Probleem 4 – Morele (paniek) over Squid Game
Leerdoelen:
Leerdoel 1: Wat is de relatie tussen criminaliteit en (massa)media?
Leerdoel 2: Wat wordt er verstaan onder morele paniek?
Leerdoel 3: Welke misvattingen zijn er over criminaliteit?
Artikel 1: Crime and everyday life, M. Felson
Leerdoel 1: Wat is de relatie tussen criminaliteit en (massa)media?
De media moet ervoor zorgen dat mensen geïnteresseerd genoeg blijven, om te blijven
kijken. Hierdoor worden er vaak nieuwsberichten online gezet over schietpartijen, moorden
en liquidaties. Felson noemt dit een ‘dramatische denkfout’, er ontstaat namelijk bij veel
mensen een erg inaccuraat beeld van wat criminaliteit inhoudt, geschetst door de media.
Mensen denken namelijk dat moord heel veel voorkomt, doordat dit altijd naar voren komt
in de media.
Effect-studies: onderzoeken in laboratoria naar effecten van de media op criminaliteit. Op
deze wijze van onderzoek doen kwam veel kritiek, omdat het niet overeen komt met de
realiteit.
Op televisie zijn vaak de grote rechtszaken te zien, waardoor mensen denken dat veel
misdrijven ook daadwerkelijk leiden tot rechtszaken.
Felson legt in vier stappen uit hoe de media omgaan met criminaliteit, waardoor mensen
desinformatie krijgen:
1. Vind een horrorverhaal
2. Entertain het publiek met dit verhaal
3. Verdien geld aan het verhaal door niet de hele waarheid te vertellen, maar een
mythe bij het verhaal te bedenken
4. Bouw verder op deze mythe voor het volgende horrorverhaal
Leerdoel 2: Wat wordt er verstaan onder morele paniek?
Niet voorbij gekomen in dit artikel.
Leerdoel 3: Welke misvattingen zijn er over criminaliteit?
Mensen denken dat moord als misdaad zeer uitgebreid voorkomt, door hoe de media dit
voor laat komen, terwijl moord minder dan 1% van de misdaden bevat. Dit wordt de
“dramatische denkfout” genoemd.
Er wordt standaard gedacht dat de politie van uur tot uur niks uitvoert en héél soms
gestoord wordt door in één keer een terroristisch moment, waarin er hele ingrijpende dingen
gebeuren. Dit terwijl de politie veel rondrijdt, papierwerk regelt, andere politieagenten
ontmoet en aanwezig is in rechtszaken. De meeste politieagenten gebruiken hun wapen
bijna nooit. Deze misvatting is ook onderdeel van de “politie-en-rechtszakendenkfout”.
Op televisie zijn grote rechtszaken te zien van hevige misdrijven, waardoor veel mensen
denken dat veel misdrijven ook daadwerkelijk tot een rechtszaak leiden. Dit terwijl er maar
erg weinig zaken uberhaupt tot een aanhouding leiden, laat staan tot een rechtszaak. Dit
wordt de “politie-en-rechtszakendenkfout” genoemd.
Veel mensen die nog nooit een misdaad of overtreding zijn begaan, maken de denkfout ‘dit
kan mij nooit gebeuren, ik ben geen crimineel persoon en ik ben goed’. Dit terwijl je niet
, ‘slecht’ hoeft te zijn om slechte/foute dingen te doen. Empirisch onderzoek heeft ook laten
zien dat mensen die misdaden begaan niet uit een apart gedeelte van de samenleving
komen, maar gewoon tussen alle mensen leven. Dit wordt de “not-me-denkfout” genoemd.
Veel mensen denken dat kinderen per definitie altijd onschuldig zijn en geen misdadiger
kunnen zijn. Terwijl een kind net zo goed een misdaad kan begaan. Het is zelfs zo dat er in de
‘age-crimecurve’ een ontwikkeling te zien is waarbij crimineel gedrag snel ontstaat in de
tienerjaren, op een piek zit aan het begin van de adolescentie en daarna bij de meesten weer
afneemt. Hierin is dus duidelijk te zien dat een kind zeker crimineel kan zijn. In veel
gevangenissen is ook te zien dat het juist de kinderen zijn die voor de problemen zorgen, net
als in jeugdhuizen. Dit wordt de “onschuldige jeugdige denkfout” genoemd.
Er wordt vaak gedacht dat criminelen erg handig en vindingrijk zijn, zoals hoe criminelen
vroeger veel tactieken hadden voor bijvoorbeeld zakkenrollen. Echter, neemt de gemiddelde
crimineel maar zo’n 2 tot 5 minuten de tijd voor zijn daad en zijn het juist slachtoffers die de
omgeving vrij makkelijk achterlaten voor een crimineel. Een crimineel hoeft dus zeker niet
vindingrijk te zijn om iets te kunnen doen. Ook is er tegenwoordig meer gelegenheid door
meer auto’s op straat, vaker lege huizen door werkende mensen. Dit wordt de
“vindingrijkheid denkfout” genoemd.
Verzorgingsstaat: sommige mensen vinden de verzorgingsstaat fijn, omdat ze zeggen dat
hierdoor de criminaliteit gedaald is. Andere mensen vinden de verzorgingsstaat juist niet fijn,
omdat ze deze juist de schuld geven van criminaliteit. Echter, de verzorgingsstaat maakt
helemaal geen onderdeel uit van criminaliteit, economische factoren correleren veel meer
met stijgingen en dalingen van criminaliteit. Het is zelfs zo dat de vaak meer welvarende
landen een hogere slachtofferratio hebben dan de Verenigde Staten. Er wordt vaak meteen
uit gegaan van het feit dat weinig welvaart de oorzaak is van criminaliteit. Dit wordt de
“verzorgingsstaat denkfout” genoemd.
Veel mensen hebben een agenda van moraliteit:
1. Leer mensen normen en waarden
2. Ze doen hierna wat dus ‘goed’ is
3. Dit voorkomt criminaliteit
Dit is echter niet zoals het gaat. Mensen doen uiteindelijk nog steeds wat ze zelf willen en
houden zich niet aan algemeen geldende normen en waarden.
Veel mensen hebben ook een religieuze agenda: door zich te houden aan het geloof, wordt
criminaliteit voorkomen. Echter, is het juist zo dat er vrij veel geloven zijn die hoge
criminaliteitscijfers hebben. Er zijn echter een paar geloven die wel lagere criminaliteitscijfers
hebben, maar hier gaat het dan ook echt om mensen die hun dag besteden door stil te zitten
in een kerk of synagoge en bidden, het plegen van misdaden wordt dan ook wel erg lastig.
Sociale en politieke agenda’s in het algemeen: mensen linken bijna alles wat ze afkeuren aan
criminaliteit. Bijvoorbeeld: keur je homoseksualiteit af? Link het aan criminaliteit. Keur je
pornografie af? Link het aan criminaliteit. Op deze manier linken mensen ook juist dingen
waar ze wél van houden aan criminaliteitspreventie. Dit is echter niet de manier om
criminaliteit en criminaliteitspreventie te onderzoeken, maar een politieke benadering die
uiteindelijk zijn eigen oorzaak schaadt door onjuist onderzoek. De drie agenda-soorten,
wordt de “agenda denkfout” genoemd.
Veel mensen geloven dat criminaliteit niet echt een definitie heeft en zeggen hierdoor maar
wat. Ze geloven dat criminaliteit subjectief is en volledig gecreëerd is door de maatschappij.
Dit wordt de “zeg-maar-wat denkfout” genoemd.
Ze geven criminaliteit geen grenzen en houden het vaag.
Voor elke soort wet halen ze een ander soort criminaliteitssysteem aan.
Leerdoelen:
Leerdoel 1: Wat is de relatie tussen criminaliteit en (massa)media?
Leerdoel 2: Wat wordt er verstaan onder morele paniek?
Leerdoel 3: Welke misvattingen zijn er over criminaliteit?
Artikel 1: Crime and everyday life, M. Felson
Leerdoel 1: Wat is de relatie tussen criminaliteit en (massa)media?
De media moet ervoor zorgen dat mensen geïnteresseerd genoeg blijven, om te blijven
kijken. Hierdoor worden er vaak nieuwsberichten online gezet over schietpartijen, moorden
en liquidaties. Felson noemt dit een ‘dramatische denkfout’, er ontstaat namelijk bij veel
mensen een erg inaccuraat beeld van wat criminaliteit inhoudt, geschetst door de media.
Mensen denken namelijk dat moord heel veel voorkomt, doordat dit altijd naar voren komt
in de media.
Effect-studies: onderzoeken in laboratoria naar effecten van de media op criminaliteit. Op
deze wijze van onderzoek doen kwam veel kritiek, omdat het niet overeen komt met de
realiteit.
Op televisie zijn vaak de grote rechtszaken te zien, waardoor mensen denken dat veel
misdrijven ook daadwerkelijk leiden tot rechtszaken.
Felson legt in vier stappen uit hoe de media omgaan met criminaliteit, waardoor mensen
desinformatie krijgen:
1. Vind een horrorverhaal
2. Entertain het publiek met dit verhaal
3. Verdien geld aan het verhaal door niet de hele waarheid te vertellen, maar een
mythe bij het verhaal te bedenken
4. Bouw verder op deze mythe voor het volgende horrorverhaal
Leerdoel 2: Wat wordt er verstaan onder morele paniek?
Niet voorbij gekomen in dit artikel.
Leerdoel 3: Welke misvattingen zijn er over criminaliteit?
Mensen denken dat moord als misdaad zeer uitgebreid voorkomt, door hoe de media dit
voor laat komen, terwijl moord minder dan 1% van de misdaden bevat. Dit wordt de
“dramatische denkfout” genoemd.
Er wordt standaard gedacht dat de politie van uur tot uur niks uitvoert en héél soms
gestoord wordt door in één keer een terroristisch moment, waarin er hele ingrijpende dingen
gebeuren. Dit terwijl de politie veel rondrijdt, papierwerk regelt, andere politieagenten
ontmoet en aanwezig is in rechtszaken. De meeste politieagenten gebruiken hun wapen
bijna nooit. Deze misvatting is ook onderdeel van de “politie-en-rechtszakendenkfout”.
Op televisie zijn grote rechtszaken te zien van hevige misdrijven, waardoor veel mensen
denken dat veel misdrijven ook daadwerkelijk tot een rechtszaak leiden. Dit terwijl er maar
erg weinig zaken uberhaupt tot een aanhouding leiden, laat staan tot een rechtszaak. Dit
wordt de “politie-en-rechtszakendenkfout” genoemd.
Veel mensen die nog nooit een misdaad of overtreding zijn begaan, maken de denkfout ‘dit
kan mij nooit gebeuren, ik ben geen crimineel persoon en ik ben goed’. Dit terwijl je niet
, ‘slecht’ hoeft te zijn om slechte/foute dingen te doen. Empirisch onderzoek heeft ook laten
zien dat mensen die misdaden begaan niet uit een apart gedeelte van de samenleving
komen, maar gewoon tussen alle mensen leven. Dit wordt de “not-me-denkfout” genoemd.
Veel mensen denken dat kinderen per definitie altijd onschuldig zijn en geen misdadiger
kunnen zijn. Terwijl een kind net zo goed een misdaad kan begaan. Het is zelfs zo dat er in de
‘age-crimecurve’ een ontwikkeling te zien is waarbij crimineel gedrag snel ontstaat in de
tienerjaren, op een piek zit aan het begin van de adolescentie en daarna bij de meesten weer
afneemt. Hierin is dus duidelijk te zien dat een kind zeker crimineel kan zijn. In veel
gevangenissen is ook te zien dat het juist de kinderen zijn die voor de problemen zorgen, net
als in jeugdhuizen. Dit wordt de “onschuldige jeugdige denkfout” genoemd.
Er wordt vaak gedacht dat criminelen erg handig en vindingrijk zijn, zoals hoe criminelen
vroeger veel tactieken hadden voor bijvoorbeeld zakkenrollen. Echter, neemt de gemiddelde
crimineel maar zo’n 2 tot 5 minuten de tijd voor zijn daad en zijn het juist slachtoffers die de
omgeving vrij makkelijk achterlaten voor een crimineel. Een crimineel hoeft dus zeker niet
vindingrijk te zijn om iets te kunnen doen. Ook is er tegenwoordig meer gelegenheid door
meer auto’s op straat, vaker lege huizen door werkende mensen. Dit wordt de
“vindingrijkheid denkfout” genoemd.
Verzorgingsstaat: sommige mensen vinden de verzorgingsstaat fijn, omdat ze zeggen dat
hierdoor de criminaliteit gedaald is. Andere mensen vinden de verzorgingsstaat juist niet fijn,
omdat ze deze juist de schuld geven van criminaliteit. Echter, de verzorgingsstaat maakt
helemaal geen onderdeel uit van criminaliteit, economische factoren correleren veel meer
met stijgingen en dalingen van criminaliteit. Het is zelfs zo dat de vaak meer welvarende
landen een hogere slachtofferratio hebben dan de Verenigde Staten. Er wordt vaak meteen
uit gegaan van het feit dat weinig welvaart de oorzaak is van criminaliteit. Dit wordt de
“verzorgingsstaat denkfout” genoemd.
Veel mensen hebben een agenda van moraliteit:
1. Leer mensen normen en waarden
2. Ze doen hierna wat dus ‘goed’ is
3. Dit voorkomt criminaliteit
Dit is echter niet zoals het gaat. Mensen doen uiteindelijk nog steeds wat ze zelf willen en
houden zich niet aan algemeen geldende normen en waarden.
Veel mensen hebben ook een religieuze agenda: door zich te houden aan het geloof, wordt
criminaliteit voorkomen. Echter, is het juist zo dat er vrij veel geloven zijn die hoge
criminaliteitscijfers hebben. Er zijn echter een paar geloven die wel lagere criminaliteitscijfers
hebben, maar hier gaat het dan ook echt om mensen die hun dag besteden door stil te zitten
in een kerk of synagoge en bidden, het plegen van misdaden wordt dan ook wel erg lastig.
Sociale en politieke agenda’s in het algemeen: mensen linken bijna alles wat ze afkeuren aan
criminaliteit. Bijvoorbeeld: keur je homoseksualiteit af? Link het aan criminaliteit. Keur je
pornografie af? Link het aan criminaliteit. Op deze manier linken mensen ook juist dingen
waar ze wél van houden aan criminaliteitspreventie. Dit is echter niet de manier om
criminaliteit en criminaliteitspreventie te onderzoeken, maar een politieke benadering die
uiteindelijk zijn eigen oorzaak schaadt door onjuist onderzoek. De drie agenda-soorten,
wordt de “agenda denkfout” genoemd.
Veel mensen geloven dat criminaliteit niet echt een definitie heeft en zeggen hierdoor maar
wat. Ze geloven dat criminaliteit subjectief is en volledig gecreëerd is door de maatschappij.
Dit wordt de “zeg-maar-wat denkfout” genoemd.
Ze geven criminaliteit geen grenzen en houden het vaag.
Voor elke soort wet halen ze een ander soort criminaliteitssysteem aan.
