien die belangrijk zijn bij het verankeren van aangrenzende ingewanden aan elkaar en de
buikwand. De nomenclatuur van ligamenten is afgeleid van de botten die bij de hechting betrokken zijn.
De origo van het ligament vormt het achtervoegsel, terwijl de insertie het prefix vormt (dwz het iliolumbale
ligament is afkomstig van de lumbale wervel en wordt ingebracht in het ilium van het bekken). Dit artikel
onderzoekt de echte ligamenten in de belangrijkste gewrichten van de onderste ledemaat.
PELVIC GIRDLE
De bekkengordel kan worden beschouwd als de onderste ledemaat analoog aan de pectoralegordel. Het is
verantwoordelijk voor het bevestigen van de onderste ledemaat aan het axiale skelet. Het bekken zelf is een
gepaarde compositie structuur bestaande uit drie botten (ilium, ischium en pubis) die articuleren met het
sacrale deel van de axiale wervelkolom. De genoemde ligamenten van het bekken ontspringen voornamelijk
uit het sacrum en hechten zich aan verschillende segmenten van de pelvic bone. Er zijn andere die zich
uitstrekken van het bekken tot de lumbale wervels, evenals naar verschillende punten van het bekken.
ILIOLUMBALE LIGAMENT
De “major” ligament dat van het bekken naar het sacrum loopt, is het iliolumbale ligament. Verrassend
genoeg begint het tijdens de vroege kinderjaren als een gespierde structuur. Het wordt geleidelijk ligamenteus
en voltooit de overgang rond de vijftigste tot zestigste levensjaar. Het is een van die ligamenten die zich
uitstrekt tussen de pelvis en de vertebrae. Het ligament bestaat uit twee banden die afkomstig zijn van de
transversale processes van L5. De superior band strekt zich uit over het sacro-iliacale gewricht en over de
iliacale crest om te mengen met de thoracolumbale fascia. De inferieure band gaat ook over het anterior
sacro-iliacale ligament om in het posterieure regio van de iliacale fossa aan te hechten.
SACROILIACALE LIGAMENTEN
Er zijn drie ligamenten rond het gewricht die bekend staat als de anterieure, interossale en posterieure
sacroiliacale ligamenten.
· Anterior sacroiliacale ligament: Het vormt de antero-inferieure component van de gewrichtscapsule. Het
loopt van het pre-auriculaire oppervlak van het ilium tot het derde segment van het sacrum. Merk op dat het
pre-auriculaire oppervlak van het ilium het gebied is dat net anterieur is van het auriculaire oppervlak, wat het
articulatie gebied is tussen het ilium en het sacrum.
· Posterior sacroiliacale ligament - Dit ligament bedekt zowel het interossale sacro-iliacale ligament als de
verlatende dorsale rami van de sacrale zenuwen. Het vormt de communicatie tussen de posterior superior
iliacale spine (PSIS), evenals een deel van de iliacale crest naar de laterale en intermediaire sacrale crests.
· Interosseous sacroiliacale ligament - Het vult de openingen tussen het ilium en het sacrum aan het
posterosuperior aspect van het gewricht, diep tot aan het posterieure sacroiliacale ligament.
SACROSPINALE EN SACROTUBEROUS LIGAMENTEN
, De volgende twee ligamenten staan vooral bekend doordat ze de “lesser” en “greater” sciatic notches (de
kleinere en grotere heupinkepingen) transformeren in de foramen ischadicum minus en foramen ischiadicum
majus. Dit zijn de sacrospinale en sacrotuberous ligamenten. De eerste is een dunne, driehoekige, vezelige
band die zich uitstrekt van de randen van het coccyx en sacrum tot de spina van het ischium. Het wordt vaak
het gedegenereerde bestanddeel van de coccygeusspier genoemd en het loopt ook anterieur naar het grotere,
robuustere sacrotuberous ligament.
INLEIDING
De onderste ledematen zijn de pilaren van het menselijk lichaam. Ze stellen ons letterlijk in staat om van dag
tot dag 'rechtop te staan'. Er zijn veel artikelen geschreven over de spier- en skeletstructuren van de onderste
ledematen, evenals de neurovasculaire toevoer. Het is echter niet vanzelfsprekend dat een groot aantal
ligamenten in de onderste ledematen ook de last deelt om de botstructuren bij elkaar te houden.
Bedenk dat ligamenten vezelige verbindend weefsel dat hecht bot aan bot, vergelijkbaar met de manier
waarop pezen spieren aan botten hechten. De term is ook gebruikt met betrekking tot gebieden met verdikte
peritoneale plooien die belangrijk zijn bij het verankeren van aangrenzende ingewanden aan elkaar en de
buikwand. De nomenclatuur van ligamenten is afgeleid van de botten die bij de hechting betrokken zijn.
De origo van het ligament vormt het achtervoegsel, terwijl de insertie het prefix vormt (dwz het iliolumbale
ligament is afkomstig van de lumbale wervel en wordt ingebracht in het ilium van het bekken). Dit artikel
onderzoekt de echte ligamenten in de belangrijkste gewrichten van de onderste ledemaat.
PELVIC GIRDLE
De bekkengordel kan worden beschouwd als de onderste ledemaat analoog aan de pectoralegordel. Het is
verantwoordelijk voor het bevestigen van de onderste ledemaat aan het axiale skelet. Het bekken zelf is een
gepaarde compositie structuur bestaande uit drie botten (ilium, ischium en pubis) die articuleren met het
sacrale deel van de axiale wervelkolom. De genoemde ligamenten van het bekken ontspringen voornamelijk
uit het sacrum en hechten zich aan verschillende segmenten van de pelvic bone. Er zijn andere die zich
uitstrekken van het bekken tot de lumbale wervels, evenals naar verschillende punten van het bekken.
ILIOLUMBALE LIGAMENT
De “major” ligament dat van het bekken naar het sacrum loopt, is het iliolumbale ligament. Verrassend
genoeg begint het tijdens de vroege kinderjaren als een gespierde structuur. Het wordt geleidelijk ligamenteus
en voltooit de overgang rond de vijftigste tot zestigste levensjaar. Het is een van die ligamenten die zich
uitstrekt tussen de pelvis en de vertebrae. Het ligament bestaat uit twee banden die afkomstig zijn van de
transversale processes van L5. De superior band strekt zich uit over het sacro-iliacale gewricht en over de
iliacale crest om te mengen met de thoracolumbale fascia. De inferieure band gaat ook over het anterior
sacro-iliacale ligament om in het posterieure regio van de iliacale fossa aan te hechten.
SACROILIACALE LIGAMENTEN
Er zijn drie ligamenten rond het gewricht die bekend staat als de anterieure, interossale en posterieure
sacroiliacale ligamenten.
· Anterior sacroiliacale ligament: Het vormt de antero-inferieure component van de gewrichtscapsule. Het
loopt van het pre-auriculaire oppervlak van het ilium tot het derde segment van het sacrum. Merk op dat het
pre-auriculaire oppervlak van het ilium het gebied is dat net anterieur is van het auriculaire oppervlak, wat het
articulatie gebied is tussen het ilium en het sacrum.
· Posterior sacroiliacale ligament - Dit ligament bedekt zowel het interossale sacro-iliacale ligament als de
verlatende dorsale rami van de sacrale zenuwen. Het vormt de communicatie tussen de posterior superior
iliacale spine (PSIS), evenals een deel van de iliacale crest naar de laterale en intermediaire sacrale crests.
· Interosseous sacroiliacale ligament - Het vult de openingen tussen het ilium en het sacrum aan het
posterosuperior aspect van het gewricht, diep tot aan het posterieure sacroiliacale ligament.
SACROSPINALE EN SACROTUBEROUS LIGAMENTEN
, De volgende twee ligamenten staan vooral bekend doordat ze de “lesser” en “greater” sciatic notches (de
kleinere en grotere heupinkepingen) transformeren in de foramen ischadicum minus en foramen ischiadicum
majus. Dit zijn de sacrospinale en sacrotuberous ligamenten. De eerste is een dunne, driehoekige, vezelige
band die zich uitstrekt van de randen van het coccyx en sacrum tot de spina van het ischium. Het wordt vaak
het gedegenereerde bestanddeel van de coccygeusspier genoemd en het loopt ook anterieur naar het grotere,
robuustere sacrotuberous ligament.
