Samenvatting - Le temps d’un soupir – Anne Philippe
Anne wordt vroeg wakker en dan denkt ze aan het verleden. Ze keert haar gezicht
naar het kussen dat ze iedere avond rechts van haar legt. Ze ziet zijn kalme gezicht
dat geen spoor van angst heeft. Ze denkt aan de laatste uren voor zijn dood. Ze
streelde zijn handen en zijn gezicht. Hij was voor altijd onbeweeglijk. De dood
scheidde hen voor eeuwig. Ze voelt zich thuis in de stilte van de winter, op de naakte
reukloze aarde. Ze dwingt zich tot dezelfde soort slaap.
In de lente zal ze tegen de stroom oproeien. De eerste bloem zien bloeien en het
zingen van de vogels zullen haar overstromen.
Ze loopt door de tuinen van het Luxembourg. Ze volgt de paden van twee jaar
geleden. Het is herfst. Tot nu toe was ze niet geïnteresseerd in de dood. Ze hield er
geen rekening mee. Alleen het leven was van belang.
Dan gaat ze naar haar kindertijd terug. Ze is een kind van gescheiden ouders. Ze
gaat haar tijd doorbrengen bij de familie van vaders zijde, bij zijn broer, zijn
schoonzus.
Bij het afscheid drukt haar moeder haar stevig in haar armen en ze zoent haar uit alle
macht. Ze is van plan om zelf haar geluk op te bouwen.
Hij heeft nog zes maanden te leven. Ze vraagt om euthanasie nu hij nog buiten
kennis is maar dat willen de doctoren niet. Als alles goed gegaan was, waren het drie
slechte dagen geworden en dan zou er weer een nieuw leven voor hen zijn. Maar nu
waren het drie slechte dagen met aan het einde de dood.
Het is acht jaar geleden dat ze naar een huis gingen kijken. Het was lente maar toch
was het koud. Het huis was lelijk, rood met geel, ontsierd door een stijve stoep als
een wrat op de neus. Alleen het dak was mooi en er stroomde een rivier op 20 meter
afstand. Ze zouden er de liefde geboren doen worden. Daar in dat witte huis met
bomen, bloemen en groenten zijn de kinderen geboren.
Toen ze wist dat hij sterven zou, wist ze dat ze daar nooit meer zou terugkeren.
Eenmaal is ze er nog geweest omdat hij het vroeg. De tuinman, monsieur B., was
aan het werk zoals de eerste keer dat ze daar kwamen kijken. Op die namiddag zou
het haar normaal zijn voorgekomen als op het ogenblik dat hij sterft de grond zich
geopend zou hebben en alles is verzwolgen.
Ze denkt terug aan een nacht in de sneeuw. Ze waren dichtbij de nacht en bij de
hemel. Daar hebben ze afgesproken dat, als ze ooit ongelukkig zouden worden, het
elegant te doen. Dat hebben ze elkaar beloofd.
Er zijn dagen dat ze zichzelf wantrouwt. Ze hoort zijn stem, zijn hand op haar
schouder of zijn stap in de hal. Dan is ze verloren. Dan weet ze dat het echt is.
Het einde van de wereld: zijn dood.
In Parijs kijkt men zelden naar de hemel. Zij deden het wel iedere keer als ze buiten
de stad kwamen. Als ze niet bij elkaar konden zijn, gaf hij een rendez-vous op een
ster en het was dan of zij de draad van hun liefde, zijn oorsprong zag nemen bij elk
Anne wordt vroeg wakker en dan denkt ze aan het verleden. Ze keert haar gezicht
naar het kussen dat ze iedere avond rechts van haar legt. Ze ziet zijn kalme gezicht
dat geen spoor van angst heeft. Ze denkt aan de laatste uren voor zijn dood. Ze
streelde zijn handen en zijn gezicht. Hij was voor altijd onbeweeglijk. De dood
scheidde hen voor eeuwig. Ze voelt zich thuis in de stilte van de winter, op de naakte
reukloze aarde. Ze dwingt zich tot dezelfde soort slaap.
In de lente zal ze tegen de stroom oproeien. De eerste bloem zien bloeien en het
zingen van de vogels zullen haar overstromen.
Ze loopt door de tuinen van het Luxembourg. Ze volgt de paden van twee jaar
geleden. Het is herfst. Tot nu toe was ze niet geïnteresseerd in de dood. Ze hield er
geen rekening mee. Alleen het leven was van belang.
Dan gaat ze naar haar kindertijd terug. Ze is een kind van gescheiden ouders. Ze
gaat haar tijd doorbrengen bij de familie van vaders zijde, bij zijn broer, zijn
schoonzus.
Bij het afscheid drukt haar moeder haar stevig in haar armen en ze zoent haar uit alle
macht. Ze is van plan om zelf haar geluk op te bouwen.
Hij heeft nog zes maanden te leven. Ze vraagt om euthanasie nu hij nog buiten
kennis is maar dat willen de doctoren niet. Als alles goed gegaan was, waren het drie
slechte dagen geworden en dan zou er weer een nieuw leven voor hen zijn. Maar nu
waren het drie slechte dagen met aan het einde de dood.
Het is acht jaar geleden dat ze naar een huis gingen kijken. Het was lente maar toch
was het koud. Het huis was lelijk, rood met geel, ontsierd door een stijve stoep als
een wrat op de neus. Alleen het dak was mooi en er stroomde een rivier op 20 meter
afstand. Ze zouden er de liefde geboren doen worden. Daar in dat witte huis met
bomen, bloemen en groenten zijn de kinderen geboren.
Toen ze wist dat hij sterven zou, wist ze dat ze daar nooit meer zou terugkeren.
Eenmaal is ze er nog geweest omdat hij het vroeg. De tuinman, monsieur B., was
aan het werk zoals de eerste keer dat ze daar kwamen kijken. Op die namiddag zou
het haar normaal zijn voorgekomen als op het ogenblik dat hij sterft de grond zich
geopend zou hebben en alles is verzwolgen.
Ze denkt terug aan een nacht in de sneeuw. Ze waren dichtbij de nacht en bij de
hemel. Daar hebben ze afgesproken dat, als ze ooit ongelukkig zouden worden, het
elegant te doen. Dat hebben ze elkaar beloofd.
Er zijn dagen dat ze zichzelf wantrouwt. Ze hoort zijn stem, zijn hand op haar
schouder of zijn stap in de hal. Dan is ze verloren. Dan weet ze dat het echt is.
Het einde van de wereld: zijn dood.
In Parijs kijkt men zelden naar de hemel. Zij deden het wel iedere keer als ze buiten
de stad kwamen. Als ze niet bij elkaar konden zijn, gaf hij een rendez-vous op een
ster en het was dan of zij de draad van hun liefde, zijn oorsprong zag nemen bij elk
