Samenvatting hoofdstukken L. Strikwerda (elfde druk)
Bijeenkomst 1 IPR Huwelijk
1A Begrip en functie van het IPR
Het IPR dankt zijn bestaan aan twee omstandigheden
1. Het (privaat)recht verschilt van land tot land
2. Rechtshandelingen en rechtsfeiten storen zich niet aan landsgrenzen
Het IPR heeft ten doel de problemen die voortvloeien uit de samenloop van nationale rechtsstelsels
bij internationale privaatrechtelijke rechtsverhoudingen te normeren.
Drie hoofdonderdelen van het IPR
1. het internationale bevoegdheids- of jurisdictie recht (formele IPR)
2. het conflictenrecht (materiële IPR)
3. het internationale erkennings- en executierecht (formele IPR)
De rechtsvergelijking wordt niet tot het IPR gerekend. Het vormt een hulpwetenschap aangezien de
rechtsvorming en rechtsvinding in het IPR niet kan stellen zonder een intensieve rechtsvergelijking.
Koninkrijk der Nederlanden = Aruba, Curaçao, Sint Maarten en Nederland.
BES eilanden = Bonaire, Sint Eustatius en Saba art 134 GW openbare lichamen die deel zijn van NL.
Elk land heeft zijn eigen regels van IPR en is in beginsel vrij het IPR naar eigen goeddunken in te richten.
In zoverre is IPR geen internationaal recht, maar nationaal recht. Wel pleegt men aan te nemen dat
een staat die in het geheel geen IPR regels kent en dus alle internationale geschillen tot de jurisdictie
van zijn rechter rekent, alle internationale gevallen berecht onder toepassing van het eigen nationale
recht, en aan buitenlandse rechtelijke beslissingen nimmer enige rechtskracht toekent in strijd handelt
met het volkenrecht.
IPR kan niet worden aangemerkt als privaatrecht in strikte zin. Het formele IPR is sterk procesrechtelijk
van karakter. Het materiele IPR houdt zich bezig met de samenloop van rechtsregels en in zoverre
meer verwantschap vertoont met rechtsgebieden als het overgangsrecht dan met het privaatrecht in
eigenlijke zin.
Onzeker is hoe de grens tussen nationale en internationale rechtsverhoudingen getrokken dient te
worden.
* geografische benadering: onderscheidend criterium in feitelijke geografische aspecten aan de
rechtsverhouding (woonplaats/nationaliteit/plaats handeling etc)
* juridische benadering: niet zozeer de feitelijke aspect aan de rechtsverhouding maar de
geldingspretenties, toepassingsaanspraken rechtsstelsels. De relevante vraag is dan of meer dan een
rechtsstelsel zodanig bij de rechtsverhouding betrokken is dat meer dan een rechtsstelsel toepassing
verlangt.
1B Bronnen van het Nederlandse IPR
Nederlandse IPR gekenmerkt door grote bronverscheidenheid. Wettelijke regelingen, een vrij groot
aantal verdragen van verschillende herkomst, Europese verordeningen en ongeschreven recht vormen
de bronnen van het Nederlandse IPR.
* de wet
De wet vormt niet de belangrijkste bron van het in Nederland geldende IPR. Art 10:1 BW en art. 1 Rv
laten de gelding van verdragen en Europese verordeningen op het terrein van het IPR onverlet. Art 93
GW gaan voor NL bindende verdragen en Europese verordeningen voor boven de wet. De wettelijke
Bijeenkomst 1 IPR Huwelijk
1A Begrip en functie van het IPR
Het IPR dankt zijn bestaan aan twee omstandigheden
1. Het (privaat)recht verschilt van land tot land
2. Rechtshandelingen en rechtsfeiten storen zich niet aan landsgrenzen
Het IPR heeft ten doel de problemen die voortvloeien uit de samenloop van nationale rechtsstelsels
bij internationale privaatrechtelijke rechtsverhoudingen te normeren.
Drie hoofdonderdelen van het IPR
1. het internationale bevoegdheids- of jurisdictie recht (formele IPR)
2. het conflictenrecht (materiële IPR)
3. het internationale erkennings- en executierecht (formele IPR)
De rechtsvergelijking wordt niet tot het IPR gerekend. Het vormt een hulpwetenschap aangezien de
rechtsvorming en rechtsvinding in het IPR niet kan stellen zonder een intensieve rechtsvergelijking.
Koninkrijk der Nederlanden = Aruba, Curaçao, Sint Maarten en Nederland.
BES eilanden = Bonaire, Sint Eustatius en Saba art 134 GW openbare lichamen die deel zijn van NL.
Elk land heeft zijn eigen regels van IPR en is in beginsel vrij het IPR naar eigen goeddunken in te richten.
In zoverre is IPR geen internationaal recht, maar nationaal recht. Wel pleegt men aan te nemen dat
een staat die in het geheel geen IPR regels kent en dus alle internationale geschillen tot de jurisdictie
van zijn rechter rekent, alle internationale gevallen berecht onder toepassing van het eigen nationale
recht, en aan buitenlandse rechtelijke beslissingen nimmer enige rechtskracht toekent in strijd handelt
met het volkenrecht.
IPR kan niet worden aangemerkt als privaatrecht in strikte zin. Het formele IPR is sterk procesrechtelijk
van karakter. Het materiele IPR houdt zich bezig met de samenloop van rechtsregels en in zoverre
meer verwantschap vertoont met rechtsgebieden als het overgangsrecht dan met het privaatrecht in
eigenlijke zin.
Onzeker is hoe de grens tussen nationale en internationale rechtsverhoudingen getrokken dient te
worden.
* geografische benadering: onderscheidend criterium in feitelijke geografische aspecten aan de
rechtsverhouding (woonplaats/nationaliteit/plaats handeling etc)
* juridische benadering: niet zozeer de feitelijke aspect aan de rechtsverhouding maar de
geldingspretenties, toepassingsaanspraken rechtsstelsels. De relevante vraag is dan of meer dan een
rechtsstelsel zodanig bij de rechtsverhouding betrokken is dat meer dan een rechtsstelsel toepassing
verlangt.
1B Bronnen van het Nederlandse IPR
Nederlandse IPR gekenmerkt door grote bronverscheidenheid. Wettelijke regelingen, een vrij groot
aantal verdragen van verschillende herkomst, Europese verordeningen en ongeschreven recht vormen
de bronnen van het Nederlandse IPR.
* de wet
De wet vormt niet de belangrijkste bron van het in Nederland geldende IPR. Art 10:1 BW en art. 1 Rv
laten de gelding van verdragen en Europese verordeningen op het terrein van het IPR onverlet. Art 93
GW gaan voor NL bindende verdragen en Europese verordeningen voor boven de wet. De wettelijke
