Kidd, D. (2018). Pop Culture Freaks: Identity, Mass Media, and Society
Inhoudsopgave
Chapter 1: An Introduction to the Sociology of Popular Culture......................................................................1
Chapter 2: Racial perspectives on popular culture........................................................................................17
Chapter 3: Class perspectives on popular culture..........................................................................................27
Chapter 4: Gender perspectives on popular culture......................................................................................33
Chapter 5: Sexuality Perspectives on Popular Culture...................................................................................41
Chapter 6: Disability perspectives on popular culture...................................................................................46
Chapter 7: Translating Harry Potter.............................................................................................................. 53
Chapter 8: Conclusions................................................................................................................................. 57
Chapter 1: An Introduction to the Sociology of Popular Culture.
De president van de populaire cultuur
1
,Trump zijn voornaamste interesse leek bekendheid te zijn, terwijl hij als hoofd van de Trump
Organization jaren het bedrijf leidde. Hij acteerde in 25 stukken waarvan de meeste fictieve
versies van hijzelf waren. Een serie genaamd the Apprentice heeft 14 seizoenen gedraaid met
Trump als hoofdrolspeler. In de show streden deelnemers om assistent van Trump te worden
tijdens teamchallenges. De teams werden altijd opgedeeld naar geslacht (wat normaal is op
reality-tv) en in elke aflevering werd een deelnemer uit de show gezet met de beroemde
slogan van Trump: “You’re fired!”. Je bent ontslagen is in feite de boodschap die de
entertainmentcultuur naar iedereen stuurt. Soms kan je een paar afleveringen overleven met
charme en gratie, maar uiteindelijk is iedereen om een of andere reden dood.
De boodschap van de popcultuur als geheel: we zijn niet goed genoeg. De mens is een
ontoereikend persoon vanwege ras of etniciteit, geslacht of geslachtsidentiteit, sociale klasse,
handicap of lichaamstype, seksualiteit, leeftijd, geloof of gebrek daaraan, nationaliteit,
waarden, opleiding of andere aspecten van onze identiteit. De boodschap uit The Apprentice is
de essentiële boodschap van alle entertainmentmedia. Reality-tv is er om zijn deelnemers, en
bij uitbreiding, zijn publiek te ontslaan. Voorbeeld: de show The Biggest Loser. Mensen
worden niet alleen geselecteerd op gewicht, maar ook op de manier waarop ze door
overgewicht een verhaal van wanhoop krijgen. Producenten zoeken deelnemers met extreme
verhalen en extreme persoonlijkheden. Als ze eenmaal bij de show zitten, worden ze
onderworpen aan slopende trainingen en worden ze een voor een weggestemd voor datgene
dat hen in de eerste plaats bij de show heeft gebracht: hun worsteling met gewichtsverlies.
De mentaliteit van “Je bent ontslagen!” reikt verder dan reality-tv naar sport, videogames,
taalshows, en nog een miljoen andere dingen van de populaire cultuur waar concurrentie de
naam van het spel domineert. Televisiedrama’s bevatten misschien geen concurrentie, maar ze
worden meestal gedreven door de tekortkomingen van hun personages, de falende gezondheid
van patiënten in medische drama’s of de corrupte zielen van de belangrijkste personages in
politieke thrillers. Wanneer competitie niet tot centrale thema is gemaakt, dan worden tv-
drama’s en sitcoms wel meegesleept in competities rondom awards reclame en kijkcijfers.
elke vleugel van de entertainmentcultuur heeft een of meer onderscheidingen die het succes
van een kleine groep valideren terwijl ze de boodschap “You’re fired!” versturen naar de rest.
In entertainment ben je zo goed als je meest recente werk. Een paar zwakke producties en
ineens heb je een comeback nodig.
Wie wordt er niet ontslagen? Trump werd na 14 seizoenen president van de Verenigde Staten.
Hij bied een mooie metafoor voor de entertainmentindustrie zelf, die zowel on-ontslaanbaar
als opkomend lijkt. Het veronderstelt steeds meer controle over onze sociale en politieke
structuren en ons dagelijks leven. Films, liedjes en shows floppen, maar de enorme bedrijven
die ze maken, leven voort. Als amusement ooit een afleiding was aan het einde van een
werkdag, is het nu een alomtegenwoordige stem die ons bij elke beurt en elk uur van de dag
roept. Die stem heeft een hoop te zeggen, maar meestal is de boodschap helder: je bent niet
goed genoeg. Koop meer. Anders ben je ontslagen.
Losers, vreemden en freaks
De wereld van de populaire cultuur heeft een manier om ons te vertellen dat we er niet bij
passen. Je kan doen alsof je erbij hoort, maar dat is vaak van korte duur. Tenzij er
teruggevochten wordt: je wapent je dan tegen de massacultuur. Ontslagen worden (door je
baas of door de populaire cultuur) betekent dat je volledige deelname aan het sociale milieu
wordt ontzegt terwijl je er toch in leeft, als een soort buitenstaander. De populaire cultuur
2
, vertelt ons dat we lelijk zijn, maar belooft ons constant mooi te maken. Het vertelt ons dat we
mislukkelingen zijn, maar het zweert dat het ons de formule voor succes kan verkopen.
In dit boek wordt onderzocht hoe de populaire cultuur die we produceren en consumeren
een gevoel van verbondenheid en afstand creëert voor ons allemaal, levend in een wereld
waarin we onder druk worden gezet om ons te conformeren, op manieren die weinigen van
ons volledig kunnen bereiken. Het is een boek over de kruispunten van identiteit en de
populaire cultuur, de ietwat mechanische reeks betekenissen en waarden die onze wereld
domineren, ongeacht van ons stamlidmaatschap.
Dezelfde eigenschappen die ons tot unieke individuen maken, verhinderen ons ook om de
populaire idealen van onze tijd te realiseren, die we affirmeren en produceren door de muziek
waarop we dansen, de tv-shows en films waar we ons amusement op richten, de boeken die
we lezen en zelfs de websites die we bezoeken voor afleiding en informatie.
Waarom freaks? Het woord freak kan erg onaangenaam zijn; het is een belediging. Interessant
is dat het een smet is die zich nooit aan een bepaalde groep heeft gehecht. Mensen worden om
allerlei redenen freaks genoemd, iedereen is er op een andere manier vatbaar voor. Het woord
is een mechanisme om de sociale macht van de persoon op wie het gericht is, te ondermijnen.
Het impliceert dat de ontvanger slecht gesocialiseerd is om lid van de gemeenschap te zijn.
Op het eerste gezicht is freak een beschuldiging tegen het individuele doelwit, maar het
impliceert ook dat onze socialisatie mechanismen verdacht kunnen zijn. Wie is
verantwoordelijk voor deze freaks? Ouders? Buurten? Scholen? De media?
We opereren allemaal binnen een commercieel systeem dat ons allemaal als freaks behandelt.
Het doel van het systeem is om ons ertoe aan te zetten om te besteden en te consumeren, en
dat betekent dat we nooit tevreden kunnen zijn. Er wordt ons ook verteld dat we rust en
voldoening kunnen vinden als we de juiste levensstijl bereiken, maar niets is ooit goed
genoeg. Hoe ontsnappen we aan de freak-cyclus, waarin de populaire cultuur ons vertelt dat
we niet goed genoeg zijn, en ons vervolgens een pad naar veronderstelde perfectie verkoopt,
en vervolgens zegt dat we dat pad niet met succes hebben gevolgd en het volgende pad
moeten kopen dat het biedt? Ale je kijkt naar de mensen die de populaire cultuur consumeren
(wij allemaal) dan zijn degenen die wat rust en voldoening lijken te vinden, degenen die in de
identiteit van de freak leunen. Als de commerciële cultuur zegt dat ze niet goed genoeg zijn,
zeggen ze “Hell, yeah!” en lachen ze. Ze nemen de boodschappen die in de populaire cultuur
zijn ingebed en verdraaien ze om nieuwe betekenissen te vinden die hen in staat stellen
empowerment en trots te ervaren. We zijn allemaal popcultuurfreaks in een commercieel
cultureel systeem dat onontkoombaar is en we moeten ons allemaal onvoldoende voelen.
Maar het omarmen van deze freak-status kan ons ook de tools bieden om een of andere
instantie binnen dat systeem te vinden en enige controle te hebben over hoe de
cultuurindustrieën ons leven beïnvloeden.
Definiëren van populaire cultuur
De term populaire cultuur heeft verschillende betekenissen. Het woord ‘populair’ komt vanuit
het Latijns waar het ‘de mensen’ betekent. Historisch gezien verwees ‘het volk’ niet naar alle
mensen, maar eerder naar een zeer specifieke en zeer grote massa arme en werkende mensen.
Het sloot een kleine groep heersende elites uit, die werden geassocieerd met een heel ander
soort cultuur: hoge cultuur (een bevoorrechte reeks culturele goederen zoals schilderijen,
klassieke muziek, literatuur en andere vormen van creatieve expressie). Alle anderen hadden
volkscultuur: lokale muziek, handwerk, mondelinge tradities, morele toneelstukken en vele
andere soorten expressie. Een andere term voor volkscultuur is lage cultuur. Lage cultuur
heeft een andere ondertoon dan volkscultuur omdat het de nadruk legt op een culturele
3
Inhoudsopgave
Chapter 1: An Introduction to the Sociology of Popular Culture......................................................................1
Chapter 2: Racial perspectives on popular culture........................................................................................17
Chapter 3: Class perspectives on popular culture..........................................................................................27
Chapter 4: Gender perspectives on popular culture......................................................................................33
Chapter 5: Sexuality Perspectives on Popular Culture...................................................................................41
Chapter 6: Disability perspectives on popular culture...................................................................................46
Chapter 7: Translating Harry Potter.............................................................................................................. 53
Chapter 8: Conclusions................................................................................................................................. 57
Chapter 1: An Introduction to the Sociology of Popular Culture.
De president van de populaire cultuur
1
,Trump zijn voornaamste interesse leek bekendheid te zijn, terwijl hij als hoofd van de Trump
Organization jaren het bedrijf leidde. Hij acteerde in 25 stukken waarvan de meeste fictieve
versies van hijzelf waren. Een serie genaamd the Apprentice heeft 14 seizoenen gedraaid met
Trump als hoofdrolspeler. In de show streden deelnemers om assistent van Trump te worden
tijdens teamchallenges. De teams werden altijd opgedeeld naar geslacht (wat normaal is op
reality-tv) en in elke aflevering werd een deelnemer uit de show gezet met de beroemde
slogan van Trump: “You’re fired!”. Je bent ontslagen is in feite de boodschap die de
entertainmentcultuur naar iedereen stuurt. Soms kan je een paar afleveringen overleven met
charme en gratie, maar uiteindelijk is iedereen om een of andere reden dood.
De boodschap van de popcultuur als geheel: we zijn niet goed genoeg. De mens is een
ontoereikend persoon vanwege ras of etniciteit, geslacht of geslachtsidentiteit, sociale klasse,
handicap of lichaamstype, seksualiteit, leeftijd, geloof of gebrek daaraan, nationaliteit,
waarden, opleiding of andere aspecten van onze identiteit. De boodschap uit The Apprentice is
de essentiële boodschap van alle entertainmentmedia. Reality-tv is er om zijn deelnemers, en
bij uitbreiding, zijn publiek te ontslaan. Voorbeeld: de show The Biggest Loser. Mensen
worden niet alleen geselecteerd op gewicht, maar ook op de manier waarop ze door
overgewicht een verhaal van wanhoop krijgen. Producenten zoeken deelnemers met extreme
verhalen en extreme persoonlijkheden. Als ze eenmaal bij de show zitten, worden ze
onderworpen aan slopende trainingen en worden ze een voor een weggestemd voor datgene
dat hen in de eerste plaats bij de show heeft gebracht: hun worsteling met gewichtsverlies.
De mentaliteit van “Je bent ontslagen!” reikt verder dan reality-tv naar sport, videogames,
taalshows, en nog een miljoen andere dingen van de populaire cultuur waar concurrentie de
naam van het spel domineert. Televisiedrama’s bevatten misschien geen concurrentie, maar ze
worden meestal gedreven door de tekortkomingen van hun personages, de falende gezondheid
van patiënten in medische drama’s of de corrupte zielen van de belangrijkste personages in
politieke thrillers. Wanneer competitie niet tot centrale thema is gemaakt, dan worden tv-
drama’s en sitcoms wel meegesleept in competities rondom awards reclame en kijkcijfers.
elke vleugel van de entertainmentcultuur heeft een of meer onderscheidingen die het succes
van een kleine groep valideren terwijl ze de boodschap “You’re fired!” versturen naar de rest.
In entertainment ben je zo goed als je meest recente werk. Een paar zwakke producties en
ineens heb je een comeback nodig.
Wie wordt er niet ontslagen? Trump werd na 14 seizoenen president van de Verenigde Staten.
Hij bied een mooie metafoor voor de entertainmentindustrie zelf, die zowel on-ontslaanbaar
als opkomend lijkt. Het veronderstelt steeds meer controle over onze sociale en politieke
structuren en ons dagelijks leven. Films, liedjes en shows floppen, maar de enorme bedrijven
die ze maken, leven voort. Als amusement ooit een afleiding was aan het einde van een
werkdag, is het nu een alomtegenwoordige stem die ons bij elke beurt en elk uur van de dag
roept. Die stem heeft een hoop te zeggen, maar meestal is de boodschap helder: je bent niet
goed genoeg. Koop meer. Anders ben je ontslagen.
Losers, vreemden en freaks
De wereld van de populaire cultuur heeft een manier om ons te vertellen dat we er niet bij
passen. Je kan doen alsof je erbij hoort, maar dat is vaak van korte duur. Tenzij er
teruggevochten wordt: je wapent je dan tegen de massacultuur. Ontslagen worden (door je
baas of door de populaire cultuur) betekent dat je volledige deelname aan het sociale milieu
wordt ontzegt terwijl je er toch in leeft, als een soort buitenstaander. De populaire cultuur
2
, vertelt ons dat we lelijk zijn, maar belooft ons constant mooi te maken. Het vertelt ons dat we
mislukkelingen zijn, maar het zweert dat het ons de formule voor succes kan verkopen.
In dit boek wordt onderzocht hoe de populaire cultuur die we produceren en consumeren
een gevoel van verbondenheid en afstand creëert voor ons allemaal, levend in een wereld
waarin we onder druk worden gezet om ons te conformeren, op manieren die weinigen van
ons volledig kunnen bereiken. Het is een boek over de kruispunten van identiteit en de
populaire cultuur, de ietwat mechanische reeks betekenissen en waarden die onze wereld
domineren, ongeacht van ons stamlidmaatschap.
Dezelfde eigenschappen die ons tot unieke individuen maken, verhinderen ons ook om de
populaire idealen van onze tijd te realiseren, die we affirmeren en produceren door de muziek
waarop we dansen, de tv-shows en films waar we ons amusement op richten, de boeken die
we lezen en zelfs de websites die we bezoeken voor afleiding en informatie.
Waarom freaks? Het woord freak kan erg onaangenaam zijn; het is een belediging. Interessant
is dat het een smet is die zich nooit aan een bepaalde groep heeft gehecht. Mensen worden om
allerlei redenen freaks genoemd, iedereen is er op een andere manier vatbaar voor. Het woord
is een mechanisme om de sociale macht van de persoon op wie het gericht is, te ondermijnen.
Het impliceert dat de ontvanger slecht gesocialiseerd is om lid van de gemeenschap te zijn.
Op het eerste gezicht is freak een beschuldiging tegen het individuele doelwit, maar het
impliceert ook dat onze socialisatie mechanismen verdacht kunnen zijn. Wie is
verantwoordelijk voor deze freaks? Ouders? Buurten? Scholen? De media?
We opereren allemaal binnen een commercieel systeem dat ons allemaal als freaks behandelt.
Het doel van het systeem is om ons ertoe aan te zetten om te besteden en te consumeren, en
dat betekent dat we nooit tevreden kunnen zijn. Er wordt ons ook verteld dat we rust en
voldoening kunnen vinden als we de juiste levensstijl bereiken, maar niets is ooit goed
genoeg. Hoe ontsnappen we aan de freak-cyclus, waarin de populaire cultuur ons vertelt dat
we niet goed genoeg zijn, en ons vervolgens een pad naar veronderstelde perfectie verkoopt,
en vervolgens zegt dat we dat pad niet met succes hebben gevolgd en het volgende pad
moeten kopen dat het biedt? Ale je kijkt naar de mensen die de populaire cultuur consumeren
(wij allemaal) dan zijn degenen die wat rust en voldoening lijken te vinden, degenen die in de
identiteit van de freak leunen. Als de commerciële cultuur zegt dat ze niet goed genoeg zijn,
zeggen ze “Hell, yeah!” en lachen ze. Ze nemen de boodschappen die in de populaire cultuur
zijn ingebed en verdraaien ze om nieuwe betekenissen te vinden die hen in staat stellen
empowerment en trots te ervaren. We zijn allemaal popcultuurfreaks in een commercieel
cultureel systeem dat onontkoombaar is en we moeten ons allemaal onvoldoende voelen.
Maar het omarmen van deze freak-status kan ons ook de tools bieden om een of andere
instantie binnen dat systeem te vinden en enige controle te hebben over hoe de
cultuurindustrieën ons leven beïnvloeden.
Definiëren van populaire cultuur
De term populaire cultuur heeft verschillende betekenissen. Het woord ‘populair’ komt vanuit
het Latijns waar het ‘de mensen’ betekent. Historisch gezien verwees ‘het volk’ niet naar alle
mensen, maar eerder naar een zeer specifieke en zeer grote massa arme en werkende mensen.
Het sloot een kleine groep heersende elites uit, die werden geassocieerd met een heel ander
soort cultuur: hoge cultuur (een bevoorrechte reeks culturele goederen zoals schilderijen,
klassieke muziek, literatuur en andere vormen van creatieve expressie). Alle anderen hadden
volkscultuur: lokale muziek, handwerk, mondelinge tradities, morele toneelstukken en vele
andere soorten expressie. Een andere term voor volkscultuur is lage cultuur. Lage cultuur
heeft een andere ondertoon dan volkscultuur omdat het de nadruk legt op een culturele
3
