Belangrijke punten artikelen Complex System Theory
Hoorcollege 2
Zakzanis, K.K., & Jeffay, E. (2011). Neurocognitive variability in high-functioning individuals:
Implications for the practice of clinical neuropsychology.
Duidelijke kwantitatieve discrepanties in prestaties tussen neurocognitieve testscores van één individu
worden typisch geïnterpreteerd als bewijs van stoornis.
Clinici zullen daarom vaak concluderen dat een abnormale toestand het algehele vermogen van die
persoon zal belemmeren om te presteren op zijn kenmerkende niveau van neurocognitief functioneren.
De gevoeligheid van een test verwijst naar het aantal echt positieve bevindingen bij patiënten met de
aandoening in kwestie. De klinische bruikbaarheid van een test hangt af van het vermogen om
patiënten in de juiste diagnostische categorieën in te delen.
Binder en collega's (1997) suggereerde dat een neuropsychologische beoordeling (in dit geval)
waarschijnlijk een voorspellende waarde heeft van minder dan 50%. Daarom stelden ze voor dat
clinici voorzichtig moeten zijn voordat ze hersenletsel diagnosticeren na een licht hoofdtrauma.
Neuropsychologische onderzoeken kunnen normale intra-individuele variabiliteit aan het licht brengen
in plaats van aanwijzingen voor stoornissen als gevolg van hersenletsel.
Het doel van deze studie was om te beoordelen hoeveel intra-individuele variabiliteit kan worden
waargenomen op een redelijk uitgebreide reeks neurocognitieve tests in een unieke steekproef van
gezonde individuen met een bijzonder hoge educatieve prestatie.
Sommige onderzoekers hebben met name gesuggereerd dat naarmate de onderwijsprestaties (breed
gemeten met behulp van verschillende neuropsychologische intelligentiemetingen) toenemen, de intra-
individuele variabiliteit afnam (Heaton, et al., 1996, 2004; Schretlen, et al., 2003, 2008). Anderen
hebben echter het tegenovergestelde effect gevonden: naarmate de leerprestaties toenemen, neemt ook
de intra-individuele variabiliteit toe (Ram, et al., 2005; Economou, 2009).
Intra-individuele variabiliteit zou worden waargenomen bij een redelijk uitgebreide reeks
neurocognitieve tests in een unieke steekproef van gezonde individuen met een bijzonder hoog
opleidingsniveau. Duidelijke variabiliteit in testscores werd gevonden ondanks een tamelijk uniforme
steekproef van zeer functionerende individuen. Over het geheel genomen herinneren deze bevindingen
eraan dat de praktijk van deductief redeneren in de klinische neuropsychologie uitzonderlijk vatbaar
kan zijn voor vals-positieve conclusies over neurocognitief functioneren bij verschillende
aandoeningen waarbij de basispercentages van beperkingen laag zijn en reeds bestaande educatieve
prestaties hoog zijn.
Tot op zekere hoogte zijn de resultaten van deze studie niet verrassend vanuit biologisch en ecologisch
perspectief. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat alle soorten cognitieve vaardigheden consistent worden
toegeschreven aan een persoon, evenals de consistentie van de verdeling van neurocognitieve
vaardigheden over individuen.
De bevindingen benadrukken de mogelijke variabiliteitsproblemen in verband met afgeleide patronen
van neurocognitief functioneren of stoornissen van andere bronnen dan psychometrische variabiliteit.
Prestaties in de context van andere historische, gedragsmatige of medische informatie kunnen net zo
belangrijk zijn - zo niet meer - dan psychometrische gegevens alleen, vooral wanneer beoefenaars
vaak geen geschikte heuristiek hebben om het voorletsel van een patiënt te schatten neurocognitief
functioneren.
Zoals Long en Collins (1997) suggereerden, moeten onderzoekers, naast het verzamelen van
informatie over de neurocognitieve componenten van dagelijkse sociale en beroepsactiviteiten, de
relatie tussen individuele neurocognitieve functies en specifieke testscores en patroon van resultaten
onderzoeken. Als men de huidige bevindingen blindelings zou interpreteren zonder informatie te
verzamelen over de neurocognitieve componenten van de dagelijkse sociale en beroepsactiviteiten van
Hoorcollege 2
Zakzanis, K.K., & Jeffay, E. (2011). Neurocognitive variability in high-functioning individuals:
Implications for the practice of clinical neuropsychology.
Duidelijke kwantitatieve discrepanties in prestaties tussen neurocognitieve testscores van één individu
worden typisch geïnterpreteerd als bewijs van stoornis.
Clinici zullen daarom vaak concluderen dat een abnormale toestand het algehele vermogen van die
persoon zal belemmeren om te presteren op zijn kenmerkende niveau van neurocognitief functioneren.
De gevoeligheid van een test verwijst naar het aantal echt positieve bevindingen bij patiënten met de
aandoening in kwestie. De klinische bruikbaarheid van een test hangt af van het vermogen om
patiënten in de juiste diagnostische categorieën in te delen.
Binder en collega's (1997) suggereerde dat een neuropsychologische beoordeling (in dit geval)
waarschijnlijk een voorspellende waarde heeft van minder dan 50%. Daarom stelden ze voor dat
clinici voorzichtig moeten zijn voordat ze hersenletsel diagnosticeren na een licht hoofdtrauma.
Neuropsychologische onderzoeken kunnen normale intra-individuele variabiliteit aan het licht brengen
in plaats van aanwijzingen voor stoornissen als gevolg van hersenletsel.
Het doel van deze studie was om te beoordelen hoeveel intra-individuele variabiliteit kan worden
waargenomen op een redelijk uitgebreide reeks neurocognitieve tests in een unieke steekproef van
gezonde individuen met een bijzonder hoge educatieve prestatie.
Sommige onderzoekers hebben met name gesuggereerd dat naarmate de onderwijsprestaties (breed
gemeten met behulp van verschillende neuropsychologische intelligentiemetingen) toenemen, de intra-
individuele variabiliteit afnam (Heaton, et al., 1996, 2004; Schretlen, et al., 2003, 2008). Anderen
hebben echter het tegenovergestelde effect gevonden: naarmate de leerprestaties toenemen, neemt ook
de intra-individuele variabiliteit toe (Ram, et al., 2005; Economou, 2009).
Intra-individuele variabiliteit zou worden waargenomen bij een redelijk uitgebreide reeks
neurocognitieve tests in een unieke steekproef van gezonde individuen met een bijzonder hoog
opleidingsniveau. Duidelijke variabiliteit in testscores werd gevonden ondanks een tamelijk uniforme
steekproef van zeer functionerende individuen. Over het geheel genomen herinneren deze bevindingen
eraan dat de praktijk van deductief redeneren in de klinische neuropsychologie uitzonderlijk vatbaar
kan zijn voor vals-positieve conclusies over neurocognitief functioneren bij verschillende
aandoeningen waarbij de basispercentages van beperkingen laag zijn en reeds bestaande educatieve
prestaties hoog zijn.
Tot op zekere hoogte zijn de resultaten van deze studie niet verrassend vanuit biologisch en ecologisch
perspectief. Het is hoogst onwaarschijnlijk dat alle soorten cognitieve vaardigheden consistent worden
toegeschreven aan een persoon, evenals de consistentie van de verdeling van neurocognitieve
vaardigheden over individuen.
De bevindingen benadrukken de mogelijke variabiliteitsproblemen in verband met afgeleide patronen
van neurocognitief functioneren of stoornissen van andere bronnen dan psychometrische variabiliteit.
Prestaties in de context van andere historische, gedragsmatige of medische informatie kunnen net zo
belangrijk zijn - zo niet meer - dan psychometrische gegevens alleen, vooral wanneer beoefenaars
vaak geen geschikte heuristiek hebben om het voorletsel van een patiënt te schatten neurocognitief
functioneren.
Zoals Long en Collins (1997) suggereerden, moeten onderzoekers, naast het verzamelen van
informatie over de neurocognitieve componenten van dagelijkse sociale en beroepsactiviteiten, de
relatie tussen individuele neurocognitieve functies en specifieke testscores en patroon van resultaten
onderzoeken. Als men de huidige bevindingen blindelings zou interpreteren zonder informatie te
verzamelen over de neurocognitieve componenten van de dagelijkse sociale en beroepsactiviteiten van
