Jurisprudentie: overzicht alle voorgeschreven arresten

Jurisprudentie arbeidsrecht

Bijeenkomst 1

LRV/Van Gorkum
Volgens de HR is er pas sprake van een arbeidsovereenkomst als er over
de essentialia overeenstemming is bereikt, dat was in onderliggende
casus niet het geval. Er was in dit arrest wel voldaan aan de elementen
van art. 7:610 BW, maar partijen hadden geen overeenstemming bereikt
over het concurrentiebeding. Er werd geen arbeidsovereenkomst
aangenomen omdat partijen geen overeenstemming hadden bereikt over
de essentialia. Het interessante aan de casus was dat partijen wel
gedurende enige weken arbeid tegen betaling in een gezagsverhouding
hadden verricht, maar was er omdat er geen overeenkomst op essentiële
onderdelen was, geen arbeidsovereenkomst aangenomen.

Plas/Valburg
De drie fases voorafgaand aan het sluiten van een contract gelden ook in
het arbeidsrecht.

ABN AMRO/Malhi
Kan aan uitzendovk geruisloos overgaan in een aovk? Nee daartegen
verzet de rechtszekerheid zich volgens HR. De Hoge Raad onderscheidt
uitdrukkelijk:
1. de kwalificatie van een op zichzelf vaststaande overeenkomst op
grond waarvan de een voor de ander feitelijk werkzaamheden
verricht,
2. de daarmee verwante vraag of, en zo ja wanneer sprake is van een
arbeidsovereenkomst wanneer de een zonder duidelijke afspraken
gaat werken voor de ander, en de vraag of partijen zich jegens
elkaar hebben verbonden.

Haviltex
Of partijen zich hebben verbonden ‘is afhankelijk van hetgeen zij over en
weer hebben verklaard en uit elkaars verklaringen en gedragingen hebben
afgeleid en redelijkerwijze mochten afleiden’.

Groen/Schoevers-arrest
In dit welbekende arrest heeft de Hoge Raad in 1997 bepaald dat moet
worden gekeken naar de bedoeling van partijen en naar de feitelijke
uitvoering van de overeenkomst om erachter te komen of sprake is van
een arbeidsovereenkomst. Wat is leidend bij de vraag is er een aovk of
niet? Wat er bij de totstandkoming bedoeld is door partijen, hoe daar
feitelijk uitvoering aan is gegeven en of er sprake is van een
gezagsverhouding. Dus HR zei: je hebt dit vijf jaar lang gedaan en dan
moet je niet later lopen te peluwen dat je een aovk wil hebben.

HR Amsterdam/X

, De Hoge Raad heeft in X/Amsterdam bepaald dat de bedoeling van
partijen niet langer relevant is bij het bepalen of een overeenkomst moet
worden gekwalificeerd als arbeidsovereenkomst. Hiermee neemt de Hoge
Raad nadrukkelijk afstand van de arbeidsrechtelijke klassieker
Groen/Schoevers. De HR zegt niet dat de partij bedoeling niet meer van
belang is, maar het is een van de gezichtspunten die nodig zijn bij de
beoordeling. De bedoeling van de partijen is alleen maar van belang voor
de inhoud van de aovk en niet óf er sprake is van een aovk. RO 3.2.2.:
anders dan in Groen/Schroevers speelt de partijbedoeling geen rol meer
bij de vraag óf het moet worden gekwalificeerd als een aovk. De HR zegt:
je hebt twee fasen (twee fasen leer). Uitlegfase en kwalificatiefase. In de
uitlegfase ga je kijken; wat is er afgesproken en dat doe je aan de hand
van de haviltex, en daar speelt de bedoeling nog wel een rol. In de tweede
fase kijk je naar: oke als we weten wat we afgesproken hebben, dan zetten
we dat op een rijtje in fase 1, past dit nou binnen het frame van een aovk
of is het toch iets anders?


Bijeenkomst 2

Solutions
Art. 7:691 lid 2 BW bepaalt dat in de uitzendovereenkomst kan worden
bedongen dat die overeenkomst van rechtswege eindigt doordat aan de
terbeschikkingstelling van de werknemer op verzoek van die derde een
einde komt. De Hoge Raad heeft geoordeeld dat een cao-bepaling waarin
de fictie is opgenomen dat bij ziekte de inlener wordt geacht de
terbeschikkingstelling te hebben beëindigd, in strijd is met het wettelijk
stelsel. De wet vereist een uitdrukkelijk verzoek van de
inlener.

Deliveroo
Of voldaan is aan de vereisten voor een arbeidsovereenkomst hangt af
van de verdere omstandigheden van het geval, waarbij in het bijzonder
van belang is wat geldt indien betrokkene wel verschijnt en een opdracht
tot werk aanvaardt, en de frequentie waarmee en de duur waarvoor dat
doorgaans geschiedt.

De Hoge Raad formuleert vervolgens tien (uiteraard niet-limitatieve)
gezichtspunten, te weten:
1. de aard en duur van de werkzaamheden;
2. de wijze waarop de werkzaamheden en de werktijden worden
bepaald;
3. de inbedding van het werk en degene die de werkzaamheden
verricht in de organisatie en de bedrijfsvoering van degene voor wie
de werkzaamheden worden verricht;
4. het al dan niet bestaan van een verplichting het werk persoonlijk uit
te voeren;
5. de wijze waarop de contractuele regeling van de verhouding van
partijen is tot stand gekomen;