Bibliografische gegevens:
- Naam auteur: Christine Otten
- Titel: We hadden liefde, we hadden wapens
- Plaats van uitgave: Amsterdam/ Antwerpen
- Oorspronkelijke jaar van uitgave: 2016
- Jaar van gelezen uitgave: 2016
- Gelezen druk: 1e druk
- Motto’s:
‘For I know that if they (white Americans) had a glimpse of their own reality the
shock would be of a great therapeutic value.’
- Uit: 'Negroes with guns', Robert F. Williams, 1962
‘Listen to it closely:
Ain't you heard
Something underneath
Like a –‘
- Uit: 'Montage of a dream deferred', Langston Hughes, 1951
‘Books are born out of ignorance, and if they go on living after they are written,
it's only to the degree that they cannot be understood.’
- Uit: 'Leviathan', Paul Auster, 1992
‘I love you, and I love the world, and I love it more with every new inch I discover.
But you are a black boy, and you must be responsible for your body in a way that
other boys cannot know.’
- Uit: 'Between the world and me', Ta-Nehisi Coates, 2015
- Opdracht: ‘voor Hans’
, Vertelinstantie:
Het boek We hadden liefde, we hadden wapens is geschreven in een achteraf
vertellende ik-verteller, met een meervoudig perspectief. Mabel en Johnny komen aan
het woord, in verschillende fasen in hun leven, dit geeft je meerdere kanten van het
verhaal.
- ‘Ik vertel dit verhaal om te laten zien hoe naïef ik de eerste jaren van mijn
huwelijk was.’ (pagina 73)
Hier vertelt (schrijft) Mabel, toen ze oud en ziek was, over de jongere versie van
zichzelf. Ze noemt zichzelf in de jaren van haar huwelijk naïef, dat betekent dat ze weet
dat dat later verandert.
- ‘Ik weet dat het achteraf praten is, maar soms denk ik dat Robert en ik
onderhuids aanvoelen dat dit weleens ons voorlopig laatste ontspannen
weekend samen zou kunnen zijn.’ (pagina 118)
Hier vertelt Mabel de vrouw van Robert over een weekend dat zij samen hadden in New
York, dit was toen ze al twee kinderen hadden. Ze waren uitgenodigd voor een
benefietconcert, omdat de artiest, Charlie Mingus, hun publiekelijk wilde steunen na een
schorsing. Alles wat Mabel verteld, is wat ze opschrijft in de boeken die ze haar zoon
nalaat.
- ‘Achteraf weten we dat ons lot op dat moment was bezegeld, want Charles en
Mabel Stegall werden een paar straten verderop opgepikt door een politiewagen
en ze vertelde de agenten dat ze doodangsten hadden uitgestaan in ons huis op
Boyte, dat het verschrikkelijk was geweest, en dat we net een stel wilde dieren
waren.’ (pagina 165)
Hier vertelt Johnny Williams, de zoon van Mabel en Robert, over een gebeurtenis in zijn
jeugd. Dit was midden in de bestorming van hun wijk. Op het moment van vertellen
weet Johnny de uitkomst al, maar dit is nauwelijks tot niet te merken in het boek. Zo
blijft het boek spannend.
- Naam auteur: Christine Otten
- Titel: We hadden liefde, we hadden wapens
- Plaats van uitgave: Amsterdam/ Antwerpen
- Oorspronkelijke jaar van uitgave: 2016
- Jaar van gelezen uitgave: 2016
- Gelezen druk: 1e druk
- Motto’s:
‘For I know that if they (white Americans) had a glimpse of their own reality the
shock would be of a great therapeutic value.’
- Uit: 'Negroes with guns', Robert F. Williams, 1962
‘Listen to it closely:
Ain't you heard
Something underneath
Like a –‘
- Uit: 'Montage of a dream deferred', Langston Hughes, 1951
‘Books are born out of ignorance, and if they go on living after they are written,
it's only to the degree that they cannot be understood.’
- Uit: 'Leviathan', Paul Auster, 1992
‘I love you, and I love the world, and I love it more with every new inch I discover.
But you are a black boy, and you must be responsible for your body in a way that
other boys cannot know.’
- Uit: 'Between the world and me', Ta-Nehisi Coates, 2015
- Opdracht: ‘voor Hans’
, Vertelinstantie:
Het boek We hadden liefde, we hadden wapens is geschreven in een achteraf
vertellende ik-verteller, met een meervoudig perspectief. Mabel en Johnny komen aan
het woord, in verschillende fasen in hun leven, dit geeft je meerdere kanten van het
verhaal.
- ‘Ik vertel dit verhaal om te laten zien hoe naïef ik de eerste jaren van mijn
huwelijk was.’ (pagina 73)
Hier vertelt (schrijft) Mabel, toen ze oud en ziek was, over de jongere versie van
zichzelf. Ze noemt zichzelf in de jaren van haar huwelijk naïef, dat betekent dat ze weet
dat dat later verandert.
- ‘Ik weet dat het achteraf praten is, maar soms denk ik dat Robert en ik
onderhuids aanvoelen dat dit weleens ons voorlopig laatste ontspannen
weekend samen zou kunnen zijn.’ (pagina 118)
Hier vertelt Mabel de vrouw van Robert over een weekend dat zij samen hadden in New
York, dit was toen ze al twee kinderen hadden. Ze waren uitgenodigd voor een
benefietconcert, omdat de artiest, Charlie Mingus, hun publiekelijk wilde steunen na een
schorsing. Alles wat Mabel verteld, is wat ze opschrijft in de boeken die ze haar zoon
nalaat.
- ‘Achteraf weten we dat ons lot op dat moment was bezegeld, want Charles en
Mabel Stegall werden een paar straten verderop opgepikt door een politiewagen
en ze vertelde de agenten dat ze doodangsten hadden uitgestaan in ons huis op
Boyte, dat het verschrikkelijk was geweest, en dat we net een stel wilde dieren
waren.’ (pagina 165)
Hier vertelt Johnny Williams, de zoon van Mabel en Robert, over een gebeurtenis in zijn
jeugd. Dit was midden in de bestorming van hun wijk. Op het moment van vertellen
weet Johnny de uitkomst al, maar dit is nauwelijks tot niet te merken in het boek. Zo
blijft het boek spannend.
