Boek: Trash
Auteur: Andy Mulligan
Dagboekfragment schrijven
Ik heb Rafael gekozen omdat hij de hoofdpersoon in het
boek is.
Lief dagboek,
16 oktober 2015
Vandaag was ik zoals gewoonlijk weer een beetje rond
aan het dwarrelen op de vullishoop en het leek een dag
net zo gewoon als de andere. Zoals gewoonlijk kwamen
rond 12 uur de vulliswagens aan en sprongen er al een paar kinderen in. Ik was met
mijn haak aan het zoeken naar waardevol spullen tussen al het andere vuilnis.
Grotendeels van het vuilnis is helaas poep. Poep was ook bijna het enige wat ik die
dag vond, maar ineens zag ik iets bruins liggen. Het was geen poep dat zag ik
meteen, maar het was een leren tasje! Er zou van alles in kunnen zitten: geld, papier
en allemaal andere waardevolle dingen. Ik nam het tasje voorzichtig mee want ik
wou niet dat het van me afgepakt zou worden door de andere vuilpikkers. Toen ik
ergens alleen en veilig zat begon ik voorzichtig het tasje open te maken, want ik wou
niet dat het kapot zou gaan. Toen ik zag wat erin zat viel mijn mond meteen open. Er
zaten wel elfhonderd peso in! Bovendien zat er ook nog een sleuteltje in en een
identiteitskaart. Ik wist niet wat ik met al deze dingen moest doen en vroeg mijn
beste vriend Gardo om hulp. Hij wist wel raad met het geld maar de rest was voor
hem ook onduidelijk. Er stonden nummers op het sleuteltje en op de identiteitskaart
stond de naam: José Angelico. De elfhonderd peso hadden we uiteindelijk verdeeld.
Zeshonderd voor mij, vijfhonderd voor Gardo. Dat vond ik wel zo eerlijk want ik had
eigenlijk het tasje gevonden. We staken het geld in onze zak maar we wisten nog
steeds niet wat we met de rest moesten doen. We zeiden daarna allebei: “dat komt
later wel”.
Nu is het al laat en ik moet nu naar bed. Tot morgen lief dagboek.
Auteur: Andy Mulligan
Dagboekfragment schrijven
Ik heb Rafael gekozen omdat hij de hoofdpersoon in het
boek is.
Lief dagboek,
16 oktober 2015
Vandaag was ik zoals gewoonlijk weer een beetje rond
aan het dwarrelen op de vullishoop en het leek een dag
net zo gewoon als de andere. Zoals gewoonlijk kwamen
rond 12 uur de vulliswagens aan en sprongen er al een paar kinderen in. Ik was met
mijn haak aan het zoeken naar waardevol spullen tussen al het andere vuilnis.
Grotendeels van het vuilnis is helaas poep. Poep was ook bijna het enige wat ik die
dag vond, maar ineens zag ik iets bruins liggen. Het was geen poep dat zag ik
meteen, maar het was een leren tasje! Er zou van alles in kunnen zitten: geld, papier
en allemaal andere waardevolle dingen. Ik nam het tasje voorzichtig mee want ik
wou niet dat het van me afgepakt zou worden door de andere vuilpikkers. Toen ik
ergens alleen en veilig zat begon ik voorzichtig het tasje open te maken, want ik wou
niet dat het kapot zou gaan. Toen ik zag wat erin zat viel mijn mond meteen open. Er
zaten wel elfhonderd peso in! Bovendien zat er ook nog een sleuteltje in en een
identiteitskaart. Ik wist niet wat ik met al deze dingen moest doen en vroeg mijn
beste vriend Gardo om hulp. Hij wist wel raad met het geld maar de rest was voor
hem ook onduidelijk. Er stonden nummers op het sleuteltje en op de identiteitskaart
stond de naam: José Angelico. De elfhonderd peso hadden we uiteindelijk verdeeld.
Zeshonderd voor mij, vijfhonderd voor Gardo. Dat vond ik wel zo eerlijk want ik had
eigenlijk het tasje gevonden. We staken het geld in onze zak maar we wisten nog
steeds niet wat we met de rest moesten doen. We zeiden daarna allebei: “dat komt
later wel”.
Nu is het al laat en ik moet nu naar bed. Tot morgen lief dagboek.
