College 6 artikel 3:
Research in developmental disabilities: Staff attributions of the causes of challenging behaviour in
children and adults with profound intellectual and multiple disabilities.
Poppes, Van der Putten, Ten Brug en Vlaskamp 2016
Personeelsaccreditaties van de oorzaken van uitdagend gedrag bij kinderen en volwassenen met
ernstige intellectuele en meervoudige handicaps.
Inleiding
Een studie heeft aangetoond dat het personeel over het algemeen geen (probleemgedrag) of
ernstige gevolgen van probleemgedrag ervaart bij mensen met ernstige intellectuele en meervoudige
handicaps (PIMD in Nederlands (Z)EMVB)).
In deze studie trachtten we een beter begrip te krijgen van de causale verklaringen die directe zorg
en ondersteunend personeel geven voor probleemgedrag in deze groep. Het doel van deze studie
was tweeledig: 1: om te bepalen hoe het probleemuitdagend gedrag bij kinderen en volwassenen
met PIMD beschrijft; en 2: analyseren of meer ervaren medewerkers probleemgedrag bij kinderen en
volwassenen met PIMD anders beschrijven dan minder ervaren personeel.
In totaal nam 195 direct ondersteunend personeel en een gelijk aantal kinderen en volwassenen met
PIMD deel aan het onderzoek. Direct ondersteunende medewerkers vulden de probleemgedrag
Attribution Scale in (vijf causale verklarende modellen voor probleemgedrag) om problematisch
gedrag in één persoon te verklaren die zij ondersteunden. Uit de resultaten blijkt dat direct
ondersteunend personeel als geheel het biomedisch model rapporteert als de meest plausibele
verklaring voor probleemgedrag bij kinderen en volwassenen met PIMD.
Echter, in de huidige studie zijn de gemiddelde scores op alle modellen laag. Dit kan betekenen dat
een groot aantal medewerkers vond dat er geen van de modellen in het bijzonder nuttig zijn als
mogelijke verklaringen voor probleemgedrag bij mensen met EMB. Dit kan betekenen dat de
medewerkers moeite hebben met vermelding van de oorzaak van probleemgedrag in deze groep.
Een andere mogelijke verklaring zou kunnen zijn dat er weinig wetenschappelijke kennis over het
veroorzaken van en het behoud van factoren van probleemgedrag bij mensen met EMB. Het kan ook
betekenen dat het personeel extra verklaringen heeft voor probleemgedrag in deze doelgroep die
niet in het gebruikte instrument worden genoemd. Toekomstig onderzoek moet deze problemen
aanpakken. Er werden geen verschillen gevonden tussen meer ervaren en minder ervaren directe
ondersteuners.
1. Inleiding
De afgelopen decennia zijn voldoende onderzoeksresultaten opgeleverd over de prevalentie en
preventie van probleemgedrag bij mensen met een verstandelijke beperking. Uit deze onderzoeken
blijkt dat mensen met een verstandelijke beperking meer risico lopen om probleemgedrag te
vertonen dan de gemiddelde bevolking. Studies tonen een variërende prevalentie aan van
probleemgedrag bij mensen met een verstandelijke beperking, van 5 tot 15% en grote populatie-
gebaseerde onderzoeken tot ongeveer 80% in specifieke settings. De definitie van uitdagend gedrag
is 'cultureel abnormaal gedrag (en) met een dergelijke intensiteit, frequentie of duur dat de fysieke
veiligheid van de persoon of anderen waarschijnlijk in ernstige mate in gevaar wordt gebracht, of
gedrag dat waarschijnlijk het gebruik van, of ertoe leidt dat de persoon de toegang tot, gewone
gemeenschapsvoorzieningen wordt ontzegd .;
, Het ROyal College of Psychiatry, British Psychological Society en ROyal College of Speeck and
Language Therapists 2007 heeft deze definitie bijgewerkt naar: 'Gedrag dat kan worden omschreven
als een probleem als het van zo'n intensiteit, frequentie of duur is dat het de kwaliteit van het leven
bedreigt en / of de fysieke veiligheid van de persoon of anderen en zal waarschijnlijk leiden tot
antwoorden die beperkend, aversief zijn of leiden tot uitsluiting "
Deze definitie benadrukt de sociale constructie van probleemgedrag als een product van een
interactie tussen het individu en zijn omgeving. Factoren die in de literatuur worden beschreven als
van invloed op het ontstaan en het onderhoud van uitdagend gedrag, zijn de mate van verstandelijke
beperking, de mate van motorische beperking en de aanwezigheid van sensorische stoornissen,
bijkomende gezondheidsproblemen (bijv. Epilepsie, psychische problemen, slaapproblemen) en
communicatieve vaardigheden. problemen. Deze factoren zijn allemaal aanwezig bij kinderen en
volwassenen met diepgaande intellectuele en meervoudige handicaps (PIMD). Deze groep heeft een
geschat intelligentiequotiënt van 25 punten of lager (wat betekent dat ze uitgebreide ondersteuning
nodig hebben) en ernstige of diepgaande motorische beperkingen, wat zich uit in het feit dat ze niet
in staat zijn om zelfstandig te bewegen en beperkt gebruik van hun hand / armen hebben. Mensen
met PIMD hebben grote problemen met receptieve of expressieve communicatie, wat resulteert in
het begrijpen en gebruiken van een klein aantal woorden of volledig vertrouwen op niet-symbolische
vormen van communicatie. Bovendien heeft deze groep vaak sensorische problemen en veel extra
gezondheidsproblemen, zoals epilepsie, darm- en buikproblemen en long- en
ademhalingsproblemen.
Probleemgedrag zal dus naar verwachting meer voorkomen bij personen die vaak dergelijke vormen
van comorbiditeit hebben, zoals mensen met PIMD. Een studie uitgevoerd naar de prevalentiecijfers
voor alle soorten probleemgedrag bij 181 kinderen en volwassenen met PIMD toont aan dat de
prevalentiecijfers inderdaad hoog zijn (zelfbeschadigend 82%, stereotiep 82%, teruggetrokken 84%
en agressief / destructief gedrag 45%). Voorbeelden van gedrag dat zich voordoet met een hoge
frequentie (dat wil zeggen dagelijks of per uur) omvatten het slaan op het hoofd, schreeuwen, een
gesloten, slappe houding hebben of herhalende gebaren maken in reactie op activiteiten die het
grootste deel van de dag worden aangeboden . Ook al lijkt probleemgedrag heel gebruikelijk bij
mensen met PIMD, het personeel meldt het meestal als van minder groot belang voor de individuen
zelf. Een van de gevolgen van deze waargenomen lage ernst kan zijn dat probleemgedrag niet
systematisch wordt aangepakt in de dagelijkse praktijk, zoals blijkt uit een onderzoek van Poppes,
Van der Putten en Vlaskamp. Waar interventies gericht op het verminderen of voorkomen van
probleemgedrag zijn opgenomen in individuele uitgebreide serviceplannen, lijken ze simplistisch en
zijn er vrijwel geen doelen om probleemgedrag bij mensen met PIMD te documenteren, verminderen
of voorkomen.
Dit is een reden tot zorg, omdat probleemgedrag niet alleen fysieke gevolgen heeft voor de
individuen zelf, maar ook ernstige gevolgen kan hebben voor hun vermogen om een relatie te leggen
met de wereld om hen heen. Bijvoorbeeld, stereotiep gedrag dat optreedt op uurbasis kan de
aandacht van de persoon met PIMD voor een groot deel van de dag 'vangen', en dientengevolge de
communicatie met hun omgeving belemmeren en daardoor kansen verkleinen om relaties met
anderen op te bouwen en te onderhouden. Deze relaties zijn van vitaal belang voor mensen met
PIMD als een manier om ervaring op te doen en invloed uit te oefenen op hun eigen leven. In het
algemeen wordt aangenomen dat uitdagend gedrag sociaal gedrag is dat kan worden beïnvloed door
de acties van anderen in de omgeving. Medewerkersovertuigingen / toeschrijvingen met betrekking
tot de oorzaak van uitdagend gedrag kunnen van invloed zijn op de acties die het personeel
onderneemt met betrekking tot mensen die afkeurend gedrag vertonen.
Research in developmental disabilities: Staff attributions of the causes of challenging behaviour in
children and adults with profound intellectual and multiple disabilities.
Poppes, Van der Putten, Ten Brug en Vlaskamp 2016
Personeelsaccreditaties van de oorzaken van uitdagend gedrag bij kinderen en volwassenen met
ernstige intellectuele en meervoudige handicaps.
Inleiding
Een studie heeft aangetoond dat het personeel over het algemeen geen (probleemgedrag) of
ernstige gevolgen van probleemgedrag ervaart bij mensen met ernstige intellectuele en meervoudige
handicaps (PIMD in Nederlands (Z)EMVB)).
In deze studie trachtten we een beter begrip te krijgen van de causale verklaringen die directe zorg
en ondersteunend personeel geven voor probleemgedrag in deze groep. Het doel van deze studie
was tweeledig: 1: om te bepalen hoe het probleemuitdagend gedrag bij kinderen en volwassenen
met PIMD beschrijft; en 2: analyseren of meer ervaren medewerkers probleemgedrag bij kinderen en
volwassenen met PIMD anders beschrijven dan minder ervaren personeel.
In totaal nam 195 direct ondersteunend personeel en een gelijk aantal kinderen en volwassenen met
PIMD deel aan het onderzoek. Direct ondersteunende medewerkers vulden de probleemgedrag
Attribution Scale in (vijf causale verklarende modellen voor probleemgedrag) om problematisch
gedrag in één persoon te verklaren die zij ondersteunden. Uit de resultaten blijkt dat direct
ondersteunend personeel als geheel het biomedisch model rapporteert als de meest plausibele
verklaring voor probleemgedrag bij kinderen en volwassenen met PIMD.
Echter, in de huidige studie zijn de gemiddelde scores op alle modellen laag. Dit kan betekenen dat
een groot aantal medewerkers vond dat er geen van de modellen in het bijzonder nuttig zijn als
mogelijke verklaringen voor probleemgedrag bij mensen met EMB. Dit kan betekenen dat de
medewerkers moeite hebben met vermelding van de oorzaak van probleemgedrag in deze groep.
Een andere mogelijke verklaring zou kunnen zijn dat er weinig wetenschappelijke kennis over het
veroorzaken van en het behoud van factoren van probleemgedrag bij mensen met EMB. Het kan ook
betekenen dat het personeel extra verklaringen heeft voor probleemgedrag in deze doelgroep die
niet in het gebruikte instrument worden genoemd. Toekomstig onderzoek moet deze problemen
aanpakken. Er werden geen verschillen gevonden tussen meer ervaren en minder ervaren directe
ondersteuners.
1. Inleiding
De afgelopen decennia zijn voldoende onderzoeksresultaten opgeleverd over de prevalentie en
preventie van probleemgedrag bij mensen met een verstandelijke beperking. Uit deze onderzoeken
blijkt dat mensen met een verstandelijke beperking meer risico lopen om probleemgedrag te
vertonen dan de gemiddelde bevolking. Studies tonen een variërende prevalentie aan van
probleemgedrag bij mensen met een verstandelijke beperking, van 5 tot 15% en grote populatie-
gebaseerde onderzoeken tot ongeveer 80% in specifieke settings. De definitie van uitdagend gedrag
is 'cultureel abnormaal gedrag (en) met een dergelijke intensiteit, frequentie of duur dat de fysieke
veiligheid van de persoon of anderen waarschijnlijk in ernstige mate in gevaar wordt gebracht, of
gedrag dat waarschijnlijk het gebruik van, of ertoe leidt dat de persoon de toegang tot, gewone
gemeenschapsvoorzieningen wordt ontzegd .;
, Het ROyal College of Psychiatry, British Psychological Society en ROyal College of Speeck and
Language Therapists 2007 heeft deze definitie bijgewerkt naar: 'Gedrag dat kan worden omschreven
als een probleem als het van zo'n intensiteit, frequentie of duur is dat het de kwaliteit van het leven
bedreigt en / of de fysieke veiligheid van de persoon of anderen en zal waarschijnlijk leiden tot
antwoorden die beperkend, aversief zijn of leiden tot uitsluiting "
Deze definitie benadrukt de sociale constructie van probleemgedrag als een product van een
interactie tussen het individu en zijn omgeving. Factoren die in de literatuur worden beschreven als
van invloed op het ontstaan en het onderhoud van uitdagend gedrag, zijn de mate van verstandelijke
beperking, de mate van motorische beperking en de aanwezigheid van sensorische stoornissen,
bijkomende gezondheidsproblemen (bijv. Epilepsie, psychische problemen, slaapproblemen) en
communicatieve vaardigheden. problemen. Deze factoren zijn allemaal aanwezig bij kinderen en
volwassenen met diepgaande intellectuele en meervoudige handicaps (PIMD). Deze groep heeft een
geschat intelligentiequotiënt van 25 punten of lager (wat betekent dat ze uitgebreide ondersteuning
nodig hebben) en ernstige of diepgaande motorische beperkingen, wat zich uit in het feit dat ze niet
in staat zijn om zelfstandig te bewegen en beperkt gebruik van hun hand / armen hebben. Mensen
met PIMD hebben grote problemen met receptieve of expressieve communicatie, wat resulteert in
het begrijpen en gebruiken van een klein aantal woorden of volledig vertrouwen op niet-symbolische
vormen van communicatie. Bovendien heeft deze groep vaak sensorische problemen en veel extra
gezondheidsproblemen, zoals epilepsie, darm- en buikproblemen en long- en
ademhalingsproblemen.
Probleemgedrag zal dus naar verwachting meer voorkomen bij personen die vaak dergelijke vormen
van comorbiditeit hebben, zoals mensen met PIMD. Een studie uitgevoerd naar de prevalentiecijfers
voor alle soorten probleemgedrag bij 181 kinderen en volwassenen met PIMD toont aan dat de
prevalentiecijfers inderdaad hoog zijn (zelfbeschadigend 82%, stereotiep 82%, teruggetrokken 84%
en agressief / destructief gedrag 45%). Voorbeelden van gedrag dat zich voordoet met een hoge
frequentie (dat wil zeggen dagelijks of per uur) omvatten het slaan op het hoofd, schreeuwen, een
gesloten, slappe houding hebben of herhalende gebaren maken in reactie op activiteiten die het
grootste deel van de dag worden aangeboden . Ook al lijkt probleemgedrag heel gebruikelijk bij
mensen met PIMD, het personeel meldt het meestal als van minder groot belang voor de individuen
zelf. Een van de gevolgen van deze waargenomen lage ernst kan zijn dat probleemgedrag niet
systematisch wordt aangepakt in de dagelijkse praktijk, zoals blijkt uit een onderzoek van Poppes,
Van der Putten en Vlaskamp. Waar interventies gericht op het verminderen of voorkomen van
probleemgedrag zijn opgenomen in individuele uitgebreide serviceplannen, lijken ze simplistisch en
zijn er vrijwel geen doelen om probleemgedrag bij mensen met PIMD te documenteren, verminderen
of voorkomen.
Dit is een reden tot zorg, omdat probleemgedrag niet alleen fysieke gevolgen heeft voor de
individuen zelf, maar ook ernstige gevolgen kan hebben voor hun vermogen om een relatie te leggen
met de wereld om hen heen. Bijvoorbeeld, stereotiep gedrag dat optreedt op uurbasis kan de
aandacht van de persoon met PIMD voor een groot deel van de dag 'vangen', en dientengevolge de
communicatie met hun omgeving belemmeren en daardoor kansen verkleinen om relaties met
anderen op te bouwen en te onderhouden. Deze relaties zijn van vitaal belang voor mensen met
PIMD als een manier om ervaring op te doen en invloed uit te oefenen op hun eigen leven. In het
algemeen wordt aangenomen dat uitdagend gedrag sociaal gedrag is dat kan worden beïnvloed door
de acties van anderen in de omgeving. Medewerkersovertuigingen / toeschrijvingen met betrekking
tot de oorzaak van uitdagend gedrag kunnen van invloed zijn op de acties die het personeel
onderneemt met betrekking tot mensen die afkeurend gedrag vertonen.
