Samenvatting Face-to-Face
Communicatie
Boek: An Introduction to Interaction (Garcia)
- Hoofdstuk 1 -
1.1: Paren en Patronen
We hebben behoorlijk wat face to face communicatie op een dag. Een
telefoongesprek telt als face to face, het is synchrone communicatie.
Aangrenzende paren zijn twee zinnen die elkaar (volgens verwachting)
beantwoorden (hoe is het? – goed). Er wordt een verwachtingspatroon
geschept, er wordt verwacht dat er op vragen wordt geantwoord. Ook wordt er
een contextuele relevantie geschept. Handelingen (actions) zijn dingen die je in
een gesprek voor elkaar krijgt. Denk aan het vragen of het goed met iemand
gaat of iemand anders aan de lijn krijgen.
Door te weten hoe mensen dingen voor elkaar krijgen in gesprekken, kunnen we
ook adviseren hoe mensen béter dingen voor elkaar kunnen krijgen.
1.2: Online Communicatie
In onze maatschappij maken we steeds meer gebruik van big-data analyses en
chatbots. Iemand moet al die informatie naar de gewone mens vertalen. De
wereld kent ook steeds meer migratie en interculturaliteit. De overheid moet
kunnen weten hoe zij haar nieuwe burgers bereikt en wat betekent dit voor
communicatie in het juridisch domein, de zorg of onderwijs? Online communicatie
is als het ware alsnog face-to-face communicatie, zelfs al wordt er ook veel
geschreven taal gebruikt.
1.3: Wat is taal?
Pragmatiek: de studie van taal in gebruik/de studie van taal in context. Hier
hebben we het bij face-to-face communicatie ook over.
Taalkundigen: vooral gericht op betekenis (semantiek) en grammatica
(syntaxis). Het is prescriptief en volgt dus regeld over hoe dingen gedaan zouden
moeten worden.
Filosofen: vooral gericht op onder welke condities een uitspraak “waar” is.
Austin vond dat we zinnen wel gebruiken die uit een grammaticale constructie
bestaan, maar we doen ook dingen met die zinnen. We krijgen dingen voor
elkaar. Searle heeft de ‘speech act theory’ bedacht. Voor dat we iets zeggen
voeren we drie soorten handelingen uit:
Locutie: de vorm van het bericht. Een combinatie van woorden.
Illocutie: de intentie van de spreker van het bericht.
Perlocutie: de interpretatie van de hoorder van het bericht.
, Illocutie en perlocutie zijn gemakkelijker te begrijpen via context. Binnen een
klaslokaal is het logischer dat iets uitgelegd moet worden wanneer iemand “ik
snap het niet” zegt.
Grice is de bedenker van het coöperatieprincipe. Dit principe gaat er vanuit
dat mensen hun bijdrage aan een gesprek moeten afstemmen op hetgeen dat in
het gesprek nodig is om een doel te bereiken of om een richting aan het gesprek
te geven. Grice heeft vier maximen opgesteld om dit doel na te leven:
1) Geef zo veel mogelijk informatie als nodig – maar niet té veel.
2) Zeg alleen hetgeen waarvan je wéét dat het waar is.
3) Wees relevant in het reageren.
4) Houd de vorm van je bijdrage zo helder mogelijk. Wees duidelijk.
In communicatie gaan mensen ervan uit dat er gehandeld wordt volgens het
coöperatieprincipe. Wanneer de spreker de maximes niet (volledig) volgt, dan
gaat de hoorder er alsnog vanuit dat hij dat wel doet. We spreken dan van een
conversationele implicatuur. Een betekenis is dan op indirecte wijze tot stand
gebracht door de hoorder.
Goffman was bezig met taalgebruik vanuit een sociologisch perspectief. De
wereld was een podium en mensen performen wanneer ze met anderen in
contact zijn. Iedereen acteert en laat een image/face aan mensen zijn. Je
identiteit veranderd aan de hand van wie je gesprekspartner is. Sociale
interacties worden bestudeerd vanuit de aanname dat deelnemers hun face niet
willen verliezen.
Face management: het managen van wat men van je denkt. Het ontwijken van
gezichtsverlies. Taaluitingen kunnen bedreigingen vormen tot je autonomie en
relaties. Verzoeken zijn altijd mogelijke gezichtsverlies momentjes.
Negative face: de wens van mensen om hun acties niet door anderen te laten
beïnvloeden. Dit kan een bedreiging van autonomie vormen.
Positive face: de wens dat het beeld dat je afgeeft wordt gewaardeerd. Dit kan
een bedreiging voor relationele verbondenheid vormen.
Wijzen van verzoeken:
-Bald on record: duidelijke verzoeken. “Ik wil dit.”
-(On record) Positieve beleefdheid: “Je bent hier goed in, mag ik dit?” Je
benadrukt positive face en verzacht je verzoek.
-(On record) Negatieve beleefdheid: “Ik weet dat ik een indruk op je
autonomie doe, maar mag ik dit?” Je denkt aan de ander.
-Off Record: “Goh, ik zou dit zo graag willen.” De ander kan zelf kiezen wat te
doen.
-Het niet doen
Het gewicht van de face threatening act kun je als volgend berekenen: W = P +
D+R
W = Weight
P = Power difference
D = Social distance
R = Rate of imposition (hoe moeilijk het is voor de ander om aan een verzoek te
voldoen)
Communicatie
Boek: An Introduction to Interaction (Garcia)
- Hoofdstuk 1 -
1.1: Paren en Patronen
We hebben behoorlijk wat face to face communicatie op een dag. Een
telefoongesprek telt als face to face, het is synchrone communicatie.
Aangrenzende paren zijn twee zinnen die elkaar (volgens verwachting)
beantwoorden (hoe is het? – goed). Er wordt een verwachtingspatroon
geschept, er wordt verwacht dat er op vragen wordt geantwoord. Ook wordt er
een contextuele relevantie geschept. Handelingen (actions) zijn dingen die je in
een gesprek voor elkaar krijgt. Denk aan het vragen of het goed met iemand
gaat of iemand anders aan de lijn krijgen.
Door te weten hoe mensen dingen voor elkaar krijgen in gesprekken, kunnen we
ook adviseren hoe mensen béter dingen voor elkaar kunnen krijgen.
1.2: Online Communicatie
In onze maatschappij maken we steeds meer gebruik van big-data analyses en
chatbots. Iemand moet al die informatie naar de gewone mens vertalen. De
wereld kent ook steeds meer migratie en interculturaliteit. De overheid moet
kunnen weten hoe zij haar nieuwe burgers bereikt en wat betekent dit voor
communicatie in het juridisch domein, de zorg of onderwijs? Online communicatie
is als het ware alsnog face-to-face communicatie, zelfs al wordt er ook veel
geschreven taal gebruikt.
1.3: Wat is taal?
Pragmatiek: de studie van taal in gebruik/de studie van taal in context. Hier
hebben we het bij face-to-face communicatie ook over.
Taalkundigen: vooral gericht op betekenis (semantiek) en grammatica
(syntaxis). Het is prescriptief en volgt dus regeld over hoe dingen gedaan zouden
moeten worden.
Filosofen: vooral gericht op onder welke condities een uitspraak “waar” is.
Austin vond dat we zinnen wel gebruiken die uit een grammaticale constructie
bestaan, maar we doen ook dingen met die zinnen. We krijgen dingen voor
elkaar. Searle heeft de ‘speech act theory’ bedacht. Voor dat we iets zeggen
voeren we drie soorten handelingen uit:
Locutie: de vorm van het bericht. Een combinatie van woorden.
Illocutie: de intentie van de spreker van het bericht.
Perlocutie: de interpretatie van de hoorder van het bericht.
, Illocutie en perlocutie zijn gemakkelijker te begrijpen via context. Binnen een
klaslokaal is het logischer dat iets uitgelegd moet worden wanneer iemand “ik
snap het niet” zegt.
Grice is de bedenker van het coöperatieprincipe. Dit principe gaat er vanuit
dat mensen hun bijdrage aan een gesprek moeten afstemmen op hetgeen dat in
het gesprek nodig is om een doel te bereiken of om een richting aan het gesprek
te geven. Grice heeft vier maximen opgesteld om dit doel na te leven:
1) Geef zo veel mogelijk informatie als nodig – maar niet té veel.
2) Zeg alleen hetgeen waarvan je wéét dat het waar is.
3) Wees relevant in het reageren.
4) Houd de vorm van je bijdrage zo helder mogelijk. Wees duidelijk.
In communicatie gaan mensen ervan uit dat er gehandeld wordt volgens het
coöperatieprincipe. Wanneer de spreker de maximes niet (volledig) volgt, dan
gaat de hoorder er alsnog vanuit dat hij dat wel doet. We spreken dan van een
conversationele implicatuur. Een betekenis is dan op indirecte wijze tot stand
gebracht door de hoorder.
Goffman was bezig met taalgebruik vanuit een sociologisch perspectief. De
wereld was een podium en mensen performen wanneer ze met anderen in
contact zijn. Iedereen acteert en laat een image/face aan mensen zijn. Je
identiteit veranderd aan de hand van wie je gesprekspartner is. Sociale
interacties worden bestudeerd vanuit de aanname dat deelnemers hun face niet
willen verliezen.
Face management: het managen van wat men van je denkt. Het ontwijken van
gezichtsverlies. Taaluitingen kunnen bedreigingen vormen tot je autonomie en
relaties. Verzoeken zijn altijd mogelijke gezichtsverlies momentjes.
Negative face: de wens van mensen om hun acties niet door anderen te laten
beïnvloeden. Dit kan een bedreiging van autonomie vormen.
Positive face: de wens dat het beeld dat je afgeeft wordt gewaardeerd. Dit kan
een bedreiging voor relationele verbondenheid vormen.
Wijzen van verzoeken:
-Bald on record: duidelijke verzoeken. “Ik wil dit.”
-(On record) Positieve beleefdheid: “Je bent hier goed in, mag ik dit?” Je
benadrukt positive face en verzacht je verzoek.
-(On record) Negatieve beleefdheid: “Ik weet dat ik een indruk op je
autonomie doe, maar mag ik dit?” Je denkt aan de ander.
-Off Record: “Goh, ik zou dit zo graag willen.” De ander kan zelf kiezen wat te
doen.
-Het niet doen
Het gewicht van de face threatening act kun je als volgend berekenen: W = P +
D+R
W = Weight
P = Power difference
D = Social distance
R = Rate of imposition (hoe moeilijk het is voor de ander om aan een verzoek te
voldoen)
