ECONOMIE
HOOFDSTUK 2: PRODUCENTEN
De bepaling van de optimale productiegrootte
Keuzeprobleem van de producent = Bij welke productieomvang is de winst maximaal?
Om dit te kunnen berekenen gebruikt men de formule: Tw = To – Tk
Totale winst = totale opbrengsten – totale kosten
To = aantal producten – prijs
Tk = ingezette productiefactoren – prijs
Productie-omvang = De totale kosten en opbrengsten zijn gelijk, break-even en dus kleiner
dan de productiecapaciteit.
Productiecapaciteit = De maximale hoeveelheid goederen en diensten die in een bepaalde
periode kan worden voortgebracht als alle productiefactoren (kapitaal, arbeid, natuur en
ondernemerschap) volledig zijn ingeschakeld. Kortom, de productiecapaciteit is de maximale
productie in een bepaalde tijd.
Bezettingsgraad = Een percentage dat aangeeft in welke mate de totaal beschikbare
capaciteit - van een productiemiddel - daadwerkelijk benut wordt. Dit percentage wordt
bepaald door de benutte capaciteit te delen door de beschikbare capaciteit.
Productiefunctie = geeft het verband weer tussen enerzijds de omvang van de productie en
anderzijds de hoeveelheid ingezette productiefactoren. Dit resultaat wordt als de
productiviteit aangeduid.
Formule : output producten / input productiefactoren
- Lange termijn productiefunctie = Hier worden alle kosten variabel omdat alle
productiefactoren ook variabel worden. Om de productie te verhogen koopt men
nieuwe machines en breidt men de fabrieken uit.
- Korte termijn productiefunctie = Het aantal eenheden dat men in een gegeven
periode kan voortbrengten met de beschikbare hoeveelheid kapitaalgoederen blijft
constant. De ondernemer wenst dus geen uitbreiding te doen van de hoeveelheid
kapitaalgoederen. Men gaat na hoe de productie toeneemt, maar dan bij
hoeveelheidsstijging van één enkele productiefactor zoals arbeid. Alle andere
factoren blijven constant (ceteris paribus).
, De wet van de toe- en afnemende meeropbrengst
Afleiding van de tabel: Hoe meer arbeiders, hoe meer er geproduceerd wordt. MAAR als er
teveel arbeiders zijn, gaan ze elkaar voor de voeten lopen en gaat er juist minder
geproduceerd worden.
Er zijn 3 soorten productie:
1. Totale productie (TP) = De opbrengst van de ingezette productiefactoren (PF)
gedurende een bepaalde tijd.
2. Marginale productie/arbeidsproductiviteit (MP) = De meeropbrengst wanneer de
hoeveelheid van de variabele productiefactor met één toeneemt.
- Formule: ΔTP/ ΔA nieuwe TP – oude TP / nieuwe aantal arbeiders – oude
aantal arbeiders
- Bv. van de 5de naar de 6de arbeider: 90 ton – 68 ton / 6 arbeiders – 5 arbeiders = + 22 ton
3. Gemiddelde productie/arbeidsproductiviteit (GP) = De gemiddelde opbrengst van
één eenheid van de variabele productiefactor.
- Formule: GP = TP / A
- Bv. indien 6 arbeiders ingeschakeld werden: 90 ton / 6 arbeiders = 15 ton per arbeider
- Onderstaande figuur geeft de evolutie weer
HOOFDSTUK 2: PRODUCENTEN
De bepaling van de optimale productiegrootte
Keuzeprobleem van de producent = Bij welke productieomvang is de winst maximaal?
Om dit te kunnen berekenen gebruikt men de formule: Tw = To – Tk
Totale winst = totale opbrengsten – totale kosten
To = aantal producten – prijs
Tk = ingezette productiefactoren – prijs
Productie-omvang = De totale kosten en opbrengsten zijn gelijk, break-even en dus kleiner
dan de productiecapaciteit.
Productiecapaciteit = De maximale hoeveelheid goederen en diensten die in een bepaalde
periode kan worden voortgebracht als alle productiefactoren (kapitaal, arbeid, natuur en
ondernemerschap) volledig zijn ingeschakeld. Kortom, de productiecapaciteit is de maximale
productie in een bepaalde tijd.
Bezettingsgraad = Een percentage dat aangeeft in welke mate de totaal beschikbare
capaciteit - van een productiemiddel - daadwerkelijk benut wordt. Dit percentage wordt
bepaald door de benutte capaciteit te delen door de beschikbare capaciteit.
Productiefunctie = geeft het verband weer tussen enerzijds de omvang van de productie en
anderzijds de hoeveelheid ingezette productiefactoren. Dit resultaat wordt als de
productiviteit aangeduid.
Formule : output producten / input productiefactoren
- Lange termijn productiefunctie = Hier worden alle kosten variabel omdat alle
productiefactoren ook variabel worden. Om de productie te verhogen koopt men
nieuwe machines en breidt men de fabrieken uit.
- Korte termijn productiefunctie = Het aantal eenheden dat men in een gegeven
periode kan voortbrengten met de beschikbare hoeveelheid kapitaalgoederen blijft
constant. De ondernemer wenst dus geen uitbreiding te doen van de hoeveelheid
kapitaalgoederen. Men gaat na hoe de productie toeneemt, maar dan bij
hoeveelheidsstijging van één enkele productiefactor zoals arbeid. Alle andere
factoren blijven constant (ceteris paribus).
, De wet van de toe- en afnemende meeropbrengst
Afleiding van de tabel: Hoe meer arbeiders, hoe meer er geproduceerd wordt. MAAR als er
teveel arbeiders zijn, gaan ze elkaar voor de voeten lopen en gaat er juist minder
geproduceerd worden.
Er zijn 3 soorten productie:
1. Totale productie (TP) = De opbrengst van de ingezette productiefactoren (PF)
gedurende een bepaalde tijd.
2. Marginale productie/arbeidsproductiviteit (MP) = De meeropbrengst wanneer de
hoeveelheid van de variabele productiefactor met één toeneemt.
- Formule: ΔTP/ ΔA nieuwe TP – oude TP / nieuwe aantal arbeiders – oude
aantal arbeiders
- Bv. van de 5de naar de 6de arbeider: 90 ton – 68 ton / 6 arbeiders – 5 arbeiders = + 22 ton
3. Gemiddelde productie/arbeidsproductiviteit (GP) = De gemiddelde opbrengst van
één eenheid van de variabele productiefactor.
- Formule: GP = TP / A
- Bv. indien 6 arbeiders ingeschakeld werden: 90 ton / 6 arbeiders = 15 ton per arbeider
- Onderstaande figuur geeft de evolutie weer
