Samenvatting van eerste deel van film Franse Revolutie (via int):
Hier is een uitgebreide samenvatting van het eerste deel over de Franse Revolutie, gebaseerd op
de verstrekte bronteksten:
De Franse Revolutie begon te midden van een diepe financiële crisis, veroorzaakt door uitgaven
van het hof, persoonlijke kosten van de Koningin, en de deelname aan de Amerikaanse
Onafhankelijkheidsoorlog, wat Frankrijk 2000 miljoen livres had gekost. De situatie was "peu
encourageantes" (weinig bemoedigend).
Monsieur Necker, de minister, zag twee opties om de schulden van de Koning aan te pakken:
1. De schulden niet erkennen en de gevolgen negeren.
2. De Staten-Generaal bijeenroepen, aangezien dit het enige orgaan was dat bevoegd
was om belastingen te heffen om de schulden af te lossen. Dit was 150 jaar niet
gebeurd.
In aanloop naar de Staten-Generaal werden in dorpen bijeenkomsten georganiseerd, zoals in
een parochiezaal op 6 maart, om de Cahiers de Doléances (klaagbrieven) op te stellen.
Mannen van 25 jaar en ouder die belasting betaalden, werden uitgenodigd om hun grieven te
uiten. Het doel was om de Koning de waarheid te vertellen over wat er mis was in zijn koninkrijk.
Enkele belangrijke eisen waren de afschaffing van corvées (herendiensten), gelijkheid voor de
belastingen, en toegang tot functies (militair, civiel, geestelijk) voor iedereen, niet alleen voor
edelen en geestelijken. Velen wilden "plus de privilèges plus d'humiliation et l'égalité pour tous
la liberté aussi" (geen privileges, geen vernedering, en gelijkheid voor iedereen, vrijheid ook).
Bij de opening van de Staten-Generaal in Versailles sprak de Koning over de noodzaak om het
financiële tekort aan te pakken. De vertegenwoordigers van de Derde Stand waren allemaal in
het zwart gekleed. De Derde Stand omvatte iedereen die noch edelman noch priester was.
Het grote discussiepunt was de stemprocedure: per orde of per hoofd. Stemmen per orde gaf
de geestelijkheid en de adel (twee ordes) altijd de meerderheid over de Derde Stand. Stemmen
per hoofd zou de Derde Stand de meerderheid geven, aangezien zij veel meer
vertegenwoordigers hadden. Necker werd beschouwd als iemand met goede intenties, maar hij
leefde niet in dezelfde wereld als het gewone volk. Een mogelijke oplossing was dat de lagere
geestelijkheid, die armer was, zich zou aansluiten bij de Derde Stand.
De leden van de Derde Stand verklaarden zichzelf te vertegenwoordigen 96% van de natie en
projecteerden zich te vormen tot een Assemblée Nationale (Nationale Vergadering), zonder de
instemming van de Koning. Dit was precies wat Necker had voorzien. De Koning wilde dit
onwettig verklaren.
Toen de afgevaardigden van de Derde Stand de vergaderzaal de volgende dag gesloten vonden,
kwamen ze bijeen in een nabijgelegen kaatsbaan. Daar legden ze de Eed op de Kaatsbaan af,
waarbij ze zwoeren nooit uiteen te gaan en overal bijeen te komen waar de omstandigheden dit
vereisten, totdat ze Frankrijk een grondwet hadden gegeven. De Koning verklaarde de
beslissingen van de "prétendue Assemblée nationale" (zogenaamde Nationale
Vergadering) nietig, illegaal en ongrondwettelijk. De afgevaardigden, geleid door Bailly, de
gekozen voorzitter, verklaarden echter dat de natie in vergadering geen bevelen van wie dan
ook ontving en alleen onder dwang van bajonetten zou wijken.
Dit werd gezien als een uitdaging aan de monarchie, maar ook als een oproep aan de Koning
om het bestaan van de Vergadering te erkennen en het bestuur te delen. Anderen zagen het
als verraad en wilden de afgevaardigden ophangen als voorbeeld. Necker adviseerde de Koning
, een compromis te zoeken, omdat verzet de situatie alleen maar zou verergeren. De Koning
moest voorlopig toegeven aan de eisen van de Vergadering, maar zich voorbereiden om
toekomstige eisen met geweld te beantwoorden. De Koningin begreep de situatie beter dan
velen, aldus een gesprekspartner.
Necker adviseerde tegen de inzet van buitenlandse regimenten, aangezien de mensen dit
als tirannie zouden zien. De Koning vertrouwde echter op hun loyaliteit. Vanwege dit
meningsverschil diende Necker zijn ontslag in, wat de Koning accepteerde.
Het nieuws van Neckers ontslag bereikte Parijs. Dit werd gezien als het signaal voor een "Saint-
Barthélémy pour les patriotes" (een Bartholomeusnacht voor de patriotten), met Zwitserse en
Duitse bataljons die de burgers zouden afslachten. Er klonk een oproep tot de wapens. De kleur
van hoop, wit, werd het symbool en uniform van de opstandelingen. Camille Desmoulins was
een van de sprekers die opriep tot vrijheid. Lafayette merkte op dat als de Koning zijn troepen
zou gebruiken, hem dat duur zou komen te staan. Het volk wilde dat de tirannie niet zou
triomferen over de vrijheid. Mannen werden aangemoedigd om vrijwilligers te worden. Wapen
werden gezocht bij de Invalides en buskruit bij de Bastille.
De menigte eiste de Bastille. Een delegatie van het Permanent Comité van het stadhuis van
Parijs probeerde te onderhandelen met de gouverneur van de Bastille. Ze vroegen om de
kanonnen te verwijderen, die werden gezien als een belediging voor het volk. De gouverneur
stemde ermee in de kanonnen terug te trekken en de embrasures (openingen voor kanonnen) te
sluiten, als een gebaar van goede wil.
Echter, de spanning bleef hoog. Er waren slechts zeven gevangenen in de Bastille: vier
vervalsers, een Ierse man die dacht dat hij Julius Caesar was, en twee anderen. De gouverneur
weigerde de deuren van de Bastille te openen voor het volk. Ondanks zijn eed niet als eerste te
vuren, begon er geschoten te worden. Dit leidde tot de Bestorming van de Bastille op 14 juli
1789. De gouverneur capituleerde uiteindelijk, bedreigd met het laten ontploffen van 20.000
vaten buskruit.
De Bestorming van de Bastille was geen opstand, maar een revolutie. De gebeurtenissen
zorgden ervoor dat de dingen "plus jamais les mêmes" (nooit meer hetzelfde) zouden zijn. De
Koning keerde terug naar Parijs. De sleutels van de Bastille werden aan hem overhandigd. De
Koning werd begroet met "Vive le Roi". Bailly werd benoemd tot de eerste burgemeester van
Parijs. Lafayette werd aangesteld als generaal van de nieuw gevormde Garde Nationale,
bestaande uit vrijwilligers voor de verdediging van Parijs. De kleuren van Parijs (blauw en rood)
werden geadopteerd, en Lafayette voegde het wit van de monarchie toe om een cocarde te
vormen. De Koning droeg deze cocarde op zijn hoed als teken van steun. De Koning beval de
terugtrekking van troepen rond Parijs en vroeg Necker om terug te keren.
In de Nationale Vergadering leidde de volkswoede tot de afschaffing van privileges en feodale
rechten. Vicomte de Noailles stelde voor alle privileges van de adel af te schaffen. De
Beauharnais vroeg dat functies voor iedereen toegankelijk werden. Duc de La Rochefoucauld-
Liancourt vroeg om de afschaffing van de slavernij. Een bisschop van Nancy deed afstand van
onrechtmatig verworven kerkelijke bezittingen. Ook de vrijheid van religieuze mening en
de vrijheid van drukpers werden genoemd. Camille Desmoulins wilde een krant oprichten,
"Révolution française", om de zorgen en hoop van het volk te uiten.
De Vergadering stelde de Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen (Verklaring van de
Rechten van de Mens en de Burger) op, met als doel de natuurlijke, onvervreemdbare en heilige
rechten van de mens te exposeren. Enkele belangrijke punten waren:
• Mannen worden vrij en gelijk in rechten geboren.
Hier is een uitgebreide samenvatting van het eerste deel over de Franse Revolutie, gebaseerd op
de verstrekte bronteksten:
De Franse Revolutie begon te midden van een diepe financiële crisis, veroorzaakt door uitgaven
van het hof, persoonlijke kosten van de Koningin, en de deelname aan de Amerikaanse
Onafhankelijkheidsoorlog, wat Frankrijk 2000 miljoen livres had gekost. De situatie was "peu
encourageantes" (weinig bemoedigend).
Monsieur Necker, de minister, zag twee opties om de schulden van de Koning aan te pakken:
1. De schulden niet erkennen en de gevolgen negeren.
2. De Staten-Generaal bijeenroepen, aangezien dit het enige orgaan was dat bevoegd
was om belastingen te heffen om de schulden af te lossen. Dit was 150 jaar niet
gebeurd.
In aanloop naar de Staten-Generaal werden in dorpen bijeenkomsten georganiseerd, zoals in
een parochiezaal op 6 maart, om de Cahiers de Doléances (klaagbrieven) op te stellen.
Mannen van 25 jaar en ouder die belasting betaalden, werden uitgenodigd om hun grieven te
uiten. Het doel was om de Koning de waarheid te vertellen over wat er mis was in zijn koninkrijk.
Enkele belangrijke eisen waren de afschaffing van corvées (herendiensten), gelijkheid voor de
belastingen, en toegang tot functies (militair, civiel, geestelijk) voor iedereen, niet alleen voor
edelen en geestelijken. Velen wilden "plus de privilèges plus d'humiliation et l'égalité pour tous
la liberté aussi" (geen privileges, geen vernedering, en gelijkheid voor iedereen, vrijheid ook).
Bij de opening van de Staten-Generaal in Versailles sprak de Koning over de noodzaak om het
financiële tekort aan te pakken. De vertegenwoordigers van de Derde Stand waren allemaal in
het zwart gekleed. De Derde Stand omvatte iedereen die noch edelman noch priester was.
Het grote discussiepunt was de stemprocedure: per orde of per hoofd. Stemmen per orde gaf
de geestelijkheid en de adel (twee ordes) altijd de meerderheid over de Derde Stand. Stemmen
per hoofd zou de Derde Stand de meerderheid geven, aangezien zij veel meer
vertegenwoordigers hadden. Necker werd beschouwd als iemand met goede intenties, maar hij
leefde niet in dezelfde wereld als het gewone volk. Een mogelijke oplossing was dat de lagere
geestelijkheid, die armer was, zich zou aansluiten bij de Derde Stand.
De leden van de Derde Stand verklaarden zichzelf te vertegenwoordigen 96% van de natie en
projecteerden zich te vormen tot een Assemblée Nationale (Nationale Vergadering), zonder de
instemming van de Koning. Dit was precies wat Necker had voorzien. De Koning wilde dit
onwettig verklaren.
Toen de afgevaardigden van de Derde Stand de vergaderzaal de volgende dag gesloten vonden,
kwamen ze bijeen in een nabijgelegen kaatsbaan. Daar legden ze de Eed op de Kaatsbaan af,
waarbij ze zwoeren nooit uiteen te gaan en overal bijeen te komen waar de omstandigheden dit
vereisten, totdat ze Frankrijk een grondwet hadden gegeven. De Koning verklaarde de
beslissingen van de "prétendue Assemblée nationale" (zogenaamde Nationale
Vergadering) nietig, illegaal en ongrondwettelijk. De afgevaardigden, geleid door Bailly, de
gekozen voorzitter, verklaarden echter dat de natie in vergadering geen bevelen van wie dan
ook ontving en alleen onder dwang van bajonetten zou wijken.
Dit werd gezien als een uitdaging aan de monarchie, maar ook als een oproep aan de Koning
om het bestaan van de Vergadering te erkennen en het bestuur te delen. Anderen zagen het
als verraad en wilden de afgevaardigden ophangen als voorbeeld. Necker adviseerde de Koning
, een compromis te zoeken, omdat verzet de situatie alleen maar zou verergeren. De Koning
moest voorlopig toegeven aan de eisen van de Vergadering, maar zich voorbereiden om
toekomstige eisen met geweld te beantwoorden. De Koningin begreep de situatie beter dan
velen, aldus een gesprekspartner.
Necker adviseerde tegen de inzet van buitenlandse regimenten, aangezien de mensen dit
als tirannie zouden zien. De Koning vertrouwde echter op hun loyaliteit. Vanwege dit
meningsverschil diende Necker zijn ontslag in, wat de Koning accepteerde.
Het nieuws van Neckers ontslag bereikte Parijs. Dit werd gezien als het signaal voor een "Saint-
Barthélémy pour les patriotes" (een Bartholomeusnacht voor de patriotten), met Zwitserse en
Duitse bataljons die de burgers zouden afslachten. Er klonk een oproep tot de wapens. De kleur
van hoop, wit, werd het symbool en uniform van de opstandelingen. Camille Desmoulins was
een van de sprekers die opriep tot vrijheid. Lafayette merkte op dat als de Koning zijn troepen
zou gebruiken, hem dat duur zou komen te staan. Het volk wilde dat de tirannie niet zou
triomferen over de vrijheid. Mannen werden aangemoedigd om vrijwilligers te worden. Wapen
werden gezocht bij de Invalides en buskruit bij de Bastille.
De menigte eiste de Bastille. Een delegatie van het Permanent Comité van het stadhuis van
Parijs probeerde te onderhandelen met de gouverneur van de Bastille. Ze vroegen om de
kanonnen te verwijderen, die werden gezien als een belediging voor het volk. De gouverneur
stemde ermee in de kanonnen terug te trekken en de embrasures (openingen voor kanonnen) te
sluiten, als een gebaar van goede wil.
Echter, de spanning bleef hoog. Er waren slechts zeven gevangenen in de Bastille: vier
vervalsers, een Ierse man die dacht dat hij Julius Caesar was, en twee anderen. De gouverneur
weigerde de deuren van de Bastille te openen voor het volk. Ondanks zijn eed niet als eerste te
vuren, begon er geschoten te worden. Dit leidde tot de Bestorming van de Bastille op 14 juli
1789. De gouverneur capituleerde uiteindelijk, bedreigd met het laten ontploffen van 20.000
vaten buskruit.
De Bestorming van de Bastille was geen opstand, maar een revolutie. De gebeurtenissen
zorgden ervoor dat de dingen "plus jamais les mêmes" (nooit meer hetzelfde) zouden zijn. De
Koning keerde terug naar Parijs. De sleutels van de Bastille werden aan hem overhandigd. De
Koning werd begroet met "Vive le Roi". Bailly werd benoemd tot de eerste burgemeester van
Parijs. Lafayette werd aangesteld als generaal van de nieuw gevormde Garde Nationale,
bestaande uit vrijwilligers voor de verdediging van Parijs. De kleuren van Parijs (blauw en rood)
werden geadopteerd, en Lafayette voegde het wit van de monarchie toe om een cocarde te
vormen. De Koning droeg deze cocarde op zijn hoed als teken van steun. De Koning beval de
terugtrekking van troepen rond Parijs en vroeg Necker om terug te keren.
In de Nationale Vergadering leidde de volkswoede tot de afschaffing van privileges en feodale
rechten. Vicomte de Noailles stelde voor alle privileges van de adel af te schaffen. De
Beauharnais vroeg dat functies voor iedereen toegankelijk werden. Duc de La Rochefoucauld-
Liancourt vroeg om de afschaffing van de slavernij. Een bisschop van Nancy deed afstand van
onrechtmatig verworven kerkelijke bezittingen. Ook de vrijheid van religieuze mening en
de vrijheid van drukpers werden genoemd. Camille Desmoulins wilde een krant oprichten,
"Révolution française", om de zorgen en hoop van het volk te uiten.
De Vergadering stelde de Déclaration des Droits de l'Homme et du Citoyen (Verklaring van de
Rechten van de Mens en de Burger) op, met als doel de natuurlijke, onvervreemdbare en heilige
rechten van de mens te exposeren. Enkele belangrijke punten waren:
• Mannen worden vrij en gelijk in rechten geboren.
